Eén van de huiskamers die goed gevuld is tijdens Marble Sounds, is die waarin Point Quiet optreedt. De band bestaat uit diverse muzikanten en de één bespeelt nog meer instrumenten dan de ander. Dit zorgt soms wel voor wat chaos, want door alle aanwezige instrumenten zijn de nummers van Point Quiet bij vlagen een beetje te vol. Het speelplezier spat er echter vanaf en naast hun optreden verkoopt de band vanavond ook nog cd’s, waarvan de opbrengst naar een goed doel gaat. Qua charme wint Point Quiet het in elk geval vanavond, het publiek heeft het dan ook goed naar zijn zin.

Al voor aanvang is het al flink  Douwe bij Bob.  De heer Posthuma is duidelijk een van de publiekstrekkers vanavond en dat veroorzaakt een gezellige drukte voor het hoofdpodium. In plaats van een band is Maurice van Hoek vanavond meegekomen, wat een harmonieus samenspel oplevert. Douwe Bob laat zien en horen waarom hij in 2012 ‘De Beste Singer-songwriter van Nederland’ won.  Hij schrijft dan misschien niet ‘s werelds allerbeste liedjes, hij weet ze wel verdomd goed te brengen. En dat alles met een blik die doet vermoeden dat hij zich afvraagt of hij de verwarming wel heeft uit gedaan toen hij van huis vertrok. Er hangt een onstuimig gemoedelijke sfeer en het publiek wordt oprecht betrokken bij het optreden, waaruit blijkt dat Douwe Bob precies weet wat hij serveert.

Een huiskamer die vanavond minder populair is dan Douwe Bob is die waarin Qeaux Qeaux Joans optreedt. Mede daardoor wordt dit één van de meest intieme optredens van Stille Nacht. De zangeres zit in haar eentje achter de piano, voor het eerst in tijden vertelt ze. Dat Qeaux Qeaux Joans al vijf maanden niet heeft opgetreden is echter totaal niet te horen. Haar pianospel klinkt bijzonder, zeker in combinatie met haar volle, rauwe stem. Als ze vraagt of het publiek mee wil zingen met haar nummer Stranger doet iedereen dat. “Magisch hé,” fluistert een grote, stoere kale man tegen een grote, stoere kale man naast hem. En magisch was het.

Deze band, die klinkt alsof ‘ie van één man is, is eigenlijk van een groep jongens. Dat is verrassend, maar als de zanger The River inzet, krijgt het publiek nog een verrassing te verwerken. Want die stem, wat kan die hoog, en wat zuiver ook. Meerstemmig kan de band ook zonder moeite, en waar bij Point Quiet de instrumenten nog weleens tegen elkaar in leken te gaan, is hier alles met elkaar in overeenstemming. Ook met vijf leden weet de band het zacht te houden in de huiskamer, vrijwel moeiteloos speelt Matt Winson een heel publiek onder de indruk. 

‘Dit is wel erg veel geluid voor een Stille Nacht,’ schiet door vrijwel iedereens gedachten als Danny Vera zijn set begint. Het is geen typische afsluiter voor een festival dat draait om het ‘luisterliedje’ maar na alle gevoelige snaren die er vanavond geraakt zijn mogen er best nog wat ballen getoond worden. Danny Vera is daar de ideale man voor. Het gaat nog altijd om het liedje, alleen brengt Vera dat in de vorm van een stevige bak rock ‘n’ roll. Na de Stille Praght en de gluhwein is het publiek ook toe aan wat stevigere muziek en wordt er volop getwist en geshout in de zaal. Met Folsom Prison Blues als aflsuiter doet Vera dan ook een slimme zet. Waar de band eerst iets te hard leek, lijkt het optreden nu vooral te kort.