Vorig jaar maakte het Nijmeegse publiek voor het eerst kennis met Invasives, toen nog als opwarmertje van NoMeansNo in Doornroosje. En wat het publiek van veertigplussers bij dat concert al goedkeurend had vastgesteld, wordt vanavond nog maar eens door het Canadese trio bevestigd: het publiek warm krijgen is aan Invasives wel toevertrouwd. Nog wat slapjes na drie dagen non-stop zuipen? Geen nood. Als het muzikale equivalent van een sixpack Red Bull kunnen de Canadezen met hun ADHD-gedreven rocksongs wel voor de nodige cafeïne-injecties zorgen! Aan het begin van het optreden wordt meteen de toon gezet met hun puntige powerrock en postpunk (denk aan een mix van Les Savy Fav en de Blood Brothers), en eigenlijk blijven ze praktisch onafgebroken in hetzelfde hoge tempo doorbeuken. Af en toe bouwen ze wat ruimte in voor een paar langere solo’s, maar veel meer ademruimte dan dat gunnen ze zichzelf niet. Furieus drumwerk, een goede wisselwerking tussen beide zangers, tot in je buik doordreunende lage bassolo’s, af en toe een muur van noise als backdrop: ondanks het immer hoge tempo gebeurt er genoeg in hun muziek om de aandacht continu vast te houden. Stil blijven staan is geen optie bij Invasives, en de bandleden zelf geven ook regelmatig het goede voorbeeld door het publiek in te duiken voor een nadere kennismaking met de bezoekers. En met de wetenschap dat Invasives dus ook letterlijk naar je toe komen deze zomer, rest er maar één mogelijke conclusie: deze Canadese invasie is meer dan geslaagd.