#ITGWO16: De zaterdag van Into The Great Wide Open op Vlieland

De Nederlanderse acts springen er uit

Tekst: Sjoerd Nota | Foto's: Jorah Terwisscha van Scheltinga ,

De zaterdag van Into The Great Wide Open is traditiegetrouw een propvolle dag. Vandaag bestaat de line-up grotendeels uit Nederlandse acts en dat is een goed teken. Het betekend dat er een ruim aanbod aan relevant talent van eigen bodem beschikbaar is. Wanneer deze acts stuk voor stuk ook nog eens goed uit de verf komen mogen we stellen het, artistiek gezien, goed gaat met de Nederlandse popmuziek.


De gezusters Wijnhoven vormen samen het duo Clean Pete. Dit lieflijk ogende tweetal mag vanmiddag het muziekprogramma op het fraai gelegen podium Bij De IJsbaan openen onder een heerlijk zonnetje. Het massaal toegestroomde publiek ligt heerlijk in het festivalbos te luisteren naar de sfeervolle nummers vol inventieve teksten. Niet gehinderd door een falende drumcomputer brengt het tweetal een degelijke set vol breekbare nummers. Tussendoor voorzien de beide dames de nummers van frisse soms heerlijke naïef klinkende toelichtingen. Of dit onderdeel is van de act of niet, maakt niet uit. Muzikaal overtuigt het duo glansrijk en laat het publiek met een lach op het gezicht heerlijk wakker worden.


Minstens zo overtuigend is Eefje de Visser. Drie jaar geleden stond ze al eens op het Sportveld tijdens Into the Great Wide Open en sindsdien is ze muzikaal behoorlijk gegroeid. De begin dit jaar verschenen nieuwe plaat Nachtlicht kent meer elektronische invloeden. Toch is de vrijere performance van de zangeres de grootste winst. Stond ze drie jaar geleden vrij schuchter en bescheiden op het podium, vandaag zoekt ze volop interactie met haar bandleden en het publiek en bestrijkt daarbij het gehele podium. De band speelt als vanouds met op hoog niveau en grote precisie. De verfijnde productiesound van de platen wordt daarbij deels losgelaten voor een meer op festival-maat gesneden rockshow. Naast de subtiele beats en elektronica is daarbij ook volop ruimte voor scheurende gitaren. Eefje de Visser is vanmiddag onder de stralende festival-zon prima in haar element.


De nummers van Margaret Glaspy vliegen alle kanten op; van gruizige pop tot gloedvolle soul. Hoewel haar voorkomen lief en onschuldig is, blijkt haar muziek doordrenkt van tergingen en venijnigheden. Die sfeer wordt nog eens versterkt door de door haar hoekig bespeelde gruizige gitaar. De wisselde stijlen maken dat de luisteraar ieder nummer opnieuw wordt verrast. Jammer is dat ook de uitvoering van de nummers van wisselende kwalitiet is. Ze maakt het zichzelf dan ook niet eenvoudig door in één set zowel een cover van Lucinda Williams als Björk ten gehore te brengen. Dappere dame, die Margaret Glaspy.


De powerpop van Mozes and the Firstborn wekt sympathie. Met hun rammelende gitaren creëert het viertal gruizige maar catchy liedjes. Als kinderen zo blij zijn de heren met hun nieuwe album, Great Pile of Nothing, dat dit weekend is uitgekomen. Reden om na het optreden een extra underground-sessie te houden in een loods aan de haven met gratis bier voor het publiek. Hoewel ook de stevige nummers indruk maken, zijn het de wat obscure, maar zeer toegankelijke powerpop-nummers Power-ranger en I got Skills, die de sterkste troef van de band blijken. Ze worden volop meegezongen. En ook in en loods aan de haven bleef het later vanavond nog lang onrustig.


Dit kan niet gezegd worden van het optreden van Aidan Knight. Hier gaat het er rustig aan toe en is de Canadees helemaal op zijn plek op het bospodium Bij De IJsbaan. Zelf woont hij ook op een eiland. Op een of andere manier hoor je dat terug in z’n eigenzinnige muziek. Originele nummers die lastig op referenties zijn te betrappen. Zijn muziek bestaat uit abstracte arrangementen gewijd aan thema’s zoals verlangen en reizen. Knap is hoe het drietal met weinig instrumentale middelen een ontzettend groot en diep geluid weet te produceren. Daarmee maakt deze sympathieke Canadees indruk.


Met contrabas, piano en drums oogt oogt GoGo Penguin als op het eerste gezicht als jazzformatie. Maar met alleen het labeltje jazz doen we deze band tekort. Het bereik van de band is groot; Van verstilde intro’s en hypnotiserende pianoloops tot dampende funkrock. De individuele kwaliteiten van de bandleden zijn groot. De optelsom van de leden maakt de muziek van deze band een wervelende akoestische electro-machine. Muziek die regelmatig ongrijpbaar blijft, mateloos blijft intrigeren en daarmee de steeds harder worden regen doet vergeten.


De verwachtingen van Amber Arcades zijn hooggespannen in de overvolle dampende Bolderzaal. Het debuutalbum Fading Lines, vol met dromerige indiepop valt goed in de smaak onder de kenners. En de band rondom frontvrouw Annelotte de Graaf maakt het vanavond waar. Schuchter brengt de band zijn echoënde popliedjes. Galmvolle liedjes die op het eerste gehoor vrij inwisselbaar lijken, kruipen ongemerkt tussen je oren. Belangrijkste troef is daarbij echter het zo kenmerkende bijna kinderlijke stemgeluid van De Graaf, vol heimwee en verlangen.