Aan de female fronted punk van March uit Breda de eer om de avond te openen. Muzikaal valt March niet helemaal in het straatje van de hoofdact vanavond. Het neigt meer naar de classic punkrock van weleer, waarbij een klein aantal akkoorden voldoende is voor een liedje. Het tempo ligt hoog en de frontvrouw zingt, dan wel schreeuwt, op de toppen van haar kunnen. De podiumpresentatie is sober van dit drietal, dat voornamelijk de muziek wil laten spreken. Helaas is deze ook wat aan de eentonige kant en is het voornamelijk de cover van de Beastie Boys-track ‘Sabotage’ die het meeste opvalt. Recht voor zijn raap en zonder geneuzel, zoals punkrock bedoeld is. Maar met iets meer beweging, wat dynamiek onderling of interactie met het publiek was het toch net iets spannender geweest
The Smith Street Band: kort van stof, maar krachtig van snaar in Dynamo
Australische indie-punkers geven de volle 101% ondanks lage opkomst
Velen zullen zich even achter de oren gekrabd hebben. Waarom staat deze avond bestempeld als Dynamo Hardt? Deze Australische band, vernoemd naar de straat waar de bandleden vandaan komen, is niet bepaald hard maar ook niet mild te noemen. Voor een punkrockformatie zijn ze net iets te experimenteel, maar als indierockers komen ze dan toch net iets te venijnig uit de hoek. Kortom, een band die kant noch wal raakt. En zodoende bij voorbaat al een interessante avond belooft.
March
Harsh Realms
Een wat meer gevestigde naam de in de Nederlands punkscene is Harsh Realms. Ze zijn weer helemaal terug van weggeweest na een kort pauze en dat willen ze het publiek maar wat graag laten voelen. Afgelopen najaar brachten ze op Shield Recordings hun nieuwe plaat genaamd ‘PØLP’ uit. Een plaat waarvan de zanger zelf vindt dat je maar moet kijken wat je ervan vindt. Marketing ten top, maar daar hoeven ze het ook niet van te hebben. Want hier staan mannen te spelen die duidelijk weten hoe ze willen klinken. Hun sound wordt heel charmant ‘orgcore’ genoemd en ligt in het verlengde van Hot Water Music en Polar Bear Club. Snelle emotionele punkrock waarbij de melodie de boventoon voert. De show is strak, divers, ze wisselen onderling met vocalen, kennen hierin verschillende harmonieën en muzikaal staat het bovendien als een huis. Daar is niks op aan te merken. En zo weten ze het publiek goed op te warmen voor de hoofdact.
The Smith Street Band
Toegegeven, de sound van The Smith Street Band is niet weggelegd voor iedereen. Los van het feit dat door het charmante Australische accent de teksten niet altijd goed te volgen zijn, varen deze mannen muzikaal tussen verschillende genres door. Het is net iets te soft en gevarieerd om het echt als punkrock te bestempelen, maar toch weten ze een stevige muur van gitaren neer te zetten die te hard is om het indie-rock te noemen. Ze weten heel mooi te balanceren tussen kalme en ingetogen, melodieuze stukken en harde emotionele uitbarstingen. Hoewel de teksten bij vlagen een terneergeslagen kant kennen, staan de mannen vanavond met veel energie te spelen en weten ze een positieve vibe over te brengen op het publiek. Voor wie de muziek een plaatsje in het hart veroverd heeft is het volop meezingen, schreeuwen en dansen geblazen.
De kelder van Dynamo is verre van vol, maar dat zorgt voor een intieme show, waarin de band zich niet laat kennen. Ze spelen met dezelfde passie alsof ze voor vijfhonderd man staan te spelen. De ware fans die zich vooraan begeven, worden volop verwend, terwijl er ook een flinke groep mensen aanwezig is die de band als fijne kroegmuziek ziet. Iets wat blijkt uit de rumoer tijdens een wat rustiger nummer als ‘Calgary Girls’, een track die ze niet zo heel vaak meer spelen. Ze zeggen weinig tussen de nummers door, maar de muziek spreekt boekdelen. Door het hoge meezinggehalte voor de fanatiekelingen hoeven ze weinig moeite te doen om de voorste regionen op gang te krijgen. Het zorgt voor een grote grijns op het gezicht van zanger Will Wagner. Nummers als ‘Don’t Fuck With Our Dreams’ en afsluiter ‘Young Drunk’ gaan er dan ook goed in. Logischerwijs wordt er voornamelijk van het laatste album uit 2014 ‘Throw Me In The River’ gespeeld. Wagner stuitert vol genot over het podium met zijn gitaar. En hoewel het slechts een handjevol is wat echt mee doet, is dat voor hem al meer dan genoeg. Met een speeltijd van ongeveer drie kwartier is de show wat aan de korte kant, maar aan passie en energie hebben ze absoluut niets ingeleverd.
Gezien: The Smith Street Band, Dynamo, dinsdag 25 augustus 2015.