De bands zijn er klaar voor en het publiek ook. Na drie voorrondes vindt op elf december de grote finale van Flavourland plaats in Poppodium Underground. Acht bands, een juryprijs, een publieksprijs en een overdosis talent. Deze ingrediënten vormen de basis voor de avond.
De beste band van Flevoland is Hard & Heady
Zowel de jury- als de publieksprijs mogen mee naar huis
Vrijdagavond werd in Poppodium Underground in Lelystad bepaald wie zichzelf komend jaar, als winnaar van Flavourland, de beste band van Flevoland mag noemen. En niet alleen die eer, maar ook een optreden op de SenaPopNL awards in de Melkweg, verschillende andere optredens en een fles champagne stonden op het spel. Nadat acht verschillende bands zich van hun betere en mindere kanten lieten zien, was het Hard & Heady die zowel het hart van de jury als het publiek wist te veroveren. Zo ging de half Lelystadse soul- en funkband als een verdiende dubbele winnaar aan het einde van de avond naar huis. Lees hieronder hoe de avond verliep.
The Croakers
De finale van Flavourland wordt geopend door The Croakers. De band won de derde voorronde die plaatsvond in De Klos en beloofde eerder al om "gewoon te gaan knallen". Bij het openingsnummer lijkt dat prima te lukken, hoewel het publiek zich ook een beetje verbaast over het geluid. Technisch zit dit nummer goed in elkaar, maar waarom klinkt die gitaar zo gek? Tijdens het tweede nummer is dit geluid verbeterd en gebeurt er daadwerkelijk wat The Croakers zich had voorgenomen. Er wordt geknald, zo goed dat de heren klakkeloos aan het derde nummer beginnen zonder het publiek aan te spreken met een kleine verantwoording voor de nummerkeuze. Dit was een welkome verandering ten opzichte van de voorronde, waar elke band tussen elk nummer door zo’n toelichting gaf. The Croakers speelt zonder moeite en met zichtbaar plezier vier sterke nummers. Ze weten dit optreden te doen voelen als een klein concert met een sterke opbouw.
Daily Monday bijt niet hard
‘Goedenavond Flavourland,’ gilt de zanger van Daily Monday. De indruk wordt gewekt dat Daily Monday net zo gaat knallen als The Croakers, maar tot het ongenoegen van velen is het eerste nummer van deze band een rustige ballad. Dit nummer wordt, evenals de overige nummers, goed gebracht ondanks het feit dat niet alleen de toetsenist maar ook de bassist invallers zijn. De stem van de zanger is er een voor de liefhebbers – met een geluid dat iets weg heeft van zowel Brian Molko als James Blunt. Tijdens wat meer uptempo nummers komt dit geluid het best uit de verf. Het is dan ook fijn om daarmee te eindigen.
Sonic Bloom boekt flinke vooruitgang
Bij de voorronde was het grootste kritiekpunt op Sonic Bloom dat er teveel covers gespeeld werden. Daar beloofde de band verandering in te brengen; iets wat vanavond al te zien zou moeten zijn. Het eerste nummer is inderdaad geen cover maar een eigen nummer – al klinkt het nog wel behoorlijk als iets wat Nirvana zou kunnen spelen. De band ragt lekker door met hetzelfde enthousiasme als in de voorrondes en krijgt daarmee het publiek los. De eigen nummers blijken nog breder dan alleen ‘iets wat doet denken aan Nirvana’. Sonic Bloom ontwikkelt hierdoor al een eigen stijl: een flinke vooruitgang sinds de voorronde. Een spannend moment vindt nog plaats vlak voor het laatste nummer, als een snaar van de gitarist gebroken blijkt te zijn. De bassist geeft even een blik en zet snel een uptempo wachtmuziekje in met de drummer. Het publiek is vermaakt en binnen een minuut is er zowel een nieuwe gitaar als een heel nummer.
Contrast staat in contrast
Een groep bestaande uit rapper, dj, achtergrondzangeres en zelfs een saxofonist klinkt veelbelovend. Het optreden draait echter vooral om de rapper en dj. De overige bandleden vallen zeker in het begin behoorlijk weg. De meningen over deze act zijn in het publiek verdeeld. De ene partij kan het genre en de uitvoering op het podium niet waarderen, terwijl een ander juist enthousiast is over wat er allemaal gebeurt. De act zit vrij strak in elkaar en ook de saxofonist en zangeres mogen steeds meer meedoen. De saxofoonsolo aan het einde van het optreden was overbodig, maar de hele band heeft zichzelf uiteindelijk wel bewezen.
Greyhound Bastards valt op
Vier mannen met rijtjeshuizen, mannengrotten en een passie voor muziek vormt bijelkaar Greyhound Bastards. De band gooit het alles wat ze hebben in het eerste nummer er meteen helemaal uit. Uptempo beats, zware gitaren en bassen en zelfs een 2003 wie-heb-ik-aan-de-lijn-ruisje over de vocalen; niks kan de band teveel zijn. Het publiek moet daar echter aan wennen, maar na één nummer is het ijs gebroken en wordt er vrolijk meegedaan. Sommigen lijken zich af te vragen of de act misschien een grap is, maar de mannen zijn bloedserieus. De band heeft altijd al willen optreden in Poppodium Underground. Er wordt een feestje gebouwd en het publiek blijft zich verbazen, waarmee de doelen van de band behaald zijn.
Hard & Heady schittert feller dan de zon
Het is dringen bij Hard & Heady, zowel in de zaal als op het podium. Het podium staat binnen vijf minuten vol met een zanger/gitarist, een tweede gitarist, een bassist, een drummer, twee toetsenisten en maar liefst drie achtergrondzangeressen. De band is klaar om ‘shine te pakken’ met glimmende gitaren. Wat het uiterlijk betreft is de act dus alvast in orde, en muzikaal blijkt de band net zo voorbereid te zijn. De achtergrondzangeressen zijn niet overbodig maar juist een goede toevoeging van het optreden. Dezelfde nummers als in de voorronde worden met evenveel plezier en nu met aanvulling van de zangeressen gebracht. Het enthousiasme spat van zowel het publiek als van de band.
Arsenic Motion komt er niet bovenuit
De tweede tweemansband vanavond is Arsenic Motion. Er zijn gelijkenissen met Royal Blood, er is herrie en er is een volle zaal. Het is pas het derde optreden van deze band maar van spanning is niks te merken bij deze heren. De nummers weten er echter niet goed uit te springen doordat het niveau van de rest van de bands veelal op één lijn ligt. Dat is zonde, want muzikaal heeft de band een hoop in huis. De bassist heeft technisch een veelzijdig geluid en daar had veel meer mee gedaan kunnen worden. Een tip voor de toekomst.
MITS eindigt in mineur door cover
MITS is de band die een plek in de finale bemachtigd heeft door het winnen van Vers in april van dit jaar. De rapper en zijn band omschrijven zichzelf als maker van volwassen popmuziek. Gek genoeg brengt deze act een geluid dat gek genoeg erg bekend klinkt. Vooral de vergelijking met Bløf is al gauw gemaakt, zeker als de band ook nog een cover hiervan speelt. Dit nummer is veruit het minst goede deel van het optreden en dat is zonde want de rest van het optreden zit - op een aantal cliché’s na - prima in elkaar.
Juryberaad
Na het stemmen door het publiek en lang overleg van de jury is het tijd om de winnaars bekend te maken. De publieksprijs wordt uitgereikt aan Hard & Heady, die een fles bubbels mogen ophalen en een kort fotomomentje krijgen. Hierna is het tijd om de juryprijs uit te reiken. De derde plaats is voor Contrast, de tweede plaats gaat naar MITS en de grote winnaars? Dat zijn eveneens de mensen achter Hard & Heady! ‘Wattefak, holy shit, jééézus!’ is de speech van de band. Vooral verbazing heerst in eerste instantie binnen de band, maar het publiek kan het alleen maar prima vinden.