En daar zijn ze dan: Chrome Hoof! Mischien wel de meest vreemde vogels op het hoofdpodium van De Affaire dit jaar. In zilver glanzende monnikenpijen gestoken betreden ze het Saddlespan-podium om aan hun hoogmis te beginnen. Het experimentele orkest is opgericht door Cathedral-bassist Leo Smee en zijn broer Milo en heeft langzaamaan steeds meer muzikale sekteleden binnen zijn gelederen gekregen. Ze slingeren met groot geweld een unieke mix van disco-prog-doom-electro-screamo-acid-metal-vaudeville-funk het Valkhof op. “Is het niet onmogelijk deze stijlen te combineren?”, hoor ik de met Chrome Hoof niet bekende lezer denken. Het is wel degelijk mogelijk! En hoe! Leo Smee steelt zelf de show door ongelooflijk dansbare, complexe en vooral pompende baslijnen te spelen, die door zijn broer aangevuld worden met enorm strakke drumpartijen. Gezien de zwaarheid van het werk: een ritmesectie om nachtmerries van te krijgen. Tel hierbij op een trompet, een gitaar, keyboards, een viool, een cello, een saxofoon, nog wat percussie en een schreeuwende, springende zangeres en een goed geoliede invasiemacht van smaakvolle muzikale buitenaardse wezens is geboren. En aan het einde van de set aangekomen, net wanneer je denkt: “Ok, dit is echt geniaal, maar nu ken ik het kunstje wel een beetje” knallen de heren en dames er keihard bovenop door twee pure snoeiharde doom-deathmetal-nummers te spelen met Leo Smee zelf brullend op de vocalen. Geheel in trance kan ik nog net een glimp opvangen van de rest van het publiek. Iedereen lijkt ontvoerd te zijn en op de planeet ‘Crome Hoof’ te leven. Massaal applaus valt de band dan ook ten deel. Aansluitend bij het cult-gevolg van deze buitenaards goede band kan ik niet anders eindigen dan te scanderen: HOOF! HOOF! HOOF! HOOF!