Parkpop 2017 Tears & Marble is weinig veranderd
De eigenzinnige electropop hoeft zichzelf niet meer te bewijzen
Mocht je Tears & Marble twee jaar geleden met Chris Kuhlen hebben gezien dan valt op dat er weinig is veranderd. Behalve de bezetting, de werklast is verdeeld onder de drie mannen: Maurizio Pinna, Joris van der Poel en Arend Lakke. Het oogt voller, maar zowel muzikaal als showtechnisch gebeurt er niets nieuws. De muziek is te omschrijven als kil, dromerig en experimenteel. Bella Hay geeft wel aan dat de groep de laatste tijd uren in de studio heeft gezeten om nieuw werk te schrijven. Voor de gelegenheid wordt een nieuwe track gespeeld. Dit nummer is simpelweg meer van hetzelfde en onderstreept nauwelijks de 'grotere' bezetting. En daar is helemaal niets mis mee. Tears & Marble is een act die de eigenzinnigheid van Scandinavische elektronische muziek (denk The Knife & iamamiwhoami) eigen weet te maken. Wel jammer dat de heren er wat laveloos bij staan, aangezien Bella wel helemaal in de muziek opgaat.
Het moment: wanneer Bella Hay halverwege de set haar microfoon wisselt. Of wij ondertussen en liedje willen zingen. Het is zo'n moment die laat zien hoe 'gewoon' de act is. Niks aan dit optreden is opgepoetst of mooier dan het is. Na afloop wordt dit nog eens onderstreept: "Ok doei."