Ogenschijnlijk komt deze nieuwe plaat van Last Crewsaders uit het niets. Waar mixtapes en remixplaten bij andere hiphopcollectieven vooral als zoethoudertje worden gehanteerd om tijd te winnen voor 'echt' nieuw werk, blijven de heren amper stilstaan bij het pas twee maanden oude remixgeweld van de CTRL V 2.0 EP, sowieso al de derde release in anderhalf jaar tijd. Een sterk staaltje van de Nijmegenaren, en voor hen ook een mooie aanleiding om een beetje lol te hebben met deze welgeplaatste aanval op het verwachtingspatroon. De plaat is niet voor niets genoemd naar de apotheose van een magische truc, 'The Prestige'. De release zelf werd op originele wijze aangekondigd door onze redactie wekenlang te bestoken met mysterieuze enveloppen gevuld met goochelaarsgerei, om uiteindelijk de daadwerkelijke cd in een heuse hoge hoed (mèt dubbele bodem!) af te leveren. En hadden we al vermeld dat de cd-presentatie vanavond in Merleyn gehouden wordt? Hoe aantrekkelijk het ook moge zijn om nu een recensie te schrijven vol met 'magische' woordgrapjes, Last Crewsaders hebben dat gras al aardig voor mijn voeten weg weten te maaien. Gelukkig gaan ze op deze derde echte plaat niet voor de afgezaagde doorzaagtruuk. Zo avontuurlijk als op de remix-ep wordt het niet, maar 'The Prestige' herbergt weer een stevige dosis beats die tegelijk het verleden, heden en toekomst proberen te omvatten. Het terugkijken op 30 jaar hiphopgeschiedenis gebeurt bijvoorbeeld op het titelnummer (en plaatopener), die een curieuze muzikale en tekstuele parallel lijkt te hebben met de Rakim klassieker 'Guess who's back', maar niet op een storende manier. Verder brengt de gerenommeerde Amerikaanse producer Dr. Moon een warm blik old skool beats mee voor het aanstekelijke 'From the Underground', krijgen we een typische vroege jaren 90 sirene in 'The South' en had 'Put it 2 Life' met haar slepende beat en donkerbruine koortjes zo op een oude Jurassic-5 plaat gekund. Aan de andere kant heeft beatknutselaar Napster ook genoeg futuristische experimentjes in zijn klankenkast weten voor te bakken om dit album ferm in 2007 (2008?) te plaatsen. Nummers als 'Test Press' en 'Ain't That Sumthin' zijn vooral interessante sonische experimenten, maar 'Rock 'M' kan met haar extatische opbouw zo de dansvloer op. Het compacte 'Speak No Other Languages' weet met haar scherp aangesneden minimalistische beat naar één van de hoogtepunten van deze plaat toe te werken. Natuurlijk zijn er hier en daar nog wel de nodige clichés te bespeuren. Sir Sore en E-Rise trekken op 'The Game is Hijacked (If the Shoe Fits)' nog maar eens flink van leer tegen weinig productieve rappers (ha!), de verziekte situatie rond de Nederlandse hitparades en 'talentenshows' en de compleet scheve verhoudingen tussen artiest en platenmaatschappij van tegenwoordig. Tekstueel is het natuurlijk wel tappen uit het bekende vaatje, maar het hoort er nu eenmaal een beetje bij. Net zoals 'Ready 2 Rock', met de iets te makkelijke snerpende gitaren, panklaar gemaakt lijkt te zijn om als crossover-single de ether in gegooid te worden. Het grootste struikelblok bij 'The Prestige' is verrassend genoeg de lengte van de plaat. Er is weliswaar voldoende afwisseling in klankkleur tussen de nummers onderling, maar omdat de algemene voertaal toch aan de omineuze, drukke kant blijft, is 67 minuten helaas wat aan de uitputtende kant. Nu is het in het hiphopwereldje vrij normaal om vuistdikke platen uit te brengen, maar met slechts drie kwartier hadden de Last Crewsaders mogelijk een veel sterker statement kunnen maken dan ze nu doen. Het is alsof ze net een paar duiven te veel uit de hoge hoed toveren: de truc is nog steeds net zo goed, maar op een gegeven moment weet je het wel en wil je weer gewoon een clown op zijn achterste zien vallen. Met dat in het achterhoofd weten de Last Crewsaders hun absolute huzarenstukje wel perfect te timen. In de melancholische afsluiter 'The Past, Present & Future Pt. 2' stappen ze na een intensieve show eindelijk uit de schijnwerpers en wordt het masker van de zelfverzekerde beatgoochelaar afgedaan voor een rondje zelfreflectie. Het is op zo'n moment dat het drietal aantoont ook zonder trucage hun publiek in vervoering te kunnen brengen, iets wat misschien nog wel knapper is dan de prestige zelf. Misschien dat de plaat hier en daar wat getrimd had kunnen worden, maar hun opvallende productiviteit zorgt in elk geval allerminst voor afgeraffelde eindproducten. 'The Prestige' is een prima nieuwe plaat, die vrijdag 14 december dus in Merleyn aan het Nederlandse publiek zal worden voorgesteld. Of er dan ook kekke capes en schaarsgeklede assistentes aanwezig zullen zijn, dat moet je dan zelf maar gaan uitzoeken.