De Affaire 2008 - The Cohens rammelen zich naar bevestiging

Winnaars Roos van Nijmegen tekenen voor één van de leukste optredens van de vrijdag

Tekst: Maarten Wagemakers / Foto's: Edwin Niemantsverdriet, ,

Eerst de Roos van Nijmegen winnen en dan op de koop toe ook nog eens de Affaire te mogen afsluiten. Toch niet slecht voor The Cohens, die met hun bizarre orgelpop toch niet direct voor de weg van de minste weerstand hebben gekozen.

Winnaars Roos van Nijmegen tekenen voor één van de leukste optredens van de vrijdag

The Cohens als winnaars van de Roos van Nijmegen? Vooraf werd er nog wat lacherig gedaan over de kansen van het Roosendaals/Nijmeegse drietal. Tussen al die geijkte rockbandjes zou hun bizarre orgelpop toch geen schijn van kans hebben? Maar dan had de zelfverklaarde kenner zich toch schromelijk vergist, zowel in de band als in de jury. De rest is voor de geschiedenisboeken: The Cohens wonnen, de criticasters werden de mond gesnoerd en de drie aandoenlijke slungels mochten als gevolg van dat alles vanavond aantreden op de Valkhof-Affaire. En met verve, ook. Want ondanks het feit dat The Cohens duidelijk niet voor de weg van de minste weerstand kiezen, weten ze op hun eigen manier toch een hele rauwe, prettige live show weg te zetten. Gewapend met slechts drums en een orgel oogsten ze weliswaar aanvankelijk vooral gefronste wenkbrauwen, maar het zijn vooral de melige aanstekelijkheid van de deuntjes en het tomeloze enthousiasme van frontman Chino (die wel wat weg heeft van Stephen Malkmus qua dynamiek) die als muzikale breekijzers/ijsbrekers bijzonder effectief blijken te zijn. Natuurlijk trekt niet iedereen de koppige dissonantie van het drietal; het Frank Zappa shirt van de toetsenist is ook zeker niet per ongeluk uit de kast getrokken. Maar zit een zekere charme in het lelijke totaalgeluid, een rauwheid die het bijzonder lastig maakt om niet met een domme grijns te blijven toekijken. Tegelijk hemeltergend en sympathiek rammelend, tot een vervreemdende cover van Eleanor Rigby toe waar The Residents goedkeurend hun oogbollen bij zouden rollen. En me het vurige ‘Firecracker’ demonstreren ze ook nog maar eens dat hun potentie als dansbare act ook zeker niet uitgevlakt moet worden, ondanks hun bizarro-kijk op ‘dansbaar’. Hoeveel rek er nu werkelijk zit in hun geluid op de langere termijn valt nog te bezien; ze hebben natuurlijk wel een zekere gimmick-factor met hun opvallende line up. Maar goed, dat is allemaal van latere zorg. Op dit moment tekenen The Cohens namelijk wel aan voor één van de leukste optredens van deze slotavond, en dat is toch het belangrijkste.