Het antwoord hierop blijft echter niet lang uit. Niet eerder heeft Thomas Azier de vertaalslag van zijn gladjes geproduceerde albummateriaal naar een bombastische liveshow zo overtuigend gemaakt. Hij speelt inmiddels al een tijdje geflankeerd door een band, maar niet eerder durfde hij hier zo sterk op te leunen als vanavond. Zo lopen tijdens White Horses de bas en gitaarloopjes verleidelijk om zijn stem heen tot ze uiteindelijk uitmonden in een weelderige gitaarsolo overladen met dreunende drums. Ook opvolger The Girl Beneath The Lion biedt een steeds verder aanzwellende dosis new wave met opzwepende synths en dito vocalen.
Eigenlijk vallen de meeste nieuwe nummers live prima in de smaak. Uiteraard komen de hits van de eerste twee platen ook nog voorbij. Red Eyes en Angelene zijn respectievelijk nog steeds zijn meest dansbare nummers en zijn grootste meezinger, en werken goed om het publiek halverwege de set bij de les te houden. Qua muzikale diepgang en spanning steken ze echter wel schril af bij het melodieuze pianowerk van Smoke dat moeiteloos doorvloeit in de vervormde bassen en zwaarmoedige zang van Hymn. Samen met het bovengenoemde White Horses is dit een absoluut hoogtepunt in de set, niet geheel toevallig bestaande uit materiaal van het laatste album. Het zijn op plaat niet direct nummers met veel hitpotentie, maar komen juist in deze livesetting uitstekend tot hun recht.