Mini-recensie: James Chance & The Contortions

Als je denkt dat er op de maandagavond muzikaal niets te beleven valt dan heb je het mis. Gisteravond stond James Chance in een vol PaardCafe. De No Wave-muziekstroming ontstond begin jaren tachtig in New York en was de tegenhanger van de commerciële New Wave. Deze korte avant-garde periode kenmerkte zich vooral door rock, noise, freejazz, funk en punk te mixen.

James Chance is één van de artiesten uit de No Wave periode. Zo werkte hij samen met Brain Eno en Lydia Lunch, met de laatste maakte hij de No Wave klassieker ‘Stained Sheets'. Een song met een seksuele Lydia Lunch aan de telefoon en een ongeïnteresseerde James aan de andere kant van de lijn, ondersteund door de afnemende klanken van een saxofoon. Destijds een vooruitstrevende song uit het preutse Amerika van de jaren 70/80.

Terug naar het Paard Café waar inmiddels de 65-jarige saxofonist, keyboardspeler, zanger, componist James Chance onder begeleiding van The Contortions vitaal het podium betreedt. Hij is klein, heeft een wat kromme rug en zijn weeldige rock kapsel bedekt wat kalende plekken. Met zijn tuxedo colbert aan lijkt het net alsof hij rechtstreeks uit een filmset van  David Lynch komt.

Het concert begint zeer rustig met funk en ritmes uit de jaren 70. Een paar nummers verder merk je dat de energie toeneemt. Bij zijn saxofoonsolo’s is duidelijk freejazz te horen met daartegenaan wat punk akkoorden, maar het is vooral funk en rock wat de klok slaat. Chance wisselt tijdens het concert makkelijk van zang, saxofoon naar keyboard toe.

Het concert begint halverwege het optreden te leven wat een heerlijke sfeer schept. Chance zijn zang doet denken aan een rauwe James Brown maar op een ander moment is het weer zoet en zacht. Zeker als hij een eigen interpretatie doet van Frank Sinatra’s ‘That’s Life’ waar hij een haat en liefdesrelatie mee heeft. Hij spreekt de zaal toe tussen zijn nummers, met korte leuke anekdotes en kreten zoals “Lets put the funk in it” en "Baby are you ok?” om het publiek op te zwepen.

Na een dik uur spelen gaat zijn jasje uit en begint hij ook nog is te dansen. Na anderhalf uur spelen is het concert echt ten einde gekomen, het zweet loopt van zijn rug af. De levenslust in James Chance is een klein beetje uitgeblazen, want hij heeft de gehele avond als een jonge god op zijn saxofoon gespeeld. Een prachtig optreden op zomaar een maandagavond.

Het moment: De gitarist breekt een snaar en staat met man en macht door te spelen met een nieuwe snaar in zijn mond.