Donné (drums) et Desirée (gitaar) produceren vooral veel herrie. De chaotische nummers roepen beelden op van iemand die zijn inboedel aan gort slaat, en dat is dan ook eigenlijk precies wat Donné doet. Asbakken, velgen en handdoeken krijgen er met ferme slagen van langs, terwijl hij zijn bekkens schijnbaar achteloos achter zich weggooit. Ondertussen jongleert Desirée al feedback creërende lustig met zijn gitaar, zonder zich daarbij al te druk te maken om een degelijk akkoord aan te slaan. Wie echter denkt dat ik bezig ben om deze band af te kraken, heeft het verkeerd gelezen. Het is misschien even wennen, maar dit energieke duo is eigenlijk een verademing na zes dagen popmuziek. Daarbij moet vermeld worden dat de nummers een goede spanningsboog hebben, Donné laat horen een geweldige free-jazz drummer te zijn en Desirée vult dat aan met intense gitaarerupties. Desirée blijkt ook nog eens een aimabele klootzak te zijn als frontman (denk bijvoorbeeld aan Vincent Niks van De Dood). Zijn dankjewel na het eerste voorzichtige applaus had niet ironischer kunnen klinken en als de folk van het in de Kapel spelende Beansprouts tijdens een rustige passage net iets te hard overwaait, draait hij de volumeknop van zijn versterker in één geïrriteerde ruk open: “Wat een kankerherrie!”, roept hij en verwoordt daarmee ook precies wat het gros van de langslopende mensen denkt van zijn eigen band. Wie de SYR-serie van Sonic Youth kan waarderen, zal zich echter geen buil vallen aan Donné et Desirée en ook liefhebbers van lokale herriehelden als The Hitmachine en Uw Hypotheekadvies zullen hier wel raad mee weten. Het publiek binnen de omheining vraagt dan ook terecht om een toegift, maar wordt slechts achtergelaten met een grijns op het gezicht en een piep in de oren. En bedankt.