De Haagse indorockband The Crazy Rockers is weer terug op hetzelfde podium waar de mannen 65 jaar geleden, als één van de eersten, de swingende rock-‘n-roll uit Amerika aan Den Haag introduceerden. Familie, dierbare vrienden en trouwe fans verzamelden zich op deze zonovergoten Moederdag in de Zwarte Ruiter, om voorzichtig de heupjes te schudden op de zwoele en kenmerkende beat van de indorock.

"Fijn dat jullie in zulke groten getale gekomen zijn", grapt frontman Woody Brunings, waarna het publiek hem luidkeels toelacht. Het is benauwend warm in café de Zwarte Ruiter, desondanks vullen zo’n dertig tot veertig mensen de beperkte ruimte voor het podium. Het is een bijzondere dag voor indorockformatie The Crazy Rockers. De rockers bestaan niet alleen 65 jaar, maar twee leden van het allereerste uur, Woody Brunings en Eddy Chatelin, hebben afgelopen december ook een koninklijke onderscheiding ontvangen van Haagse burgemeester Jan van Zanen. Het dak moet er dus af vandaag. 

© Pepper jochem

The Crazy Rockers @ De Zwarte Ruiter

De toon wordt gezet met een energieke cover van ‘Jailhouse Rock’, uiteraard compleet met het bekende indorocksausje door de extra snaren. De kracht van de indorock vertaalt zich nergens zo goed als bij een live-optreden. The Crazy Rockers bewijzen dat maar weer. Langzaam beginnen de voetjes wat te schuifelen en de handjes wat te klappen. Hoe energieker het publiek wordt, hoe enthousiaster de band gaat spelen. Woody staat na een paar nummers ineens met zijn microfoonstang in de lucht te zwaaien en gooit zelfs zijn gitaar een paar keer in de lucht. Het publiek geniet van dit tafereel, evenals de rest van de band, die Woody toelacht. De energie stijgt, de drums knallen, de gitaren swingen en even is iedereen weer terug in het decennia waar het allemaal begon, 65 jaar geleden. Althans, dat lijkt zo, totdat Woody het zwierende publiek weer ter aarde brengt: ‘’We gaan even met pauze, met die hitte houden wij oudjes het zo niet vol.’’

En pauze houden dat doen de rockers, uitgebreid. Er worden Haagse bakkies gedronken en de mannen kletsen wat af met het dierbare publiek. Wanneer de drankjes zijn ververst en de frietjes zijn verslonden, kruipt het publiek, net als de muzikanten, weer langzaam richting het podium. Dat duurt even, want net als de meeste mensen in het publiek, zijn de frontmannen ook niet meer de jongste. ‘’Bel dadelijk maar 112, Eddy houdt het niet meer vol’’, zegt Woody lachend. Humor en passie, dat lijkt het thema van dit jubileum te zijn. De bandleden hebben lol met elkaar en dat maakt dit een traktatie om naar te kijken. Zo af en toe worden de riffs iets te langzaam gespeeld of wordt het verkeerde nummer ingezet, maar dat wordt overstegen door de passie waarmee deze mannen muziek maken. Dat hoor je sterk terug in de krachtige zangstem van Woody en de overgaven aan de instrumenten van de andere bandleden. 

Van de catchy surfdeuntjes van The Beach Boys tot een Spaanstalig liefdeslied, niets is voor The Crazy Rockers te gek. Regelmatig worden op het podium de heupen bewogen in de stijl van Elvis de Pelvis en laten de frontmannen met hun gitaar de moves zien die ze duidelijk van Chuck Berry geleend hebben. Het publiek geniet en ondanks de hoge gemiddelde leeftijd in de zaal, klinkt het applaus en gejuich als een groep tieners die het enthousiasme niet kan bedwingen.

Er zijn nog maar weinig actieve formaties in dit land die zo’n rijke geschiedenis hebben als The Crazy Rockers. Ondanks dat niet alle originele leden er nog bij zijn, gaan de rockers gestaag door. En dat is maar goed ook, want met zo’n energiek optreden als dit, mag de huidige Haagse muziekscene trots zijn dat The Crazy Rockers daar nog steeds onderdeel van uitmaakt.