- DAG 1 -

Pfffff… vier uur in de ochtend en m'n tourmanager Marc staat voor m'n deur. Met een grote grijns weet hij met te vertellen dat het "een slapeloos dope weekend" gaat worden. Ja het is weer zover… Het Splash festival in Duitsland staat weer voor de deur, en het begint vanavond om precies te zijn. Kleine kanttekening: het is wel even 700 kilometer verderop.

Dus wij de auto in met een bak camera's en accessoires, om shows te gaan checken van onder andere Boot Camp Click, Wu-Tang Clan, Damian Marley, Nas, Tech N9ne en weet ik veel wie nog meer. Zo gezegd, zo gedaan. Die 700 kilometer zaten erop voordat we het goed en wel doorhadden en zonder enige twijfel kwamen we aan bij de reuze supermarkt nabij het festival. That's right folks, niks hotel! Eerst maar eens wat te eten inslaan om niet failliet te gaan aan de mini-bar in de kamers.

Maar voor al die onzin ben je dit hier natuurlijk niet komen lezen, dus voor nadere ongein verwijs ik jullie graag door naar: www.twitter.com/jxlsplash
Daar staan links naar alle twitter updates die er gedurende het weekend op Splash gemaakt zijn!

Rond vijf uur in de middag kwamen we dan toch aan bij de VIP check-in waar we naar verluidt onze pers bandjes zouden kunnen ophalen. Normaal gesproken is dit een levendig, traag, tergend en druk proces, maar vreemd genoeg konden we meteen doorlopen om onze koppen te laten identificeren aan de hand van onze fotogenieke paspoorten.

Nadat we gemerkt waren met een bandje en onze koppen (vreemd genoeg) goed bevonden waren konden we eindelijk het terrein op. Net als vorig jaar werd het Splash festival gehouden in een soort park genaamd Ferropolis. Midden tussen de gigantische steenverwerkings-installaties (leg die maar eens bij Scrabble!) waren de stands, skate en break area's en de main stage opgebouwd. De andere podia (respectievelijk Aruba Stage, Samoa, Grenada Floor) waren de vinden in de gebruikelijke festival tenten.

Wij besloten ons voor de reports voornamelijk te richten op het hoofdpodium, al was Rasco (Aruba Stage) te dope om niet te laten zien. (zoals te zien is in de video reportage)

Let's do this! Onder het genot van een rokertje liepen we richting de klanken van Tech N9ne. Ik wist niet zo goed wat ik live moest verwachten, en om eerlijk te zijn ken ik maar een paar tracks van deze man. Waar we echter getuigen van konden zijn was een ontzettend strakke, snelle en dynamische show. Naast de gebruikelijke boombap, bragg en boast raps, kwamen er tongue-twist lyrics voorbij waar menig mc qua breath-control nog een puntje aan kan zuigen. Na een klein uurtje stuiteren op de klanken van de Tech N9ne himself, werd het tijd om het terrein eens te verkennen.

Na een overpriced bakkie koffie en een broodje dat qua prijs minstens zes keer over de kop ging, kwamen we aan bij de Aruba Stage. Net als vorig jaar was er langs de waterlijn van het terrein een medium-sized podium neer gezet. Op zich prachtig natuurlijk, maar het ontbrak een beetje aan animo bij het publiek. Eigenlijk was er niemand te vinden, simpelweg omdat er minder te doen was. Het was sowieso een stuk rustiger als de voorgaande jaren. Hopelijk is dat geen doorzettende trend, want dat zou een treurig beeld voor Splash in het vooruitzicht hebben.

Na nog wat foto's schieten bij de breakers en een mooie show waarin Damian Marley de enige echte Nas toch echt deed verbleken (wat was er met die man? Zo rock je toch geen show!), werd het tijd om naar het hotel te gaan en de eerste dag als gedaan te beschouwen.


- DAG 2 -

Damn, dat was een korte nacht, met wederom weinig rust. First up: Brother Ali. Toevallig had ik de beste man een week voor het festival nog gesproken in Amsterdam, waar hij het voorprogramma deed van Chali 2Na & The Breakestra. Wat ik zo prachtig aan deze kerel vind is de zelfspot tussen de tracks door (en soms in de tracks) en dan als contrast de diep doordachte teksten en flows. "You don't have to love me" knalt het door de speakers. Prachtig! Hip hop muziek om trots op te zijn. Na een hoop andere Brother Ali tracks en een prachtig intermezzo van de beatboxende DJ Snuggles, werd het tijd voor de tracks waar het publiek op had gewacht; "Uncle Sam Goddamn" en "Take me home" waren voor de crowd wederom een rede om eens goed uit hun dak te gaan in het zonnetje.

Vervolgens waren de verwachtingen hoog gespannen bij menig old-school hip hop liefhebber, want de Boot Camp Click stond voor de deur. BCC begon rustig aan met wat Smith & Wesson tracks, maar het ging pas echt goed los toen mister Sean P. himself het podium betrad. Zonder enige back-up schalde lijn voor lijn uit de speakers. "I'm criminal minded". Om eerlijk te zijn heb ik betere shows gezien van Boot Camp Click maar het viel me mee dat er toch nog aardig wat classics voorbij kwamen.

Dus dan maar verder naar Gentleman. Damn wat een show! Deze gozer en zijn band hebben echt een soort magische energie over zich, en het was dan ook echt een pracht van een feestje. Met tracks als "Jah ina yuh life" en "Intoxication" wist deze man er echt een denderende show op na te houden. Special props gaan uit naar de saxofoniste Johanna. Damn girl, you rock!!

Na een erg goede en strakke show van Rasco op de Aruba Stage (This is how thé west was won!), werd het dan toch echt tijd voor Wu-Tang Clan! En jawel hoor, zelfs Methodman was erbij om het podium eens bijna te doen instorten. Shit man, 'k heb ze allemaal voorbij horen komen "Protect ya Neck" , "Wu-Tang Forever", "36 Chambers", "C.R.E.A.M.". Ik bedoel dan ook allemaal! Met als dikke afsluiter "Gravel Pit". Vergeef ons voor het schaarse video materiaal van de Wu-Tang show, maar die camera's waren daar dood gegaan. Echt waar!

Tijd voor dag drie… Ho ho ho, wacht, stop! Wat wij dus niet gepland hadden, en waar we dus geen camera's anders dan een iphone bij ons hadden, was de afterparty van Kid Capri. Dat de DJ uit NYC een aardig plaatje kan draaien, mag duidelijk zijn. Na optredens over de hele wereld en in onder andere de "Def Comedy Jam" serie, heeft hij zijn sporen ruimschoots verdiend. Maar damn, wat een set was dit! Capri bleef classic aan classic spinnen, en elke keer dat wij dachten dat het er niet in zat dat het nog gekker werd, werd het nog gekker! Van "Simon Says" naar "Nuthin' but a G thang" en terug. Deze man was wat mij betreft het hoogtepunten van het festival, puur vanwege het feit dat het hier zo los ging als ik nog nooit op Splash gezien heb. En geloof me, 'k heb een hooooop gezien in vier jaar Splash!


- DAG 3 -

Dan toch dag 3. Wat gaat dat allemaal snel zeg, niet normaal meer. Vandaag wilden we eigenlijk de shows van Samy Deluxe, Masta Ace & Edo-G en Missy Elliot bezoeken, maar omdat Missy besloot om pas om een uurtje of 1 in de nacht op te komen dagen, hebben wij besloten om die show over te slaan en na Masta Ace en Edo G terug naar Nederland te rijden.

Tja, de show van Masta Ace ken ik inmiddels bijna uit mijn hoofd, maar toch moet ik bekennen dat ik altijd geniet van classics als "Da Grind" en "Beautiful". Verder moet ik bekennen dat ik nog niet de kans heb gehad om de plaat van Ace en G goed te checken, maar van wat ik snel heb kunnen luisteren is het een dope schijf. Live was het in elk geval zoals we gewend zijn van de mannen uit New York en Boston. Ik zou zeggen, check anders de video en ren daarna naar de platenboer om die schijf te halen. Support your global hero's!

Al met al was het een erg tof festival met helaas wat minder mensen als vorig jaar. Het weertje was prachtig (in tegenstelling tot wat voorspeld was!) en de muziek was goed. Bekijk op je gemak nog even de foto's en de video reportage. Mocht je er bij geweest zijn, dan zie ik je volgend jaar vast weer!  Was je er niet bij… Be there next year!

Peace // Jerome XL

[Red: De video links staan tussen de Links aan de rechterkant van deze pagina.]