Temidden van een hoop kleurrijke ballonnen neemt Guillaume à la Batterie plaats achter zijn drumstel. Zijn collega Maia hangt een gitaar om en heeft de feestmuts al op. Er is nog geen noot gespeeld, maar de entourage van een kinderpartijtje maakt meteen duidelijk dat het een vrolijke boel gaat worden. Volgens het programmaboekje wordt het een electrofeestje, maar de muziek van Le Club des Chats doet eerder denken aan de geniale gekte van Lucrate Milk, met de kinderlijke naïviteit van Dragibus. Le Club des Chats maakt eigenlijk vrij ontoegankelijke no wave, maar zou dankzij de speelse ritmes en het schattige gekir van Maia ook zo op een cd met kinderliedjes kunnen staan. Het guitige duo heeft een duidelijke voorliefde voor dierengeluiden. In hun korte verhalende liedjes krioelt het van kittige katjes, zo nu en dan afgeschrikt door een boze hond of brombeer. Geen serieusdoenerij dus. Guillaume schreef met zijn plaat ‘30 lovesongs’ niet voor niets al eens het wereldrecord ‘zo veel mogelijk lovesongs in zo min mogelijk minuten’ op zijn naam. Na een paar nummers laat Maia de gitaar achterwege en bestaat de kattenclub alleen nog maar uit percussie en zang. Afgezien van een sporadisch fluitje van Guillaume slaan de twee speelkameraadjes vrolijk op trommels, tamboerijnen en koebellen. Naast een talent voor tekenfilmstemmetjes blijken ze trouwens ook wel degelijk te kunnen zingen. Met deze minimale bezetting weten ze de aandacht vast te houden door ritmisch te variëren van hard en punky tot tegendraads en cabaretesk. Het werkt bijzonder aanstekelijk en een paar enthousiastelingen dansen dan ook vrolijk rond. Alsluiter en climax van de set is een opzwepend tribalnummer dat doet denken aan een rituele paringsdans in het dierenrijk. Misschien niet helemaal geschikt voor kinderfeestjes dus, wel een nieuw hoogtepunt in de dit jaar zeer sterk geprogrammeerde Ruïne.