Op een podium goed genoeg voor de grootsten der aarde, komt als eerste The Indien op. Waar opening acts soms op het podium lijken te verdwijnen als kinderen in te grote schoenen, neemt de band daarentegen deze plek met zelfvertrouwen en grote kwaliteit in. Zangeres Rianne Walther betovert met een stem die zo mogelijk live nog beter klinkt dan op Spotify, en een vrolijke zij het licht gereserveerde uitstraling. Tót ze ons in de primeur van haar nieuwe single 'Dancing on my Feelings' meer van zichzelf laat zien. En dan is de toon gezet voor de jongens en meisjes van The Indien. '16' is hartverscheurend en raakt ons op alle goeie plekjes. De song die Rianne met Eggwhite heeft geschreven, 'Numbers', staat als een huis en met 'Be Yours' krijgt de band haar publiek helemaal mee in the flow. Wat is het jammer dat het dan al weer afgelopen is. De liedjes voelen retro, lekker poppie en toegankelijk maar als je beter luistert vind je zowel muzikale als emotionele diepgang als in de vele laagjes van een goed stuk spekkoek. The Indien mag op voor hoofdact volgend jaar vinden wij!
De zon zakt langzaam de zee in terwijl het publiek wordt opgewarmd met nieuw materiaal van The Indien en er wat beweging in de massa komt door Prins S. en de Geit. Fijne Haagse acts, maar het overgrote deel van de strandgangers komt voor de act uit een ander tijdperk: KANE. Gewapend met notitieblok, camera en zand in onze schoenen waren wij erbij.
Prins S. en de Geit
Monty Python’s onvergetelijk “and now for something completely different” past nergens beter dan hier. Met Keiharde gabberbeats onder 'Wat jij Wil' komt Haagse technodichter Prins S. en de Geit ons bruut wakker maken.
Tussen de high energy muziek en bewegingen van Scott door, laat de Prins ons op het podium zien wat vriendschap is. Dat Marne na zijn beroerte weer op het podium staat wordt kracht bijgezet door de woorden “alles wat je nodig hebt is is liefde” en een dikke knuffel.
De setlijst is precies als die op Lowlands. Waar we eerder nog genoten van woordsmid Prins S. en de originaliteit van de muziek, voelt het nu een beetje platgeslagen door de overheersende gabberbeat. Ondanks de uitnodiging om onderdeel van de geitenfamilie te worden, lijkt het publiek, dat natuurlijk gewoon op Kane zit te wachten, niet heel erg warm te lopen. 'Kinderboerderij' brengt wel wat enthousiasme in de tent en gelukkig zijn er een paar die-hard fans die wél staan te hupsen als springbokjes.
Prins S. en de Geit
Prins S. en de Geit
Prins S. en de Geit
Prins S. en de Geit
KANE
De laatste Hagenees in het rijtje is natuurlijk niemand minder dan Kane. En aan het publiek zien we al een beetje waar we op wachten. Veel niet-piepjonge vrouwen die waarschijnlijk al 25 jaar geleden meegingen in de hype van het leuke koppie van Dinand Woesthoff dat ook nog een partij goed muziek kon maken. En dat kan 'ie nog steeds, met een spanning opvoerende opkomst onder een strakke drum intro van 'So Glad You Made It'. En ja, we voelen ons aangesproken. Er wordt een hoodie het publiek ingelanceerd en nu kunnen we echt beginnen.
KANE
We gaan door met eerste hit 'Where Do I Go Now', gevolgd door de laatste 'What Are You Waiting For' waar we uit horen dan Kane trouw is gebleven aan zijn oorspronkelijke sound. Met 'Damn Those Eyes' wordt het een tikje melancholisch en Dinand sleept het publiek met gemak mee op een tripje naar het verleden. Een emotionele en intense rendering van 'Scream' dat qua vibe en opvoering sterk de vergelijking naar U2 maakt, brengt ook het lijden van de Palestijnen in Gaza onder de aandacht. 'Venus' van Shocking Blue als tribute aan de Haagse popmuziek maakt dit wel heel erg Haagse feestje compleet.
KANE
KANE