Wie van stevige stonerrock à la Queens of the Stone Age houdt, moest zaterdag 20 november in de Underground te Lelystad zijn. Want met Colossa en The Mad Trist op het programma, viel er nogal wat gitaargeweld te verwachten. Van beide bands mag gezegd worden dat ze de afgelopen tijd naam hebben gemaakt.

Als deelnemer aan de Popronde is Colossa bepaald geen onbekende. Hun debuut-EP is alweer twee jaar oud en was aan het eind van de avond in Lelystad uitverkocht. Begin volgend jaar zal de stonerrockband een album produceren dat wellicht eindelijk de grote doorbraak zal betekenen.
Maar niet alleen is Colossa verre van onbekend, onopvallend zijn de mannen evenmin. De band springt ‘on stage’ direct uit de band door de opstelling: drummer Dennis Meentz is ook zanger en staat vooraan op het podium, in het midden. Met aan beide zijden respectievelijk Remco Eijssen (zang en gitaar) en Bas (omen est nomen?) Braam op bas. Met stevige, strakke beats en loopjes ligt de driemansformatie goed in het gehoor, hoewel er geen uitgesproken nummers in het repetoire leken te zitten. Het publiek, echter, toonde zich buitengewoon enthousiast over dit ‘voorprogramma’.

Tegen tienen was The Mad Trist aan de beurt. De band bestaat uit Arthur (leadzang en gitaar), Jan (Gitaar en vocals), Luc (bas) en Daan (drums) en is door Eric Corton omarmt en ‘de Nederlandse Queens of the Stone Age’ genoemd. Vanaf dat moment verwierf de band in een sneltreinvaart bekendheid en spelen ze dan ook door het hele land. Hun thuisbasis is het zuidelijkste puntje van Limburg, waarmee er dus heel wat wordt afgereisd in de bandbus.

Twee week geleden stonden de heren nog in Almere met een amper versterkte set op Snoerloos. In Lelystad was dat wel anders. Een vol uur lang kwamen de nummers van het debuutalbum Pay The Piper voorbij, waaronder natuurlijk de gelijknamige eerste single die genomineerd is als 3VOOR12 Song van het Jaar 2010. Maar ook de huidige single Hair of the Dog werd uiteraard gespeeld.
Zowel de band als het publiek had er zin in, maar bij gebrek aan een dichtgepakte menigte werd er niet gecrowdsurft, maar werd iemand op handen langs het podium gedragen. De band oogt enthousiast en, mede door zanger Arthurs bekende geef-die-koebel-op-zijn-donder in het begin van Silver Lines en het geknield en liggend gitaarspelen van Jan, maakt van de show ook een visueel aantrekkelijk geheel.
Met de bijna psychedelische slottrack van het album, Won’t That Look Good On You, duren de laatste stappen naar het einde meer dan acht minuten.

Het bestaande album van The Mad Trist is sinds kort ook op vinyl te verkrijgen, aan een nieuw album wordt hard gewerkt. Mocht dat nieuwe album uitkomen, ziet Lelystad de heren graag nog eens terug.