Een avond Vergane Glorie: even terug naar de Totumtijd. Het zorgde voor een opgewonden buzz bij oud Totum-gangers. Vier optredens van bekende bandjes van toen en een zaal vol met oude foto's gemaakt door Bram Heeren lijkt de ultieme combinatie voor een trip down memory lane. Een nostalgisch reisje naar 'onze jeugd' is het zeker. Zelfs het oude bord van Totum hangt op de gevel van De Meester.

Daniël van der Zee opent de avond met slechts zijn stem en gitaar zoals we van hem gewend zijn. Hij heeft plezier in het optreden en vult het podium makkelijk in z'n eentje. Al snel blijkt dat zijn presentatie meer zijn optreden moet gaan redden dan de muziek: zijn gitaar is aan het begin van de set al niet helemaal lekker gestemd voor het nummer wat hij speelt en vervolgens raakt hij compleet de draad kwijt. Zijn dochter geeft hem gemeend advies: "Papa, speel dan een ander liedje." Met een hoop humor en een klein beetje hulp van rapper DRT weet Daniël de set tot een humoristisch, maar niet helemaal kloppend, einde te brengen.

Het contrast tussen Daniël van der Zee en de volgende act kan niet veel groter zijn op deze avond. In de collectieve herrinering was deze band het kleine broertje van Land of Airplanes en liftte een beetje mee op hun kwaliteit en populariteit. We kunnen er niet veel verder naast zitten; wat is Ape Dirt goed! Het is lekker grungy en opzwepend en muzikaal zwaar in orde. Het past ook prima in deze tijd, want de muziek en performance zitten op alle fronten goed in elkaar. Ape Dirt is een hardrock meets stonerrockband die zeer geslaagde uitstapjes maakt naar blues, jazz en classic rock. Het is ongelooflijk hoe drie heren zo'n bak muzikale herrie het podium af laten donderen. Ondanks dat bassist Michiel aangeeft dat de mannen niet heel veel hebben kunnen oefenen klinkt het als een goed geoliede machine. Startende rockbands zouden een masterclass bij deze heren moeten volgen. Hopelijk inspireert het ze om verder te gaan met Ape Dirt.

Vervolgens is het tijd voor de gevierde Almeerse rockband Land of Airplanes. De maatjes van Ape Dirt stonden al te swingen en zingen bij het optereden van hun protogés en zijn dus al lekker warmgedraaid. De mannen beginnen al jammend aan hun set; dat is en blijft een trademark en ligt precies in de lijn der verwachting. Ze zijn goed in vorm en klinken lekker ruig, hard en heel erg LOA. De oude glorie is nog niet vervaagd bij deze band! Zelfs wanneer Guyon (vanavond even van Novocaine) drummer Maarten helpt met zijn kapotte kruk is er muzikaal niks van te merken. De band dendert door totdat zelfs de boxen op het podium mee staan te swingen. De heren hebben overduidelijk een hoop lol op het podium. Goede stonerrock, veel humor en een fijne ons-kent-ons-sfeer is de juiste combinatie voor een fijn en goed optreden. De performance is uiteraard helemaal top, want een maffe bassist als Sanel met een zingende drummer als Maarten en stonerrockzanger als Chris vind je nergens. Veel mensen zullen LOA nooit helemaal begrijpen, maar het is overduidelijk een band waar je niet omheen kan.

De afsluiter van de avond was de band waar het langst geleden de stekker uit is getrokken. De grote vraag is natuurlijk of de jongens in onze herinnering enigszins of enorm veel beter waren dan ze werkelijk zijn geweest. Novocaine heeft vele optredens gedaan met in eerste instantie Guyon als drummer, later met Rick. De twee percussionisten wisselen elkaar in omgekeerde chronologische volgorde af. Dat is een prima zet want de show begint wat melancholisch en hard waardoor de nummers voornamelijk door de zang moeten worden gedragen. De stem van Jasper is helaas niet onderscheidend genoeg om dat aan te kunnen. De samenzang van Emiel en Elbert klinkt bij vlagen verrassend goed. Halverwege het optreden schuift Guyon achter het drumstel, dan is het tijd voor de echte oude nummers. Naarmate de set vordert wordt duidelijk dat de band nooit een echte identiteit heeft gevonden, maar wel vele lokale hits heeft gehad. Zeker bij "Blowjob" gaat de zaal op z'n kop. Strak en oldschool, al is het nooit echt heel goed geweest, maar het is gegarandeerd een groot feest.

De avond is een enorm succes. De foto's van Bram Heeren, het oude Totumbord aan de gevel en een paar uur oude rocknummers van "onze jongens" zijn een succesformule voor een kort reisje terug naar de Totumtijd. Het optreden van Daniël van der Zee is aardig chaotisch verlopen en dat van Novocaine niet erg goed, maar dat hoort wel heel erg bij de sfeer van toen. Ape Dirt en Land of Airplanes bewijzen dat Almere knappe muzikale exportproducten goed verborgen heeft gehouden. Deze avond smaakt naar meer, volgend jaar nog een keer?