Dead Man Running is voor mij de lokale verrassing van 2008. Het afgelopen jaar heb ik de band in totaal vier keer mogen aanschouwen en telkens weer weet de band me aangenaam te verrassen. De psychedelische stonerrock met de nodige grunge invloeden heeft hetzelfde effect als vissen met weerhaakjes. De muziek bijt zich vast in de luisteraar en des te vaker je de band hoort, des te lastiger het wordt om van ze los te komen. Daarom is het ook erg spijtig dat de Dead Man Running nog geen volwaardige cd uitgebracht heeft. De zanger is het daar van harte mee eens: “We hebben nog steeds geen full-length. Maar gezien het enthousiasme van het publiek zijn we dat wel aan onze stand verplicht. Zeker als we echt willen doorbreken. We moeten er maar snel mee komen.”

De stoner van Hooghwater is echt jaren ‘70. Lange nummers met eeuwigdurende gitaarsolo's. Het mist daardoor de energie van de vorige band. Het is prima gespeelde rock, dat wel, maar wel erg saai. Het publiek anticipeert daarop door de juiste pose aan te meten: een flesje bier in de ene hand, de andere hand in de broekzak. Halverwege het optreden roept de zanger nog verwachtingsvol dat ze nog maar twee nummers zullen spelen voordat het tijd is voor de Bloody Honkies. De harde werkelijkheid leert ons dat het dan nog ruim een kwartier duurt voordat het zover is.

Willemeen is ondertussen goed gevuld als het de beurt is aan The Bloody Honkies om de zaal op zijn grondvesten te doen trillen. In een razend tempo wordt de slaap uit de ogen van de aanwezige bezoekers gespeeld. De rock van de Honkies is opwindend, ondanks het feit dat het de nodige blues herbergt. De band rockt en swingt vanavond als nooit tevoren. Ondanks het feit dat ze het afgelopen jaar regelmatig in deze contreien gespeeld hebben, valt er nog geen metaalmoeheid te ontdekken. Noch bij de band noch bij het publiek. Wel doen de jongens er goed aan om snel met een opvolger van hun succesvolle eerste plaat te komen.