Persoonlijk vind ik het altijd gevaarlijk om namen van bekende mensen te hangen aan een titel van een track of zelfs van een heel album. Er word meteen een sfeer om de plaat heen gebouwd die wellicht helemaal niet terecht is. Eindhovenaar Gideon heeft dit onder zijn alter ego Alexis Tyrel, niet te verwarren met electro grootheid Alden Tyrell, toch gedaan en bevooroordeelt heb ik dit schijfje eens onder de naald gelegd. De hoes nog even scheef aangekeken, het is er immers eentje met artwork en geen goedkope zwarte sleeve... De plaat begint dromerig met een steady beat en wat synth geluiden. Niet te hard en niet te zacht, geen techno, geen minimal... We zijn duidelijk in het vage schemergebied van de tech-house beland. De muziek bouwt rustig op naar de break alwaar een vrouwenstem, naar het schijnt de echte Rebecca, een stukje monotone tekst voorleest, dit alles voorzien van een zorgvuldig gekozen filter. De plaat steekt productie-technisch perfect in elkaar en hier is dan ook een compliment op zijn plaats. Een leuk extraatje is het effect wat telkens vlak voor de break in de track zit. Op dat moment sterft het nummer bijna helemaal weg om vervolgens aan de break te beginnen. Leuk als je de plaat van te voren goed geluisterd hebt, maar voor de dj die dit niet heeft gedaan ligt er een kleine beroerte op de loer, omdat deze denkt dat de plaat afgelopen is al voor hij tijd heeft gehad om een volgend stukje vinyl er aan vast te rijgen. Kant B is van niemand minder dan de Braziliaan Gui Borrato. Deze gerenomeerde producer geeft zijn mix iets meer body door middel van een opzwepende beat en extra electro invloeden. De synths van het origineel spelen geen hoofdrol meer, maar zijn veroordeeld tot een bijrol, net als de monotone stem van Rebecca. Al met al verdient Alexis met deze productie een groot compliment. Het is afwachten wat de plaat doet, maar de volgende release zie ik met plezier tegemoet.