Wie houdt van ruwe melancholische chansons zoals alleen Tom Waits die kan maken hoeft niet per se zijn spaarpot om te keren, hopende op een goed plekje in een tot de nok toe gevulde zaal als Waits weer eens een oversteek heeft durven maken. Fans van Nighthawks at the Diner weten dat natuurlijk al langer. Deze Nijmeegse band rondom zanger-pianist Rood maakt immers al ruim tien jaar lang ruwe melancholische chansons zoals alleen Tom Waits die lijkt te maken. In het CultuurCafé wordt Rood spaarzaam begeleid door (ex?)NATD-leden Meyer en Verwer op sax en spaanse kist. Dat laatse is een soort trommeldoos die volgens Rood "nog ingewikkelder is dan de Spaanse inquisitie". Een ingetogen optreden met de nadruk op ballads volgt, hier en daar afgewisseld met wat opzwependere jazzy klanken. Mede door de spaarzame verlichting krijgt het CultuurCafé de allure van een rokerige nachtclub uit een film noir. In de soundtrack waart de geest van Kurt Weill, le masque, Chopin en vooral die van de vroege (minder ruwe) Tom Waits. Alsof hij al het leed van de wereld op zijn rug torst, gaat Rood gebukt achter zijn piano. En dat is ook alles wat hij nodig heeft om je deelgenoot te maken van zijn verhalen en zielenroerselen. Menigeen heeft daar een hoop drank, sigaretten en vertrouwd gezelschap voor nodig. Maar Rood versmelt met zijn piano en laat zelfs het daarop geplaatste pakje Lucky Strike onaangeroerd (iets wat aan zijn stem te horen niet vaak lijkt voor te komen). Hij tovert de ene na de andere klassieker die Waits nog was vergeten te maken uit zijn hoed, af en toe onderbroken door een bijkans onverstaanbaar woord tot publiek. Hij sluit af met: "Dit was Nighthawks at the diner... en wij gaan gewoon door." Tijd om even uit te checken hoe dat nou zit. Want is Nighthawks at the diner nu niet verleden tijd? "Ons zogenaamde afscheidsoptreden in LUX was eigenlijk meer ter ere van ons tienjarig bestaan. Ondertussen zijn er al weer optredens geweest onder de naam R-O-O-D. We hebben nu een nieuwe bezetting en we moeten ook op zoek naar een nieuwe platenmaatschappij, maar stoppen? Dat kan gewoon niet." En dat blijkt, want een drankje en een sigaret later kruipt Verwer achter de piano en neemt Rood de trommeldoos onder handen voor een bluesy improvisatie. En zo wordt er nog 'vrolijk' doorgespeeld tot sluitingstijd. Op de valreep nog een nummer waarvan drie jaar geleden werd besloten om het nóóit meer te spelen. 'Tom Traubert's Blues' van... jawel. Maar Nighthawks at the diner is niet langer die band vernoemd naar een plaat van Tom Waits. De Nighthawks zijn voortaan de band (rondom) R-O-O-D. Aan een nieuw album (met de voorlopige titel 'The Master is away') wordt al gewerkt.