8bit is helemaal in anno 2008. Langzaam aan begint er een serieuze scene op te bloeien rond de minimalistische bliepjes en epilepsie-soundtracks van weleer, geboren uit nostalgie naar tijden dat computerspellen nog gewoon in 2D met LSD-ingegeven kleurpaletten werden gemaakt. Voor vele volksstammen was het muzikale behang bij oude computerspelletjes natuurlijk de belangrijkste vorm van muzikale opvoeding, dus ach, waarom ook niet? En hadden we eerder deze week al de Tilburgse act Neurobit als afgevaardigde van de MicroMusicbeweging, vandaag is het de Duitser Jan Michelbach die onder de noemer Mini Roc zijn jeugdliefdes mag doen herleven. In tegenstelling tot Neurobit gooit de Duitser het echter over een wat minder experimentele boeg. Omschreef een collega het werk van de Tilburger van de week nog als ‘Super Mario met te veel paddo’s op’, Mini Roc laat de Italiaanse loodgieter zich vooral volgooien met xtc. Vooral in het eerste gedeelte van de set luistert het weg alsof de beste man ter plekke een level zit te spelen op zijn omgeprogrammeerde gameboy, compleet met power-ups, pipe warps en platgestompt gespuis. Uiteraard voorzien van de nodige beats, tot groot genoegen van het voorzichtig dansende publiek. Het is echter pas aan het einde dat de remmen echt helemaal los gaan. Bowser is verslagen, de prinses is bevrijd, maar in plaats van een saaie overwinningsceremonie met statische blazers trekt Mario zijn meest fel gekleurde trainingspak aan voor een heuse rave party. Glowsticks en kettinkjes met fopspenen en fluitjes mogen dan nog ontbreken op dit vroege tijdstip, maar met het hoge BPM en het flinke suikergehalte in de melodieën kan het publiek toch prettig de nacht in stuiteren.