IVYVOX in Cloud Nine IVYVOX in Cloud Nine

Vlak voor de show begint, kloppen we voorzichtig even aan bij de IVYVOX kleedkamer. Daar treffen we enkel Bianca met vriend; de rest van de band blijkt ontspannen even met aanhang en familie een hapje eten, andere bandjes te gaan kijken, etc. Als de deur opengaat lijkt Bianca snel een mentaal professioneel jasje aan te trekken. Wellicht is het onze angst de bubbel niet leeg te prikken die ons dat doet denken. Maar iets schreeuwt in onze mentale oren dat wij hier nu niet horen. We groeten wat stijver dan anders, spreken snel af elkaar vlak voor hun show backstage te treffen, en we maken dat we wegkomen.

Op de gang worden we aangeklampt door diverse artiesten die ons aanzien voor collega’s, ons geluk wensen, zich voorstellen, met of zonder een redelijk grote entourage. Vooral Dyde maakt wat dat betreft indruk, als ze door de gang aankomt met video- en fotograaf, nog wat mensen die geen muzikant-feel afgeven en met wat mensen die dat wel doen. Dat wij geen artiesten zijn doet niet af aan haar succeswensen, zo stelt ze. Het voelt alsof haar optreden hier al is begonnen. Waar alles wel echt voelt, net als de bearhug die we van zijn vader kregen in de Wisseloordstudio, is bij Jaïr Faria. Hij herkent ons van eerder ontmoetingen en we praten alsof we samen op school zaten. "Bizar," denken we als we weglopen,"zo relaxed praten we niet eens met mensen met wie we samen op school zaten". Zal die vibe hem stemmen doen winnen? Je bent als artiest namelijk behoorlijk afhankelijk van de populaire stem: 50% van de totale stem, verdeeld over 25% voor het live publiek en 25% voor het app publiek.

Inderdaad kunnen bands rekenen op de stem van hun lokale bubbel zo te zien, terug in de zaal. In kleine groepjes staan grijze, en grijzende, hoofden met mensen van allerlei leeftijden geclusterd. Ze hebben gezichten die die op elkaar lijken: familie bubbels van bands. Nabij staan dan groepjes van jonge mensen van gelijke leeftijd: de vriendenbubbel. Welke bubbel bij wie hoort wordt duidelijk als we zien wie de liedjes meezingt. Ook blijft de bubbel wel luisteren naar de inwisselbare interviews die de presentatoren na afloop met de artiest doen. Het helpt niet dat de artiesten niet te verstaan zijn omdat de microfoons afgesteld staan op het hysterisch schreeuwen van de presentatoren, terwijl de artiesten gewoon praten. De bubbels gaan na het interview direct stemmen, of zelfs al voor het optreden. De ongebonden gasten wachten als kritisch kenner en liefhebber eerst alle optredens af. Maar de ongebonden gasten zijn zeldzaam vandaag...

Eerste artiest is Maartje, ze zingt over het leven. Qua intermezzo is ze het singer songwriter niveau nog niet ontstegen. Een rommelig verhaal over haar vriendin die uit Staphorst komt en dat zij ook uit een klein dorp komt, en dat ze nu dus in de grote stad woont en zo… “en daar heb ik dus een liedje over geschreven.” Dat liedje, ‘De schande van het dorp', bevat veel uithalen die niet allemaal zuiver klinken. Haar andere nummers zijn prima poppie, dus kansloos is ze niet. Luna moet dit wel beter kunnen. Backstage zagen en spraken we kort al met haar. Dat was leuk en spontaan. Daarom zijn we verrast dat ze niet leuk en spontaan uit de verf komt op het podium. Stemuithalen die niet helemaal zuiver klinken, maar vooral wat saaie, brave muziek. Pas bij haar laatste nummer komt Luna goed los in een soul knaller die aan Joss Stone doet denken. Als de hele set daaruit had bestaan, waren haar kansen beter, denken wij zomaar.

Derde artiest, Dyde, werd eerste uit dertig bands na de eerste stemronde met Nederlandstalige pop; wij zijn benieuwd. Backstage zagen we dus al een grote entourage en ook in de zaal spotten wij een grote Dyde bubbel : Dyde komt uit Utrecht, thuisvoordeel dus. Dyde legt het sterkste optreden tot nu toe op de planken. Publiek meenemen, stem, show, muziek; ze laat de vorige acts achter zich. Op verzoek van Dyde gaan door haar uitgedeelde hartjes de lucht in bij een Volumnia-achtige powerballad van kwaliteit. Bij elkaar vormen de hartjes de zin “je bent sterker dan je denkt”. Wel goed de zaal meegenomen hiermee. Het helpt ook dat ze een ode zingt aan haar vader, buschauffeur, die met haar op het podium is komen zitten. Aaww!

Snel sneaken we weer backstage. Dieper in de TL verlichte krochten van Tivoli vinden we drummer Dylan bij een indrukwekkende drumkit. Standaarden opzetten, bekkens uitpakken, vastdraaien, dempertje erop, overleg met stagemanager… en alles uiterlijk relaxed zoals we van Dylan gewend zijn. De rest van de band druppelt één voor één uit de lift. Geen zenuwen of spanning is waarneembaar. Er heerst een ontspannen sfeertje van onderlinge grapjes, praktische laatste dingen en koetjes en kalfjes. Als een paar deuren verder Jaïr Faria niet net begonnen was, zouden we blijven hangen met een biertje zogezegd.

Voor IVYVOX, dus eerst Jaïr Faria. Het moet gezegd worden, hij brengt echt iets anders. Om te beginnen een violist en vooral geen drummer. Niet verwonderlijk dat zijn set intiem is. Met goede galm op zijn stem raken zijn nummers de hartsnarem. Eigenlijk de eerste nummers die binnenkomen. Dat we de bas door de buik voelen trillen helpt zeker, maar Jaïr Faria heeft vooral een geweldige stem. De zaal reageert dan ook voor het eerst uit alle hoeken enthousiast. Als de organisatie bewust steeds betere bands neerzet, dan hebben ze hoge verwachtingen van Ivyvox: die komen immers als voorlaatste, en dat is nu.

Nu gaan we vooraan staan tussen een heuse IVYVOX fanclub. Fans uit Dordrecht, Leerdam, Zoetermeer, Den Bosch, en Venlo.  Ze dragen IVYVOX t-shirts en moedigen de band aan terwijl die nog de soundcheck doet. Even alle microfoonstandaarden wat lager, wat bekkens erbij voor Dylan, meer power hier, wat minder pitch daar: soundcheck klaar in de korte tijd die geboden wordt. En dan is het gewoon zover! We trappen af met ‘Neon lights’. Het is echt ongelooflijk hoe onze Haagse trots hier zo ontspannen staat, los in de ledematen. Grote ingetogen glimlachen op het gezicht laten zien dat hier genoten wordt van ‘WIJ… HIER… LIVE IN TIVOLI! In de auto terug uit Amsterdam zeiden ze het al, dat het vanaf nu enkel genieten zou zijn, en dat is duidelijk geen loze praat.

We proberen objectief te blijven. We vragen ons af of ze beter zijn de rest. Maken ze een kans ten opzichte van de rest? Er gaan er maar twee door van de zes. Ziet de jury van professionals wat wij zien?  Sowieso staat IVYVOX, in zijn totaal, op het podium als een huis. Dat is echt een verschil met ander acts. Dat waren allemaal solo acts met band. Dit is één band. Los van de power die de muziek de zaal in slingert, knallen de bandleden zelf ook hun energie de zaal in als een verzameling supernova’s. Om de zaal ook hoog in de energie te krijgen worden bij ‘Sweet sixteen’ strandballen de zaal ingeslingerd die daarna door het publiek in de lucht worden gehouden. Goeie gimmick! De fanclub vooraan zingt, nee schreeuwt, uit volle borst de teksten mee. Dat besef je niet als je ze in Podium aan zee ziet, dat wat wij heerlijk lokaal en van ons vinden gewoon een landelijke following heeft.

En toch, even dan de meest kritische blik die we in ons hebben. De stemmen lijken niet goed versterkt. Dat leek bij eerdere bands al het geval; nu weten we het zeker. De intieme klanken die Bianca met haar stem in de liedjes brengt, dat wat je echt de liedjes in trekt, dat horen we niet terug, waar in de zaal we ook maar staan. Liedjes slaan wat plat. Bij ‘Trouble’, bijvoorbeeld, horen we nauwelijks Bianca’s tendere vibrato en we missen de gebruikelijke intiem uitnodigende klank als Bianca bij het refrein afsluit met “what are you waiting for?”. Juist deze nuances maken IVYVOX een sterke act en maakten de producer in Postoffice studios nog lyirsch bij de opname van 'Youngblood'. Als Irina de tweede stem doet, blijkt haar microfoon niet aan te staan, ook niet aan te gaan. Daar doe je als band niets aan. De ode aan Scheveningen, ‘Home’, zit niet in de set. Een gemiste kans, denken wij, omdat het supercatchy refrein onweerstaanbaar is om mee te zingen. En ja, die publieksstem telt wel mee....

Maar goed, hier spreekt de meest kritische fanboy de we in ons hebben juist omdat we artiest en hun werk goed kennen. Dus keren we ons tot anderen, het spaarzame ongebonden publiek, voor nuances: dat publiek is ronduit enthousiast! Ze stralen nu ook die blijde IVYVOX-energie uit de ogen. Missie geslaagd, hoe dan ook! Want dat is waar IVYVOX over gaat: blijde muzikale energie overdragen met goede gitaarriffs, lekkere hooks, virtuoos bassspel, drammende drums en een geloofwaardige powerboodschap. Wij schrijven de finale alvast met potlood in de agenda.

Eigenlijk zijn we te gespannen om YRSA, de volgende act, de aandacht te geven die ze wel verdient. Vooruit dan: YRSA is een singer-songwriter met een goede band. De sound is een mix tussen américana en de twinpeaks soundtrack, aangevuld met korte Sonic Youth explosies. Dat weet YRSA  verassend goed tot een geheel te bouwen. Klinkt goed. Haar teksten zijn niet oppervlakkig. Ze staan stevig omdat YRSA een vocabulaire heeft waar de Hazes-clan een puntje aan kan zuigen.

De stemmen zijn geteld! Wij zien zelf vier gegadigden voor twee plaatsten: Dyde, IVYVOX, Jaïr en YRSA. Eerst het thuispubliek. Au, dat levert acts die echt niet het beste waren wel veel stemmen op, vooral Dyde. Ivyvox op vier. De zaalstem dan?! Ook hier een fan-uitslag met een duidelijke voorkeur voor Dyde. Ivyvox nu op drie en dat is knap als je bedenkt hoe groot de Dyde bubbel is. Brengen de professionals IVYVOX dan de overwinning? Dyde wordt nu maar matig gewaardeerd. Het kan nog voor IVYVOX! Echter, Jaïr Faria heeft de vakjury zo overtuigd dat hij alle stemmen opgezogen heeft, stijf bovenaan eindigt en Dyde met afstand op twee plaatst. De rest volgt op afstand en staat een paar puntjes uit elkaar. Het volk heeft gesproken. Het plebs licht onze IVYVOX in de halve finale pootje. Hier eindigt de reis naar de Grote prijs voor Ivyvox. Wij voelen ons wat verdrietig. Maar wat zou er door IVYVOX heengaan?

“Hier eindigt een droom, maar wat was het gaaf!” We speelden zo lekker.” “Echt genoten!”. IVYVOX kijkt met volle blijde ogen en spreekt met opgetogen stem. Ook zij voelen weliswaar dat Dyde een thuisvoordeel pakte en dat die tweede plaats anders in zicht lag. Maar wat doet dat er toe in het grote plaatje. Het geeft de band gewoon moed, lessen en veel zin om verder te gaan! Verbluft door dit onverwachte optimisme, raken ook wij uit ons dipje. Wij kijken uit naar het volgende optreden van IVYVOX, gewoon zondag in De Maatschappij, later weer in Zoetermeer… De reis van IVYVOX gaat gewoon door, ook zonder Grote Prijs.