Johannes Sigmond, de man die schuilgaat achter Blaudzun, raadt zijn luisteraars aan zijn debuutalbum om tien uur ‘s avonds te beluisteren. Dit omdat zijn muziek het best tot zijn recht komt wanneer het “de melancholie van de vallende duisternis en de nacht” met zich meedraagt. Een rumoerig Valkhof waar de laatste zonnestralen schitteren in de biertjes van de toeschouwers, lijkt daarmee niet de ideale omgeving. Bij opkomst blijkt Blaudzun ook in zijn voorkomen een nachtdier: hij is geheel gekleed in het zwart. Slaperige ogen verscholen achter een retrokapsel en een bril, waarvan het dikke montuur nog het meest wegheeft van televisiekasten uit de jaren zestig. Onbewogen zit hij op een monitor, enkel zijn in Allstars gehulde voeten wiebelt hij voortdurend wat nerveus over elkaar. Hij lijkt wat slecht op zijn gemak en verontschuldigt zich voor het niet gewend zijn aan overdag spelen. In zich zelf gekeerd werkt hij zijn sfeervolle debuutalbum af, met een minimum aan commentaar. Hij beperkt zich voornamelijk tot wat promotie voor de cd-verkoop naast het podium. Vooraan luistert het publiek aandachtig naar de mooie, ingetogen nummers met dramatische opbouw. Achteraan verzwakt de aandacht en krijgen bier en gezelligheid de overhand. De capsule van nacht, zwaarte en rust die Blaudzun wil creëren met zijn muziek reikt niet ver genoeg op een festivalterrein als dit. Toch lijken de toehoorders geraakt: na afloop worden er veel cd’s verkocht. Zo kan Blaudzun dan toch beluisterd worden zoals bedoeld: om tien uur ‘s avonds, in een donkere kamer of auto, in stilte.