Ja, tegen het geluid dat terug gaat naar de begindagen van de punkrock, toen deze stroming nog vooral de puurste en meest directe uitlaatklep van emoties was. Verwacht dus nergens franjes, toeters, bellen, synthesizers, trompettisten, flirts met metal, loepzuivere vocalen en de bijbehorende hitparadenoteringen. Wel horen we rauwe en passionele vocalen van zangeres en bassiste Cox Dieben. Teksten die vanuit een rechtstreekse verbinding met haar hart zijn ontstaan en haar jarenlang op het puntje van haar tong hebben gelegen, gitaarlijntjes die geboren zijn vanuit een urgentie om een melodielijn te vormen en een drumstel dat aan alle kanten rammelt om het geheel in zijn gareel te houden.
De DIY-attitude straalt van de EP af en dat is hier juist de charme. Niet alles valt altijd even lekker op zijn plaats; de gitaarsolo’s bijvoorbeeld, die soms iets te abrupt beginnen of eindigen. Dit is het geval in ‘Showtime’. Zoals eerder benoemd zijn ook de vocalen passioneel of onstuimig te noemen, waardoor ze soms wat aan de valse kant van het melodische spectrum hangen. Dit weet Cox overigens goed te variëren door bijvoorbeeld in ‘Modern Ways’ en ‘Showtime’ er een flinke schreeuw tegen aan te gooien. En wanneer ‘Showtime’ een wat gevoeligere kant op gaat, weet ze zelfs een gevoelige snaar te raken.