The Crazy Rockers en Jan Akkerman genieten The Crazy Rockers en Jan Akkerman genieten

Terwijl het vijftal The Crazy Rockers de instrumenten een laatste keer stemt, loopt de kleine zaal van het Paard langzaam vol. Het personeel tilt een dozijn stoelen naar binnen, het publiek wil zitten. Logisch, de rockveteranen treden al sinds de jaren 50 op en trekken niet de jongste fans.

Toch lopen veel mensen eerst door naar het podium. Er wordt volop handjes geschud. Stipt half negen klinkt er “Goedenavond allemaal!” door de zaal. Met ‘Good rockin’ tonight’ maakt de Haagse band duidelijk dat ze nog altijd muziek kunnen maken - en soepel in de heupen zijn.

Sinds 1981 treedt een vernieuwde samenstelling van de routiniers weer regelmatig op, met Woody Brunings (slaggitaar/zang) en Eddy Chatelin (sologitaar/zang) als heren van het eerste uur. Brunings verwelkomt het publiek met de woorden “ik zie een hele hoop bekenden, en jullie zijn allemaal een jaartje ouder geworden”.

Vooraan zijn vandaag geen gillende tienermeisjes met omhooggestoken telefoons in het publiek te vinden. Nee, op de voorste rijen maakt slechts een enkeling een foto met een compactcamera en wordt er vooral gezongen, gedanst en genoten. Tijdens het derde nummer zijn de indorockers nog druk met handen schudden.

Ruim honderd aanwezigen persoonlijk begroeten gaat niet lukken. De veteranen zoeken op een andere manier contact met het publiek. Een luid “Hello!” wordt met een nog harder “Hello!” beantwoordt. Dit gaat zo een paar keer op en neer. En met ‘Giddy up’ begint het publiek enthousiast te twisten en gillen.

Tijdens 'Jailhouse rock’ trekt drummer Boy Broskowski zijn jasje uit. Net als het dansende publiek krijgt hij het warm. De zeventigers wisselen stevige rock ‘n’ roll af met wat rustigere blues-achtige nummers. Voordat de Haagse routiniers zich aan het publiek voorstellen slaat het publiek een arm om elkaar tijdens een cover van ‘Stand by me’ van Ben E. King. Het refrein zingt iedereen onder leiding van bassist Louis Drabe luidkeels mee.

Na ruim een half uur is het tijd voor een korte onderbreking. Pauze? Niet voor iedereen. Chatelin (Eddy C) blijft bekenden tegenkomen. Na de pauze gaan de oudgedienden verder met hun oer-rock ‘n’ roll, het publiek danst weer. De formatie begint zonder basgitaar. Ter afleiding komt gastgitarist Jan Akkerman binnen, dit geeft de technicus tijd om het probleem op te lossen.

Sologitarist Chris Latul heeft duidelijk plezier in het samenspel met de in 1973 door Melody Maker uitgeroepen beste gitarist ter wereld. Akkerman, zwart gekleed, witte sjaal, trekt de aandacht. Tot twee keer toe verwerkt Akkerman de 'Habanera' uit Carmen in zijn soepele solo’s.

Gitaristen Latul, Chatelin en Akkerman laten met grappen en grollen nog eenmaal horen wat ze in huis hebben nadat zanger Brunings het "allerlaatste liedje" aankondigt. “Ik zing me een liesbreuk”, deelt hij lachend met de zaal.

Toch zijn de zes nog niet klaar. Ook het “de instrumenten zijn moe” van Akkerman overtuigt het publiek niet. “We want more!”. En zo gaan de rockveteranen nog even door. ‘Mama papa twist’ krijgt de vermoeide voeten nog net van de vloer. Daarna maakt wild gedans ruimte voor gemeend applaus.

De derde toegift heeft meer weg van een jamsessie, de zes heren wisselen blikken en schouderklopjes uit. Een enkeling verlaat de zaal, maar de meeste fans blijven genieten. Terwijl het inpakken begint gaat drummer Broskowski nog een keer los met een drumsolo.

Ondanks de kromme ruggen en grijze haren swingden de fans volop. Van begin tot eind had iedereen - op het podium en in de zaal - een lach van oor tot oor. Na de drumsolo was het echt voorbij. Hoewel... de indorockers bleven toch nog even voor wat laatste foto’s en nostalgische ontmoetingen.