Michael Jackson - Bad (1987) / Daan
Het album met verreweg de meeste impact op mijn jeugd. Ik was 7 jaar oud en mijn neef Jeroen had 'm op cassettebandje. Elk vrij moment deden we wannabe-MJ dansmoves op ‘Bad’ en ‘The Way You Make Me Feel’. Sterker nog: we waren Michael, dachten we. Totdat we dan bij "The Lean" voorover in ‘Smooth Criminal’ allebei tegelijkertijd op het matras ploften. De zeiknummers ‘Liberian Girl’ en ‘I Just Can't Stop Loving You’ spoelden we altijd door. Volgens mij was ‘Man In The Mirror’ het eerste liedje waar ik bij moest huilen en door de video van de stadionrocker ‘Dirty Diana’ wist ik dat ik het podium op wilde.
Het album met verreweg de meeste impact op mijn jeugd. Ik was 7 jaar oud en mijn neef Jeroen had 'm op cassettebandje. Elk vrij moment deden we wannabe-MJ dansmoves op ‘Bad’ en ‘The Way You Make Me Feel’. Sterker nog: we waren Michael, dachten we. Totdat we dan bij "The Lean" voorover in ‘Smooth Criminal’ allebei tegelijkertijd op het matras ploften. De zeiknummers ‘Liberian Girl’ en ‘I Just Can't Stop Loving You’ spoelden we altijd door. Volgens mij was ‘Man In The Mirror’ het eerste liedje waar ik bij moest huilen en door de video van de stadionrocker ‘Dirty Diana’ wist ik dat ik het podium op wilde.
Ik kan nu met geen mogelijkheid meer naar Michael luisteren. Zijn teksten en thema's zijn echt te kinderachtig voor woorden (met als toppunt ‘Leave Me Alone’). Valt natuurlijk te verwachten van iemand die nooit kind heeft kunnen zijn. Desondanks vind ik het ambacht van songwriting, met name in ritmiek, absoluut bewonderenswaardig. Ik schrijf altijd een beetje als Michael. Eerst de ritmiek op de groove leggen en dan woorden vinden die precies passen.
Ook bizar trouwens hoe een super doorsnee naam als Michael Jackson (zo kan iedere Amerikaan heten) een buitenaards leven kan leiden in de beleving van een hele wereldbevolking. Zijn marketingafdeling moet echt nog de Nobelprijs voor doortastendheid krijgen.
George Michael - Faith (1987) / Daan
Alleen Side A, Side B is totaal niet relevant. Ik herken die nummers niet eens. Uit hetzelfde jaar als ‘Bad’. Waar Michael Jackson in de clip van ‘Bad’ de dramatische poging deed om stoer te zijn, zo droeg George Michael dat in de Faith-clip in hoofdletters op z'n voorhoofd. En op z'n bazen-motorjack. Hoe Michael Jackson mij aan het dansen kreeg (waar ik inmiddels alweer lang van ben afgekickt, tot groot plezier van alle omstanders) zo kreeg George Michael mijn onderbuik gevoelens op gang. Totaal wars van het begrip homoseksualiteit, laat staan dat hij jaren later uit de kast zou komen, zorgde GM voor de allereerste vlinders in m'n buik. Met name door Tania Coleridge in de video van ‘Father Figure’. Ik wist niet wat het was of hoe het kwam, maar het was er ineens. Dat weeïge, warme gevoel in je maag. Coleridge was m'n allereerste liefde. Een erectie kon ik volgens mij nog niet krijgen, maar dat ene dwingende, kriebelige gevoel was magisch. Een soort opiatische rush, die ik dus nog altijd voel als ik dat nummer opzet. Wonderbaarlijk, die koppeling van muziek aan een heel sterk gevoel, dat decennia later nog steeds precies hetzelfde effect heeft. Het begrip "ons liedje", je weet wel.
Alleen Side A, Side B is totaal niet relevant. Ik herken die nummers niet eens. Uit hetzelfde jaar als ‘Bad’. Waar Michael Jackson in de clip van ‘Bad’ de dramatische poging deed om stoer te zijn, zo droeg George Michael dat in de Faith-clip in hoofdletters op z'n voorhoofd. En op z'n bazen-motorjack. Hoe Michael Jackson mij aan het dansen kreeg (waar ik inmiddels alweer lang van ben afgekickt, tot groot plezier van alle omstanders) zo kreeg George Michael mijn onderbuik gevoelens op gang. Totaal wars van het begrip homoseksualiteit, laat staan dat hij jaren later uit de kast zou komen, zorgde GM voor de allereerste vlinders in m'n buik. Met name door Tania Coleridge in de video van ‘Father Figure’. Ik wist niet wat het was of hoe het kwam, maar het was er ineens. Dat weeïge, warme gevoel in je maag. Coleridge was m'n allereerste liefde. Een erectie kon ik volgens mij nog niet krijgen, maar dat ene dwingende, kriebelige gevoel was magisch. Een soort opiatische rush, die ik dus nog altijd voel als ik dat nummer opzet. Wonderbaarlijk, die koppeling van muziek aan een heel sterk gevoel, dat decennia later nog steeds precies hetzelfde effect heeft. Het begrip "ons liedje", je weet wel.
Het nummer ‘I Want Your Sex’ was natuurlijk enorm spannend en “mocht eigenlijk niet”. Waarschijnlijk zouden m’n ouders er keihard om hebben gelachen, maar de illusie dat het “vies was” zorgde voor een soort rebels stout gevoel. En dan stiekem, half fluisterend zingen in de badkamer door de bus haarspray van ons mam. Gouden tijden.
Van Halen - Women and children first (1980) / Marcin
Gekregen van mijn pa toen ik een jaar of acht was. Voor mij op zeker de beste, of in ieder geval de meest invloedrijke hardrockplaat ooit. Ook meteen mijn uber-aha-erlebnis: Ik wil muziek maken!
Gekregen van mijn pa toen ik een jaar of acht was. Voor mij op zeker de beste, of in ieder geval de meest invloedrijke hardrockplaat ooit. Ook meteen mijn uber-aha-erlebnis: Ik wil muziek maken!
Ten eerste: het zijn enorm goede muzikanten. Alex van Halen met zijn mega drumkit die hij op een enorm vette manier echt helemaal benut. Dit in tegenstelling tot andere drummers uit die tijd wiens reusachtige drumstellen vooral als eye candy fungeerden. Tot op de dag van vandaag ontdek ik als drummer telkens nieuwe drumhoogstandjes in de songs waarvan ik denk; damn, die gast deed dit 34 jaar geleden al, en mij lukt het nog steeds niet. Daarbij worden de drums goed ondersteund door naadloos aansluitende baspartijen van Michael Anthony, in mijn ogen een ondergewaardeerde bassist. Luister maar eens naar wat de bas zoal doet tijdens de gitaarsolo's. Het flamboyante zangkarakter van David Lee Roth, inclusief z'n amusante aapachtige junglegekrijs (check de intro van ‘Everybody wants some!’ of ‘Loss of control’ maar) maakt de plaat lekker los. En natuurlijk Eddie van Halen en zijn gitaarspel...daar ga ik het niets eens over hebben, daar kunnen boeken over volgeschreven worden. Laat ik het zo zeggen: de eerste 10 seconden van de plaat geven al weg dat dit een alles behalve doorsneegitarist is.
Ten tweede: het zijn stuk voor stuk echt goede, pakkende en vooral groovende songs. Alle negen. Wat er gedaan wordt, klopt overal. Arrangementen, zangharmonieën, noem het maar op. De chemie tussen de bandleden is duidelijk aanwezig, iets dat helaas niet te zeggen valt over de latere Van Halen-albums. Er is lekker veel afwisseling dus de plaat verveelt niet, getuige een song als ‘Could This Be Magic?’.
Ik kan wel lang en breed gaan toelichten waarom de plaat zo vet is maar dat lukt nooit met woorden. Los van mijn nostalgisch gevoel, dit moet je echt horen. ‘The cradle will rock!’
The White Belt - Avoiding Michael (1966) / Erik
Ik was denk ik 16, hooguit 17. Mijn vader, vrolijk als altijd, floot een ondraaglijk aanstekelijke melodie die ik tot die dag nooit eerder had gehoord. Wat was dit? Hij wist het niet. Hoe kwam dit? Ik weet het niet. Een paar jaar heb ik met deze deun in mijn hoofd rondgelopen. Af en toe stak hij stevig de kop op en dreef me tot wanhoop. Niemand kon mij vertellen waar deze kwellende welluidendheid vandaan kwam. Mijn god, wat was dit catchy. Bij wie moest ik zijn om de bron te achterhalen?
Ik was denk ik 16, hooguit 17. Mijn vader, vrolijk als altijd, floot een ondraaglijk aanstekelijke melodie die ik tot die dag nooit eerder had gehoord. Wat was dit? Hij wist het niet. Hoe kwam dit? Ik weet het niet. Een paar jaar heb ik met deze deun in mijn hoofd rondgelopen. Af en toe stak hij stevig de kop op en dreef me tot wanhoop. Niemand kon mij vertellen waar deze kwellende welluidendheid vandaan kwam. Mijn god, wat was dit catchy. Bij wie moest ik zijn om de bron te achterhalen?
Platenzaken over heel de wereld konden mij niet vertellen om wie het ging. Hoongelach, verbazing, achterdocht, bewondering, walging, maar nooit herkenning.
Maar toen, o heer, toen gebeurde het. Of ik voor mijn vader op zolder wilde kijken of daar nog die oude olijvenontpitter stond. Nooit at hij olijven, maar vergeef hem, zeker na wat ik vond op die stoffige zolder. Mijn oog viel op een foto, een singeltje, amper zichtbaar door de half geopende oude kartonnen doos waar deze in zat. Mijn vader, jong nog, zittend op een hek, geflankeerd door twee eveneens jonge kerels. Allen droegen ze een witte riem. Mijn vader in een band? Wat een grap. Zou dit dan, nee, dat kon niet waar zijn. Ik rende naar beneden, legde het plaatje op de pick-up en liet trillend de naald op het vinyl zakken. Stilte, licht gekraak, muziek. Mijn vader en ik keken elkaar aan en dachten allebei hetzelfde. Jezus, wat slecht. En dat had met die melodie niks te maken.
MC5- Back In The USA (1970) / Wannes
Er zijn een paar bands, waarvan je nog precies weet wanneer en waar je ze voor het eerst hoorde. Waarvan je meteen hoort: dit is het, zo moet muziek zijn. The MC 5is zo'n band. En dit is zo'n plaat. Van ‘Tutti Frutti’ via ‘Teenage Lust’ en ‘Looking at You’ naar ‘The Human Being Lawnmower’. Van ouderwetse rock-'n-roll naar compleet vrijgevochten gekte. De urgentie van de nummers. Je proeft de jeugd, de emotie en de eigengereidheid. Dit is een bánd, dit is muziek van en voor de kids. Je hoort de bands waardoor ze beïnvloed zijn en - vooral gaaf - welke bands weer door hun werk zijn geraakt. Qua muziek en (anti-) politiek statement vol in de roos. Had ook een andere plaat van MC5 kunnen zijn, maar dit was de eerste die ík van ze hoorde. En met persoonlijk favoriet Michael Davis op bas.
MC5- Back In The USA (1970) / Wannes
Er zijn een paar bands, waarvan je nog precies weet wanneer en waar je ze voor het eerst hoorde. Waarvan je meteen hoort: dit is het, zo moet muziek zijn. The MC 5is zo'n band. En dit is zo'n plaat. Van ‘Tutti Frutti’ via ‘Teenage Lust’ en ‘Looking at You’ naar ‘The Human Being Lawnmower’. Van ouderwetse rock-'n-roll naar compleet vrijgevochten gekte. De urgentie van de nummers. Je proeft de jeugd, de emotie en de eigengereidheid. Dit is een bánd, dit is muziek van en voor de kids. Je hoort de bands waardoor ze beïnvloed zijn en - vooral gaaf - welke bands weer door hun werk zijn geraakt. Qua muziek en (anti-) politiek statement vol in de roos. Had ook een andere plaat van MC5 kunnen zijn, maar dit was de eerste die ík van ze hoorde. En met persoonlijk favoriet Michael Davis op bas.
Wolfskop sluit op 19 september Club 3voor12/Eindhoven af met zijn aanstekelijke rock. Een knappe die Michael Jackson of George Michael in het geluid van de band herkent, maar wees welkom om een poging te wagen. Naast Wolfskop spelen ook No Waves & Sunrays en Guillaume Finta op de showcase van 3voor12/Eindhoven in de Effenaar. Aanvang: 21.00 uur.