Wie kent het verhaal van Waylon nog niet? Een Nederlandse jongen van eind twintig besluit zich na jaren country te hebben gezongen zich te richten op zijn grote liefde: soulmuziek. Hij schrijft zich in voor een talentenjacht op SBS6 en weet vervolgens een platencontract bij het prestigeuze Motown-label in de wacht te slepen. Dat is toch de jongensdroom van elke muzikant? Afgelopen week werd ook nog eens zijn album 'Wicked Ways' goud. Genoeg redenen voor een feestje!

Vrouwen van middelbare leeftijd, mannen die stiekem toch meezingen en de jeugd, jong en oud, iedereen lijkt vanavond van Waylon te houden. Het is een uur of half 10 en is toch al behoorlijk koud als Waylon het podium op komt lopen met zijn gitaar. De eerste twee nummers zorgen ervoor dat zijn stem goed is opgewarmd, en zodra hij de gitaar af doet komt Waylon echt los. Hij danst en swingt zoals een echte Motown-artiest betaamt, vol soul. De muzikaliteit druipt van hem en zijn bandleden af. En wàt een fantastische stem heeft hij toch! Waar de hits Wicked Way en Hey puur pop is, overheerst in de rest van de set toch wel de soul. Vol energie, soul en met liefde voor de King of Soul brengt hij een medley van diens nummers met verve. Waylon stáát er, je moet wel naar hem blijven kijken, of hij nou swingend het podium beheerst of achter de microfoon blijft staan: hij overtuigt.

Waylon bewijst dat commercieel niet per definitie plat of gevoelloos hoeft te zijn, integendeel! Hij is in staat om het verhaal van een liedje te vertellen zonder er erg veel moeite voor te hoeven doen. Het lijkt bij hem allemaal zo natuurlijk. Zo ook de toegift, een cover van Sam Cooke's A Change Is Gonna Come, volgens Waylon zelf “de ultieme vrijheidstoegift”. Dat is het zeker. Hij zingt het nummer alsof hij het zelf geschreven heeft, het gevoel nog rauw en diep. Waylon laat met een sterke en verrassende set zien een van de beste acts te zijn die ons kikkerlandje op dit moment te bieden heeft. Volgend jaar weer?