“Shit, de cadeaus liggen achter de band…” Logistieke stress bij de jubilaris die in ’t Vonderke met zijn collega’s aan het borrelen is. Hen wordt na een minuut of vijf duidelijk dat de luistermuziek van Mad About Mountains – en driekwart van het in de minikroeg aanwezige publiek – hun gezellige bijeenkomst niet zo goed verdraagt. Met de cadeaus onder de arm kiest de groep zowel eieren voor zijn geld alsook het hazenpad. In de ontstane rust krijgt Mad About Mountains alsnog wat het verdient: onverdeelde aandacht.
In een aandoenlijke setting – gezeten op de vloer, mengpaneel op de bar, ‘Merry Christmas’ op het krijtbord aan de muur achter De Pessemier en pilsje binnen handbereik op de vensterbank waarop ook een aantal toeschouwers ademloos zit te luisteren – laten De Pessemier en zijn gitarist Davy Jansen er geen twijfel over bestaan: alle lovende recensies van de afgelopen tijd waren meer dan terecht. Want terwijl Jansen zijn versterker al spelend steeds iets harder zet, stapelen de wonderschone liedjes zich op. Liedjes waarin de geesten van Band Of Horses, een vroege Phosphorescent en de onvermijdelijke Neil Young rondwaren en waarop het prima wegdromen is.
Het duo speelt twee sets van dertig minuten. Maar als in het eerste deel ‘Can’t You See’, ‘Look At Him Now’, ‘Walk With Me’ en ‘Numbers’ allemaal al voorbijkomen, begin je je als toeschouwer af te vragen waarvoor de tweede set überhaupt nog nodig is. Hoewel Mad About Mountains in uitgeklede vorm speelt, blijven de nummers ook zonder complete band ijzersterk. Het maakt ze misschien nog wel beter; het op plaat wat saaie ‘Stronger’ vormt vanavond een onverwacht hoogtepunt. Dat is vooral te danken aan de subtiele partijen van Jansen. Met zijn Gretsch, lapsteel en mondharmonica tilt hij de akoestische partijen van De Pessemier duidelijk naar een hoger plan.
Klein Mad About Mountains muzikaal te groot voor nóg kleiner café
Belgisch duo brengt intieme ode aan de spaarzaamheid
In 2016 gooide het Belgische Mad About Mountains hoge ogen met het album ‘Radio Harlaz’. Geïnspireerd door het verhaal van de aan Alzheimer lijdende countryzanger Glenn Campbell, nam Piet de Pessemier pen en gitaar ter hand. Het resultaat? Een op alle fronten Amerikaans klinkend album dat de ene na de andere sterrenrecensie kreeg en in menig jaarlijstje terug te vinden was. Vanavond speelt de band, twee man sterk, een akoestische set in het kleine buurtcafé ’t Vonderke, dat sinds kort dienst doet als poppodium voor de vondsten van Björn van der Doelen.
Na een uitstekende eerste set, is het tijd voor een korte pauze waarin het publiek even de tijd heeft om bij te kletsen. Als ‘Radio Nowhere’ het begin van de tweede set markeert, lijkt ook het laatste halfuur van Mad About Mountains een feest voor het oor te gaan worden. Maar… groot is de verbazing, om niet te zeggen verbijstering, als blijkt dat de Belgen hun eigen oeuvre voor gezien houden om een ode te brengen aan Neil Young.
Met een prima versie van ‘Heart Of Gold’ begint dat eerbetoon nog vrij aardig, maar al snel ebt de aandacht weg. ‘Cinnamon Girl’, ‘Only Love Can Break Your Heart’, ‘Down By The River’: stuk voor stuk klassiekers, maar het materiaal van Mad About Mountains lag eigenlijk veel beter in het oor. Dat mag de band als een compliment aan zichzelf opvatten, maar jammer voor de avond is het wel; die gaat op deze manier toch een beetje als een nachtkaars uit.
Gezien: Mad About Mountains, op donderdag 5 januari 2017, in ‘t Vonderke.