Met Right Next Door de oefenruimte in

‘Gewoon geen zin om alles te regelen.’

Tekst: Chedi Ben Mansour; foto’s: Stephanie de Koning ,

Right Next Door is een Almeerse experimental rockband die sinds 2005 in oefenhonken terug te vinden is. Zo nu en dan zijn ze te zien in bandwedstrijden, maar verder is er weinig over bekend. Hoe gaat het er in de oefenruimte aan toe? Hoe worden de nummers gebrouwd? Hoe komt het dat ze niet zo actief zijn? En wat kunnen we in de toekomst van ze verwachten? Om een indruk te krijgen van deze band dook 3voor12/Flevoland eens mee de oefenruimte in.

‘Gewoon geen zin om alles te regelen.’

Het is woensdagavond bij Ad Smit Soundservice, Almere. Mannenavond. Peuken, snaren en rock-‘n-roll. Vaste prik met een geschiedenis.
In 2004 werd Novocaine opgericht door zes prille muzikanten met een 'vision of rock'. Maar helaas, het werkte niet. Teveel verdeeldheid. Na een anderhalf jaar van ruilen en snoeien van bandleden werd het aantal teruggebracht tot vier: zanger/gitarist Elbert Rakhorst, bassist Leon Mulder, drummer Rick Amiabel en zanger Jasper van Zuijlen.
‘Maar met die zanger liep het niet, dus die hebben we "los gelaten". Op een politiek correcte wijze natuurlijk,’ grinnikt Elbert.
Sindsdien is Right Next Door een feit.

Terug naar de woensdagavond. Mannenavond. Peuken, snaren en rock-‘n-roll.
Maar dan wel eerst een uitgebreide soundcheck, want het geluid moet goed zijn. Zuiver, maar vooral loeihard. Zoals het hoort, want iedereen weet dat rock met decibels gemeten wordt.

Er wordt flink doorgespeeld. Zo nu en dan krijgen de decibels een momentje rust, maar alleen als er nieuwe ideeën of kritieken besproken worden. De sfeer is relaxed en muzikale compromissen worden moeiteloos behaald. 
Doorgaans wordt eerst het instrumentale gedeelte uitgewerkt, daarna pas wordt er op de teksten ingezoomd. Bij gebrek aan tekst worden de melodieën begeleid door een zootje pa’s, da’s en la's. Af en toe klinkt er een 'shit', 'fuck' of 'fucking shit', vooral als het even niet naar wens gaat.
Elbert is de schrijver van de teksten. Pogingen om de andere twee aan het werk te zetten waren vergeefs. ‘Ik heb het wel eens geprobeerd, maar dat ging dan meestal over dood en verderf. Nope, geen groot succes,’ aldus bassist Leon.

Zoals gewoonlijk wordt de avond in tweeën gehakt door een korte pauze. Asbakken vullen, bierglazen legen en een beetje kletsen met de mannen van For Blood And Vengeance, die daar toevallig ook zitten. Kortgeleden moesten de drie toezien hoe deze band er tijdens de voorronde van Flavourland met de champagne vandoor ging, maar daar zijn ze verder niet over ontstemd.
‘We schrijven ons wel eens in voor die bandwedstrijden, maar dat is meer omdat die zalen dan altijd zo lekker vol zijn,’ merkt Elbert op terwijl hij de asbak een peuk rijker maakt.
Op de vraag wat er op de planning staat, antwoordt Rick: ‘He-le-maal niks. Het is niet dat we niet willen, maar het probleem is dat ik 's weekends meestal in Brabant zit.’
Elbert knikt mee.
‘Maar eigenlijk we hebben gewoon geen zin om alles te regelen,’ vult Rick aan.
Het moge duidelijk zijn: deze drie doen het voor de woensdagavond. Mannenavond. Peuken, snaren en rock-‘n-roll.