Geen avond voor watjes, deze zaterdag in april. Bij aanvang van de optredens wordt door Captain Hell & the Sweet Monica’s het publiek al te verstaan gegeven dat het geluid sowieso harder moet. Met het hoofdprogramma in het achterhoofd trekt ondergetekende in twijfel of het geluid vanavond dan (te) subtiel zal zijn afgesteld. Daarnaast bedient Merleyn zijn publiek meestal al van een tamelijk oorverdovend volume. Captain Hell met zijn maatjes hoeft dus daar niet bang voor te zijn. De, in grote getale, aanwezige bezoekers hebben er vanavond zin in. Bij de eerste noten van de supportact ontstaat er al een pit voor het podium. De bewegende mensenmassa zal niet verdwijnen totdat het hoofdact er de stekker uittrekt.
Captain Hell & the Sweet Monica’s warmt het publiek op met hun punkrockmetalelektro. Zij kunnen hiervoor zeker rekenen op goede reacties. De voorspelde sexyness moet vooral gebracht worden door het zelf maar te verkondigen. De muziek is het totaal niet. Tel wat speedrock, industrial, EBM en stampende techno bij elkaar op en klaar is de Captain. Een tamelijk vlakke mix van bravoure, vette gitaren en dansbare tunes. Erg serieus valt het allemaal niet te nemen, maar daar (b)lijkt het ook niet voor bedoeld. Lekker meebrullen met een biertje is meer het devies en dat is ook precies wat het Captain Hell-publiek lijkt te willen. Captain Hell & the Sweet Monica’s zijn daar een ideaal trio voor. Zeg maar de elektronische variant op een band als Peter Pan Speedrock. De heren hebben vanavond zowaar demo’s bij zich, de eerste vijftig zijn te koop voor een euro per stuk. En daarna? Daarna zijn ze op.
Bij Aux Raus is het vol in Merleyn, zo bomvol dat ook het podium maar als dans(?)vloer ingenomen wordt. De heren Aux Raus vinden het allemaal best en spelen zelf (in) het middelpunt van deze pit. De muziek Aux Raus mag met een korreltje zout (?!) genomen worden. Echter, hier weinig flauwekul en (misplaatste) sexyness. Maar een grote grijns op het gelaat en een half uur de neus uit de poederdoos; beuken verdomme! Totdat je erbij neervalt, daarna is het weer voorbij en mag je weer terug het (kraak)hol in. De gekte van het Amsterdamse duo werkt zo aanstekelijk dat werkelijk iedereen, van voor tot achter in de zaal (nee, er ís deze avond geen voor en achter) compleet uit zijn dak gaat.
Alle one-liners die opper-AuxRaus-bevelhebber Bastiaan via zijn haperende microfoon, soms samen met het publiek zelf, de zaal inspuugt, worden van begin tot eind mee geblèrd. Het publiek heeft, inclusief de band zelf, nog het meeste weg van een op hol geslagen kudde gnoe’s op amfetamine. Het mooie is dat dit alles wordt vastgelegd door een camerateam dat zich midden in de beroering bevind. Ik ben benieuwd waar we het resultaat (in) zullen terugzien. De explosieve (gabberpunk) erupties die voor liedjes moeten doorgaan verschillen qua tempo steeds genoeg zodat het een half uur ook echt interessant blijft. De nummers zijn simpel van opzet en doeltreffend als precisiebombardementjes. Je krijgt de deuntjes simpelweg niet uit je hoofd.
Jammer is dat vanavond de amusante gitaarlijntjes in de oerlompe beukbrei van geluid tamelijk ondergeschoffeld raken. De succesformule die Aux Raus hanteert zal een keer uitgewerkt raken, maar voorlopig is het té leuk om daar over na te denken. Echter, over Aux Raus hoeft helemaal niet nagedacht te worden, verstand op nul en ‘rausen’ maar! Nijmegen is getest en sterk genoeg bevonden. Volgende halte: de Valkhofaffaire?