Het vuurt laait op, letterlijk en figuurlijk. De vlammen slaan uit de open haard en uit mijn cd-speler. Mijn date rent gillend en scheldend de kamer uit. De kat vliegt hoog in de gordijnen en de hond pist uit pure paniek tegen de bank. Passengers Of The Void van My Mind Mine is dan nog geen tien seconden bezig. Duimen omhoog voor deze fijne Friezen. Furieus en vlijmscherp begint een korte maar erg heftige reis met maar één doel: totale destructie. Wel nu, hier in huis lukt dat aardig. Een schilderij is al van de muur gekomen en ik merk dat ik na een minuut echt enthousiast word. Al headbangend jaag ik twee, tot dan toe onaangeraakte, glazen wijn van tafel. Kaarsjes waaien uit. De trein is op stoom. De band jaagt er veertien nummers door in zeventien minuten. Alles to the point dus, er is geen tijd voor poespas. Terwijl de hond bij het begin van The Promised Resurecion het nummer alle eer aan doet door de inhoud van zijn maag op het vloerkleed te deponeren, hoor ik de voordeur hard dicht slaan. Een dansje op de bank op de tonen van Cocoon Of Conform tot gevolg.
Het is een regenachtige zondagavond. De gordijnen gaan vroeg dicht, kaarsjes aan, het licht gedimd. De open haard knispert er rustig op los en mijn Tinderdate nestelt zich naast me op de bank. “Ik heb de nieuwe cd van My Minds Mine nog liggen”, zeg ik zachtjes. “Ken ik niet”, fluistert ze, terwijl ze bloost. “Is het goede muziek?” Ik knik en draai eerst het volume van de stereo vol open om daarna op de play-knop te drukken. De cd-speler zoemt heel even. Wat daarna gebeurt, is goud.
Nu heb je in de grindcore scene nog wel bands die geschifter zijn als deze, maar de chaos op dit nieuwe schijfje is wel erg fijn. Het lijkt veertien minuten destructie, maar er zitten wel degelijk lijnen en vernuftige breaks in de nummers verwerkt. We hebben hier dan ook te maken met veteranen die al bezig zijn sinds 1995. Die weten wel hoe ze een potje grindcore moeten maken. Een lange adempauze heeft er voor gezorgd dat dit nog maar het derde volledige album is in de drieëntwintig jaar dat My Minds Mine (non)actief is.
Maar deze vaklieden rammen er nog even vakkundig op los als in hun jongste jaren. Natuurlijk is het soms moeilijk details te ontwarren in dit genre maar My Minds Mine heeft ook echt prima pakkende riffs zoals in Hate Formation en Empty Carcass. Het venijn van deze plaat zit hem echter in de staart. Want wat schetst de verbazing: groove! In het laatste nummer nog wel. Faceless Plaque grooved als een malle en geeft dit album een fijne onverwachte wending. Het maakt dat je de cd echt nog eens wilt horen.
Terwijl opener Aftermath nogmaals mijn huiskamer in geslingerd wordt, kijk ik op mijn telefoon. De Tindermatch die ik had is opgeheven en ik heb een appje. “Je bent een lul”, lees ik. Het zal wel. De nieuwe My Minds Mine is gelukkig intensiever en meer bevredigend dan welke zinloze zondagmiddagdate ook. Fijn dat jullie terug zijn mannen.