Het erepodium van de hiphopeditie van de GPvN heeft al vedetten gedragen als Brainpower, Typhoon, Dret & Krulle en “onze eigen” Raymzter. Dit jaar is er een nieuwe lichting rappers die begonnen is aan de klim naar dat podium. De tocht begon de zevende mei in de Bitterzoet in Amsterdam en gaat de dertiende mei verder in De Meester. De acts die doorgaan worden pas bekend gemaakt als alle voorrondes geweest zijn.

Het hek werd van de dam gehaald door Tellem, de jonge hond op het label van Jiggy, Noah's Ark. Deze mc heeft vroeger veel back up werk gedaan voor de andere Arkboys, voornamelijk Önder. Dit is heel erg terug te horen in Tellem's eigen stijl. Men zou zo ver kunnen gaan en zeggen dat het een Murda Turk 2.0 is. Ook is te merken dat de jonge mc nog wat onwennig op het podium staat; de wisseling van shirt aan het begin raakte kant nog wal en ook het constante “make some noise!” werd met meer opgetrokken wenkbrauwen beantwoord dan met herrie. Met de te standaard 808 beats weet Tellem helaas de aandacht niet al te lang vast te houden.

De tweede mc is de energieke Ogri Ai. Vanaf de eerste seconden vallen een aantal dingen sterk op door contrast. Bijvoorbeeld hoe het meebrengen van een back up en daar goed mee samenwerken kan zorgen voor een lekker meeslepende show, tegenover het meenemen van een eigen geluidsman die de back up dan harder zet dan de mc zelf, waardoor het geheel zeer amateuristisch overkomt. Of het gebruiken van leuke, onverwachte onderwerpen en die dan omhullen met te makkelijke rijmpjes. Al met al weet Ogri Ai een leuke show neer te zetten, maar de vraag of het finalewaardig is, is moeilijk te beantwoorden.

Djablo stond een jaar geleden op de zelfde plek als nu: in De Meester voor een kwartfinale van de GPvN. Toen schopte hij het tot de halve finale. Zijn tweede poging laat wel zien waarom hij kwam waar hij kwam. In zijn eentje weet hij te boeien en er een feestje van te maken. Zijn lyrics zitten taaltechnisch goed in elkaar en ook de beats zijn goed verzorgd. De kritische noot is dan ook niet aan Djablo zelf gericht, maar aan zijn back up. Meerdere malen wordt de mc uit het ritme gehaald doordat de back up ritmisch niet goed uit zijn woorden komt. Zonde, want het heeft wel invloed op de show.

Het back up probleem komt niet voor bij de één-na-laatste act, Koester. Bijgestaan door OnderOns kompaan Soskop weet Koester een heldere, pakkende en meeslepende show neer te zetten. Naast de gebruikelijke beukende bas zit er veel ambiance in de beats verwerkt, waardoor de set zich onderscheidt van de rest van de avond. De beatboxende dj geeft het geheel een old skool tintje. Door het samen rappen van de twee mc's heeft het een Boef en de Aap geluid, wat alleen maar als compliment opgevat kan worden. Het halen van de halve finale moet geen probleem zijn, met deze show.

De hekkensluiter is de Almeerse ZaCairo, de enige rapper die het in het Engels doet deze avond. ZaCairo is zichtbaar en hoorbaar beïnvloed door de Dirty South beweging uit Amerika. De beats, de looks, de bling, het accent en de manier van brengen ademt één voor één Dirty South. Het enige wat mist is het flesje Syrup. Het verdient een compliment dat de stijl zo goed wordt gekopieerd dat het niet van echt te onderscheiden is, dit wordt echter overschaduwd door de zorg dat het juist hierom totaal weg valt als een dertien-in-een-dozijn actje. Mocht ´ya boy Z.A.´ het verder willen schoppen dan deze kwartfinale zal hij echt moeten gaan werken aan een eigen stijl.

Hoewel de winnaars altijd van hoog niveau zijn, bestaan er al enkele jaren vragen over de kwaliteit van de kwartfinales. Zo ook vanavond, want met twee acts die mogelijk claim kunnen leggen op de volgende ronde is het de vraag of sommige acts er ook hadden gestaan zonder de schijnbare vriendjespolitiek van de gevestigde labels. Toch weten Koester en Djablo wel hoop te brengen voor de halve finale.