Stel, ik was een zelfmoordterrorist en ik had mezelf net opgeblazen op een druk marktplein voor de goede zaak, dan had ik aan het Opperwezen gevraagd of de 70 maagden die mij logischerwijs toekwamen net zo strak konden zijn als The Pedro Delgados. Welk een meesterlijk samenspel! En dat zonder drummer. Voor de duidelijkheid, The Pedro Delgados doen aan blue-grass. Inderdaad, met banjo, contrabas, mandoline, wasbord, akoestische gitaar en prachtige samenzang. Zeg maar The Hackensaw Boys, maar dan uit Amsterdam. Het is een intiem schouwspel daar op Club Voerweg. De band staat knus opeengepakt voor een aantal richtmicrofoons, musiceert weergaloos - met een extra vermelding voor de uitmuntende contrabassist - en brengt het nostalgische gevoel naar boven van, pak 'm beet, Little House on the Prairie. Hooischuren, steppen en de woeste Frontier-mentaliteit. Giet er dan een boel bier in en het feestje is compleet. Gedanst wordt er, geschreeuwd en in de handen geklapt. The Pedro Delgados zijn hier om te spelen en samen met de massa te feesten en te drinken tot de zon opkomt. Dat de band niet puur mikt op opzwepend volksvermaak bewijst een slepende tranentrekker, die zonder mauwen wordt gevreten door de massa. Enige minpuntje is het dikke Amsterdamse accent waarmee de heren zich bedienen tussen de nummers door, hetgeen je doet beseffen dat die Mississippi-rivier gewoon onze eigen Waal is en die vriendelijke kippenboer naast je, je aloude drinkenbroer. En dat is eigenlijk prima: de rivier, de ondergaande zon en onder de Valkhofheuvel een blue-grass feestje om je te herinneren. En wat die maagden betreft, The Pedro Delgados kunnen er zelf ook wat van: "Pretty women were made for lovin', little Mary was made for mine."