Vandaag kunnen we weer vroeg terecht op de Affaire voor wat lokaal talent. Om twee uur ’s middags trapt Smash The Statues al af. Deze heren doen niks nieuws, maar brengen het wel lekker. Er komt vrij weinig reactie vanuit het publiek, maar de podiumpresentatie blijft vrij actief. Melodieuze gitaarriffs completeren de snelle drums en de pompende bas, maak dat af met teksten met veelal een goed meezinggehalte die overtuigend gebracht worden en je hebt een leuke band met potentie: Smash The Statues. Helaas is het bij Intero nog steeds rustig, maar dat mag de pret niet drukken. Het geluid is vrij aardig en de band geeft een hele degelijke show. De beukende metalcore is toch net iets origineler door de zang, die wat minder ‘schreeuwerig’ is dan de doorsnee bands in dit genre. Met het laatste nummer mag de nieuwe bassist ook nog even meespelen. Intero haalt een actieve presentatie uit de kast en speelt een goede show. De aankondiging klinkt heel groots, en de muziek heeft ook wel goede momenten, maar veelal is het een wat monotome bedoeling bij Tyrants of the Ancient Law. De oude rotten in het vak hebben al carrières achter de rug in roemruchte bands uit het verleden als MXM Bob, Ultimate Sabotage en Neuroot. Dat de muzikanten goed zijn valt ook te merken, maar het feit dat nog niet veel mensen van deze nieuwe band gehoord hebben, zorgt er wellicht voor dat het nu nog rustiger wordt voor het podium. De band wordt ook nog eens de dupe van uitloopproblemen, waar ze terecht niet zo blij mee zijn. Na twintig minuten moeten ze de stekker er al weer uittrekken. Het Nimweegse kwintet Dead Man Running rockt vervolgens als een stelletje idioten. Hun set en nummers zijn tamelijk rommelig, maar dat mag de pret niet drukken. Bij de aankondiging van deze band en in het programmaboekje worden de Butthole Surfers als één van de referenties aangehaald, ik sluit me daar volledig bij aan. De zanger van het zooitje ongeregeld baart echt opzien met zijn lef. Waar zaterdag de oude reus Peter te Bos met zijn Claw Boys Claw het Waalkadepodium onveilig maakte, doet de zanger van Dead Man Running een goede poging de nieuwe Peter te Bos te worden, zodra deze echt met pensioen gaat. Bulkend en loeiend, soms in samenspraak/zang met zijn bassist krijgt het op momenten ook wat Melvins-trekjes. Het geluid van Dead Man Running is echter rommelig en niet op orde en het (deels) geslapte basgeluid slaat als een tang op een varken in deze gruizige muziek. Minpuntjes die opgeteld bij de compositorische kwakkelingen (sommige stukken slaan de plank wat mis) zouden kunnen leiden tot een matig optreden. Het tegendeel is minder waar: puur op sympathie, groove en inzet verwerven de psychedelische rockers met de optredens die ik van hen gezien heb nu al een cultstatus. Uit de categorie ‘veel rook weinig vuur’ is het de beurt aan de Kwelling van Phytagoras. Zij bestaan vandaag naar verluidt precies een jaar. De drie mc’s en beatcreator vormen een aardige onderbreking tussen het gitaargeweld van de andere showcases, maar dat is dan ook wel het enige pluspunt. De schreeuw-hop (want hip is het niet) reikt niet verder dan het kwijtraken van een stem (één mc), stoer een jasje van het podium gooien (komt in de boom terecht) en vet-hard met de homie’s op het podium staan (die er na twee minuten door de stagemanager afgestuurd worden). Kortom, uw recensent vind het een letterlijke Kwelling. Anavarin, met nieuwe (inval?)bassist en zangeres speelt als afsluiter van de PAN showcases een degelijke set. Hun geluid is wat eenvormig, het spel beheerst en licht behoudend. Toch valt op te merken dat Anavarin in de groei zit. De huidige zangeres heeft meer pit dan haar voorgangster. Ook het baswerk van ‘de nieuwe’ mag er wezen. Anavarin speelt gedreven en met veel plezier, met name de leadgitarist staat te stralen op het podium. Jammer dat zijn gitaargeluid qua sound en volume ver achterblijft bij frontman Tommy. Deze band speelt duidelijk meer op ervaring. Dat heeft het zelfvertrouwen van het stel jonge honden goed gedaan en dat is te horen en te zien. Ook al hangen sommige composities wat als los zand aan elkaar en valt er wel een enkel foutje te bespeuren (bijvoorbeeld bij de Masters of Reality-cover ‘Third man on the moon’), Anavarin is een geloofwaardige afsluiter van een zeer gezellige en muzikaal aangename middag.