Ditch ontwaakt uit diepe slaap voor nieuwe EP

Zo'n acht jaar geleden bracht de Haagse sludge/stonerrock groep DiTCH 'Boca do Inferno' uit. en met 'One Way Trip to the Sun' had de band zelfs een bescheiden hit online. Nadat de knarsende fuzztonen en gitaarmuren de drie heren teveel waren geworden besloot Ditch om een sabbatical in te lassen.

Die diepe slaap werd ergens in 2019 ruw verstoord, om vervolgens de draad weer op te pakken en de effectpedalen weer af te stoffen. Op 'Coldfoot, Alaska', vernoemd naar een plek met dezelfde naam, horen we stevige stonerrock die sterk lijkt op Kyuss en Truckfighters. Dit is duidelijk een band die niet pretendeert het wiel opnieuw uit te vinden. Toch is de EP allesbehalve saai. 

Als de titeltrack inkickt, krijgen we eerlijk gezegd toch een warm gevoel. In ieder geval niets wat de cover doet vermoeden. De furieuze gitaarmuur doet ons toch eerder denken aan Brant Bjork die door de woestijn cruist. Datzelfde gaat op voor 'Broncola.' Twee puike tracks die vooral uitblinken door de sterke productie. Op '3,959 Miles' krijgen we eindelijk wat mee van de Alaskaanse temperaturen. Hier worden de overstuurde gitaarmuren ingeruild voor een atmosferische guidetrack en gitaarbegeleiding. Hier spreekt vooral de ruimte tussen de noten tot de verbeelding. Om langzaamaan naar een knallend slot op te bouwen.

Op de EP staat overigens ook een heropname van 'Obey The Mountain,' die vooral op productieniveau sterk vooruit is gegaan. Dat is over het algemeen wat 'Coldfoot, Alaska' de moeite maakt om te beluisteren.