Het debuut 'Welcome to the Pussyshop' van het vijfkoppige Nijmeegse Stone Drone komt in juli 2006 op de markt. De gemiddelde leeftijd van dit gezelschap ligt rond de veertig. Muzikale oudjes, dus. Als je lef genoeg hebt om de volumeknop van je stereo helemaal open te draaien moet je echter concluderen dat deze 'oudjes' stevige rockmuziek spelen die je muren doet schudden.
Om hun debuutplaat nu al goed te promoten gaf Stone Drone ons alvast de gelegenheid een en ander te beluisteren - zij stelden de 5-track demo 'Who the fuck are we?' ter beschikking. Een van de grootste pluspunten van de cd is de professionele opname. De geluidskwaliteit is zeer goed en de uitendelijke mix is krachtig en helder. Daarnaast is het samenspel van de heren lekker strak en past de stem van de zanger erg goed bij het geluid dat de gitaren, de bas en de drum produceren.
Gezien de leeftijd van de band is het niet verwonderlijk dat hier en daar invloeden van oudere bands te bespeuren zijn. Zo heeft '7 Rays' veel weg van rockrotten Bad Company in hun hoogtijdagen. Een dergelijke vergelijking is zeker een compliment, al haalt de uitgebreide en weinig gevarieerde gitaarsolo in hetzelfde nummer wel een beetje de 'schwung' uit het geheel. De band verdient lof voor het feit dat ze de nummers over het algemeen vrij simpel en voorspelbaar hebben gehouden, terwijl ze wel genoeg afwisseling bieden om het niet saai te laten worden.
Zo is de akoestische in plaats van de elektrische gitaar in 'Welcome to the Pussyshop' een leuk detail. Spijtig is alleen dat wat daarop volgt minder geslaagd is. Met variatie en lef sluipt er zo nu en dan een element binnen dat aan de flow van een liedje afdoet. Wanneer het aanbrengen van variaties in een nummer echter wel slaagt, zoals in 'Who the fuck', is het resultaat een mooi, gebalanceerd nummer met krachtig rockende en zacht-zuivere sferen die naadloos in elkaar overgaan.
Als er al iets aan kritiek is op deze demo, zou het moeten zijn dat de gitaarsolo's hier en daar wat te veel plek innemen. Ze zijn wat weinig gevarieerd en voegen niet altijd een extra dimensie toe aan de nummers. Daarnaast zijn niet alle muzikale experimenten en variaties even geslaagd, wat afbreuk doet aan een aantal composities op de cd.
De demo is voor liefhebbers van stevige, redelijk toegankelijke rockmuziek zeker de moeite waard. Het is dan ook aan te raden om de website van de band in juli in de gaten te houden. Met 'Welcome to the Pussyshop' staat Nijmegen namelijk de release van een cd te wachten die qua geluid en productie voldoet aan (inter)nationale maatstaven.