De Arnhemse band King Locust opende afgelopen vrijdag de pre-party van Fields of Rock voor een goed gevulde zaal in Willemeen. Bij binnenkomst word ik onmiddellijk meegezogen in een duistere psychedelische trip met psychotische trekken! Deze band experimenteert met eigenzinnige, intrigerende melodieën. Een boeiend muzikaal schaakspel tussen emotie en ratio is het resultaat. De emotie wordt vertegenwoordigd door zang en bas. De zanger imponeert door zijn demonische uitstraling. De 'zwarte koning' heeft opvallende, originele zanglijnen, die verrassen door hun kinderlijke eenvoud. De melodieën zijn zo overtuigend dat zij meer de leidraad zouden mogen zijn. De zompige geilheid van de baspartijen ondersteunen de 'zwarte koning' moeiteloos. De drummer en gitarist zijn functioneel, strak en duidelijk. De rationele aanpak van deze twee heren geeft de band de stevigheid die deze muziek zo nodig heeft. King Locust speelt goed maar is duidelijk nog geen doorgewinterde live band. Alsof ze zelf nog niet gegrepen worden door hun eigen muzikale trip. Het is te statisch, bijna machinaal. De band bestaat weliswaar uit zeer ervaren muzikanten, maar pas bij het laatste nummer krijgt de muziek de voordracht die zij verdient. Het publiek reageert nogal lauw op het gebodene. Daar kan de 'zwarte koning' nog een hoop mee doen. De boodschap is goed maar de overtuiging op het podium ontbreekt. Een goede live band ontstaat ook niet in de studio maar op het podium. Deze band kan zeker verder groeien. Ik zou zeggen spelen, spelen, spelen, en na 30 optredens kom ik terug om een volgroeide live band te zien. Ik heb er alle vertrouwen in en kijk er nu al naar uit.