's Middags voor het eerst repeteren met je nieuwe bandje en 's avonds meteen al een optreden in Merleyn. Ja, dat zou iedereen wel willen. Met PlayLab kan het ook echt. Natuurlijk is het dan altijd maar afwachten of het leuke muziek oplevert, maar in de sessie van 3 mei leek dat een zekerheidje. Mischa van de Ouweland had voor deze editie namelijk drie bedreven jazzmuzikanten uitgenodigd: trompettist Eric Vloeimans, gitarist Andreas Suntrop en de Nijmeegse bassist Wiro Mahieu.
Eén van de PlayLab-spelregels is dat de muzikanten nog nooit eerder met elkaar hebben gespeeld, maar dat lijkt me bij deze jongens sterk. Door hun gemeenschappelijke achtergrond zou het voor hen geen moeite mogen zijn om elkaar muzikaal te vinden. Ook van turntablist dj DNA was een flinke dosis improvisatievermogen te verwachten. Als lid van de freerockgroep Palinckx laat hij geregeld zien hoe ver je kunt gaan met het martelen van de draaitafels. Het spannendste was om te zien hoe de vijfde laborant, Perquisite, het er vanaf zou brengen. Samen met Pete Philly wist hij Merleyn een paar maanden terug nog uit te verkopen. Zo druk werd het deze keer niet, maar er waren genoeg nieuwgierigen om er een lekkere woensdagavond van te maken.
Het leuke van PlayLab is dat je bepaalde muzikanten ook eens aan het werk ziet in een andere context dan je gewend bent. Hoewel we Wiro Mahieu in Nijmegen toch meestal aan de contrabas zien plukken in jazzcombo's, liet hij deze nu het grootste deel van de tijd op het podium liggen. Op de basgitaar zorgden hij en Suntrop met lekker golvende fusiongrooves voor de grote lijn in dit speeluurtje. Een drummer ontbrak in de lineup om deze ritmesectie compleet te maken. DNA en Perquisite namen beurtelings deze rol op zich, met beats uit de PC, breaks vanaf plaat en gescratchte danwel op de plaat getrommelde ritmes. DNA deed deze keer geen buitensporig gruwelijke dingen op de draaitafels, maar wist wel de meeste turntable-clichés te vermijden, met zelfs nog een mopje Strawinsky.
En waar nogal wat producers moeite hebben om in samenwerking met muzikanten hun beats op tijd en op het juiste tempo in te zetten, deed Perquisite dit eigenlijk heel netjes, en ook op cello en toetsen vond hij ruimte genoeg om iets toe te voegen. DNA en Perquisite lieten echter ook regelmatig de ruimte aan de drie jazzmannen om samen loos te gaan. Sommige mensen in het publiek werden een beetje ongedurig als de beat te lang uitbleef, maar altijd was er dan dat heerlijke geluid van Vloeimans waar je je lekker in onder kunt dompelen. Alles bij elkaar bleek maar weer eens dat PlayLab dit jaar voor de leukste concerten zorgt.