Behemoth's tiende album The Satanist is in 2014 het eerste in vijf jaar tijd, na het herstel van leukemie van zanger/gitarist en frontman Adam ´Nergal´ Darski. Een album dat misschien het meest intense en overrompelende is van de Polen tot nu toe, van een kwartet dat zijn oorsprong vindt in 1991. Zonder meer een direct gevolg van Nergals geleverde strijd tegen zijn ziekte, die ontegenzeggelijk ook invloed had op de band in zijn geheel. De blackened death metal van de Oost-Europeanen is met die release nog steviger op de kaart gezet, met een destijds hoog eindigen in menig jaarlijstje van de schrijvende pers en een verdere groei van de al grote schare fans wereldwijd. Het maakt dat Behemoth anno nu een definitief gevestigde naam is binnen de internationale metalscene.
Twee dagen metalvertier zijn weer om voor je het weet. Met de slechtgezinde weergoden die de bezoekers goed op de proef stelden op de eerste dag, blijft het op dag twee dan gelukkig beperkt tot één grotere plensbui voorin de middag. Er kan wederom teruggekeken worden op een ruim geslaagde Into The Grave editie, met weer voor iedere liefhebber wat wils. Misschien dan volgend jaar op een andere locatie, een vooralsnog afwachten... Aan Behemoth in ieder geval de duistere eer om het festival aan de vertrouwde Oldehove af te sluiten.
Wat Behemoth als festivalafsluiter van deze Into The Grave editie biedt, liegt er niet om. De sinds jaar en dag blasfemische metal van de band is vanavond dusdanig indringend, dat het bij tijd en wijlen aardig de stuipen op het lijf weet te jagen. Het totaalpakket van een knap overdonderend geluid, de grimmig uitgedoste muzikanten en de meermalige rook- en vuurkanonnades ademt een sterk overtuigend diepduistere diabolische en misantropische atmosfeer.
'Aan politieke en christelijke correctheid heeft deze zienswijze een duidelijk broertje dood'
Nergal en zijn ´duivelse discipelen´ zetten niet zomaar wat blasfemische statements neer. Je proeft dat het hier niet gaat om suffe, goedkope interessant doenerij, met wat satanisch geblaat in de leegte. Behemoth interpreteert zijn blasfemie op basis van existentiële motieven waarbij het menselijk bestaansrecht zonder blikken of blozen onder ogen wordt genomen en individuele vrijheid een groot goed is.
Aan politieke en christelijke correctheid heeft deze zienswijze een duidelijk broertje dood. De helse furie wordt erover afgeroepen, hetgeen de band vertaald in muzikaal indrukwekkend neergezette nummers. Die van epische proporties zijn. In een vaak razend rond kolkend en weids galmend amalgaam van veelal angstaanjagende samples plus synthgeluiden, heftig ratelende ritmiek, sinistere samenzang en gemeen om elkaar heen draaiende gitaarlijnen.
Het volgepakte plein ondergaat voor een aanzienlijk deel ademloos de werkelijk overrompelende verrichtingen van dit voortrazende totaaltheater. De band keert tot slot terug, ingeleid met rook en vuurontwikkeling en confettigespuw vanaf het podium, voor een dikverdiende toegift. De veelzeggende prijsschieter Oh Father, Oh Satan, Oh Sun vormt de afronding van Behemoths apocalyptische rite. En daarmee kunnen de Polen zonder enige twijfel als meer dan waardige festivalafsluiter de Into The Grave-annalen in. Hail!
GEZIEN
Behemoth
Into The Grave, Leeuwarden
Zaterdag 11 augustus 2018