Onder een warm applaus bestijgen Lavinia en Reyer het podium en beginnen te spelen. Magische melodieën klinken door de zaal en transformeert de zaal naar een betoverende wereld. Lavinia heet ons hartelijk welkom en vertelt dat ze graag wilde openen met een Iers volkslied als een liefdevol eerbetoon aan haar broer die vroeger doedelzak speelde. De daarop volgende compositie begint spookachtig en doet daarmee zijn naam eer aan. Hier en daar klinken valse noten die het stuk nog intrigerender maken. Het volgende stuk begint met een lichte, melancholische melodie waarbij Reyer de piano bespeelt.
Solo
Lavinia nam ons vervolgens mee in haar solowerken. Het eerste stuk is geïnspireerd door ‘’Atmospheric Rivers’’ (Atmosferische Rivieren). Dit is een natuurverschijnsel waarbij er zich rivieren in de wolken vormen, doordat er veel water op één plek samenkomt. De inleiding van Lavinia zorgt ervoor dat ik me het tafereel helemaal kan visualiseren tijdens haar spel. Het begint klinkt als een lichte storm, met onrustige wolken. Dan komen langzaam maar zeker de zachte druppeltjes samen en beginnen steeds krachtiger te stromen totdat ze zich transformeren tot rivieren. Van alle kanten komt het samen en mondt uit in een storm – het komt met bakken uit de lucht. Daarna kabbelt het nog even rustig door. Het tweede stuk is gebaseerd op de tijd dat we niet vrij waren in ons doen en laten. Door middel van dit stuk was het voor Lavinia tóch mogelijk om te reizen. Het bestaat uit drie delen: het eerste deel is een Koreaans lied. Over het tweede en derde lied laat ze niet veel los, ze is vooral benieuwd waar het ons heenbrengt. Ik sluit mijn ogen en laat me meevoeren naar onbekende, maar prachtige bestemmingen.
Samen
Reyer verschijnt weer ten tonele en samen spelen ze een stuk dat ook door Lavinia is gecomposeerd. De hoge harpklanken vermengen met de zware basklanken, bespeelt door Reyer, waardoor een interessant contrast ontstaat. Dan is het tijd voor twee nummers van Sufjan Stevens, waarbij Reyer zingt. Tijdens deze twee stukken laat ik me emotioneel helemaal meevoeren. Het is haast onmogelijk om dit met droge ogen aan te horen. Deze stukken werden gevolgd door een verkorte versie van een stuk van de St. Patricks’ Cathedrale. De rustige intervallen wisselen af met chaotische noten. De oplettende kijker ziet het subtiele knikje dat ze elkaar geven voordat het geheel weer omschakeld.