Caspar Broekhuijsen is één helft van het muzikale duo Two End Faces: geen band, geen singer-songwriters, wel een mengelmoes van dromerige gitaarlijnen en steeds hardere synths. Samen met zijn vrouw en muzikale wederhelft Gaby woont hij om de hoek van de Bierkade. Voor deze Oh Ja Joh?! tipt hij ons vanuit de luie stoel over pizza die het waard is om een uur voor om te rijden en over twee nieuwe singles met een Berlijns jasje die we volgend jaar kunnen verwachten.

Wat is je volledige naam?
Caspar Jan-Willem Broekhuijsen.

Wat is je geboortedatum en geboorteplaats?
Ik ben geboren in het Rode Kruis-ziekenhuis aan de Sportlaan in Den Haag op 31 oktober 1987.

Heb je huisdieren?
Nee, niet meer. Ik had 19 jaar lang een chinchilla, maar die is een half jaar geleden overleden. Ik zou ooit nog wel een oude kat uit het asiel willen die bij een omaatje is weggedaan, die dan haar laatste rustige jaren goed bij ons zou kunnen uitleven.

Wat doe je aan sport?
Ik train thuis met gewichten en een bankje. Ik heb altijd last van mijn rug door een vergroeiing, maar Mensendieck en sporten helpt om me beter te voelen. Als kind heb ik wel op tennis en atletiek gezeten.

Wat is je beste gewoonte?
Iets wat ik echt heb moeten leren: ik kan gewoon nee zeggen op dingen. Anderen kunnen dat soms lastig accepteren, dus af en toe moet ik beter uitleggen waarom ik nee zeg. Ik kan heel direct zijn en daar schrikken mensen wel eens van. Maar je moet gewoon nee durven te zeggen. Bij Two End Faces doe ik dat de laatste jaren trouwens juist wat minder; daar stellen we ons steeds meer open voor invloeden van buitenaf. Bij de twee nieuwe singles die we in Berlijn hebben opgenomen, stonden we echt open voor de input van de producer, van nieuwe sounds tot andere structuren van nummers.

Wat is je slechtste gewoonte? 
Ik kan wel piekeren en doormalen over veel dingen, vooral over dingen die nog komen gaan waar ik zenuwachtig over ben en moeilijke gesprekken.

Voor welke actie schaam je je het meest? 
Aan bepaalde namen heb je een associatie gekoppeld, toch? Toen ik wat jonger en ondeugender was, had ik niet zoveel op met de naam ‘Paula’. In een gesprek met een goede vriend zat ik volledig af te geven op die naam. Toen ik was uitgeraasd zei hij: ‘maar je weet toch dat mijn moeder Paula heet?’ Dat was best gênant, maar gelukkig zijn we nog steeds goede vrienden. Shout-out naar alle Paula’s!

Wat laat je het liefst bezorgen?
Niks, de postbezorging hier in de wijk is ruk. Eten koken we liever zelf, in plaats van een door de brommer gehusselde lauwe hap van Thuisbezorgd. We eten graag plant-based en glutenvrij, dus dat is ook een lastige hoek voor bezorging.

© Maxime de Bruin

Wat is het eerste dat je doet als je opstaat?
Aan Gaby vragen of ze lekker heeft geslapen. Daarna moet ik douchen in de ochtend, ik kan niet een uur in m’n joggingbroek door het huis rondlopen. Vervolgens ga ik aan de koffie en het ontbijt.

Wat is je favoriete plek in Den Haag? 
Ik vind de Paleistuinen heel fijn, want onze woning heeft geen buitenruimte. De Grote Markt is ook altijd fijn. Nee, weet je wat? Thuis is mijn favoriete plek. Als thuis alles chill is, dan is het goed.

Wat zou je willen veranderen in Den Haag? 
Het was er wel, maar het verdwijnt steeds weer: meer gekke, interessante en creatieve plekken. New Space Studio op de Binckhorst, Loods Komeet, Barraka Bash… Veel van die initiatieven hebben moeten stoppen. Hoe leuk zou het zijn als daar meer van was?

Wat is je stamkroeg?
De Zwarte Ruiter voor een biertje in de avond, Zèta voor goed plantaardig eten.

Wat is het beste Haagse initiatief?
Er gebeurt iets heel tofs hier om de hoek, bij het oude politiebureau aan het Huijgenspark. Er zijn heel veel creatieve mensen te vinden in dat gebouw; van tattoostudio The Park, waar we een Quiet Room Session hebben georganiseerd, tot de Rave Club Studio van Mye_Taai en oefenruimte The Howling Hut. Op de eerste verdieping vind je er een comicstudio, er is een kunstenaar die oude schilderijen restaureert en zelfs een gamestudio. Het is een grote, creatieve bubbelende brei.

Wat is voor jou de Haagse band van het moment?
Dan houd ik het dichtbij huis: Mye_Taai. Ze doen een paar keer per jaar kleine tourtjes in het Verenigd Koninkrijk. Het vette is dat ze artiesten uit het Verenigd Koninkrijk naar Den Haag halen én andersom. Zo stond Badger bijvoorbeeld in de Zwarte Ruiter. Het is heel cool hoe ze de verbinding leggen tussen de Haagse en de Britse scene.

Wat vind je overschat in de Haagse scene?
Het idee dat je overal in Den Haag kan optreden is overschat. Dat is ook de reden dat we de Quiet Room Sessions zijn begonnen. Als je geen gitaar-indierockbandje bent, is het best beperkt waar je kan spelen. Met alle respect: wij zullen waarschijnlijk nooit in de Zwarte Ruiter spelen, omdat onze muziek niet binnen dat concept past. Als je niet in een bepaald genre past, kost het meer moeite om een podium te vinden. Het zou mooi zijn als er meer plek was voor artiesten die geen band zijn, maar ook geen singer-songwriter.

Wat vind je onderschat in de Haagse scene?
Op Popradar wordt nog wel eens gezeken vanwege de locatie, maar hun Music Support is heel tof en waardevol. Ze kunnen je fantastisch helpen met financiering voor een project, je kan bijvoorbeeld op een hele laagdrempelige manier subsidie aanvragen.

© Maxime de Bruin

Met wie zou je een dag willen ruilen?
Met niemand – ik ben eigenlijk best een huismus. Met iemand ruilen lijkt me veel te avontuurlijk en ik ben van mezelf al gelukkig genoeg.

Waar kun je ’s nachts wakker van liggen?
Ik slaap best kut. Mijn vader ook altijd. Zo vader, zo zoon. Ik kan met gemak zonder reden wakker liggen van 2 uur ‘s nachts tot half 5. Ik heb van alles geprobeerd: geen koffie, wel thee, geen thee, maar er is geen peil op te trekken. Inmiddels heb ik het kunnen accepteren.

Welk nummer mag er gedraaid worden op je begrafenis?
Sowieso iets van Nirvana. Welk nummer precies weet ik nog niet, als het maar geen ‘Smells like teen spirit’ is.

Waar luister je de laatste dagen veel naar?
MF Doom en Kendrick Lamar.

Wat is je grootste guilty pleasure?
Er was jarenlang een pizzeria in de Javastraat, Il Vesuvio. Inmiddels bestaat het restaurant niet meer, maar hebben ze nog wel een food truck in een dorpje ergens onder Gouda. Ik rijd met liefde een uur heen en een uur terug om die pizza te halen. Ik neem het liefst een pizza funghi, extra pittig en met extra knoflook. Ik neem hem half afgebakken mee, zodat ik hem thuis af kan bakken. Inmiddels herkennen ze me al van een afstand.

© Maxime de Bruin

Hoeveel tattoos en/of piercings heb je?
Ik heb een oorbel en twee tatoeages. Op mijn onderarm heb ik het logo laten tatoeëren van Two End Faces. Gaby heeft er ook één, maar dan met een andere versie van het logo.

Wat is de eerste plaat die je ooit kocht of kreeg?
Mijn eerste CD kocht ik bij La La Land in de Nieuwstraat. Mensen die het weten, weten het. Het was het album Bleach van Nirvana. De eerste CD die ik kreeg, was er een van Jimi Hendrix. Die kreeg ik in groep 7 van de basisschool van mijn pa, toen ik op gitaarles ging.

Welke band moet voor altijd zwijgen?
Vroeger was ik meer uitgesproken, vandaar dat ik nu geen namen meer dis, zoals Paula… In de tweede klas van de middelbare school was ik weg van Nirvana, Beastie Boys en punkmuziek. Toen kwam ‘This is the life’ uit van Amy MacDonald. Dat accent, dat nummer – ik trek het nog steeds zo slecht. Maar ze moet vooral doen wat ze doet.

Wat is je voornaamste bron van inspiratie?
Ik visualiseer dat iedereen een cilindervormige pot met emoties heeft – met liefde, geluk, woede, angst, enzovoorts. Bij het maken van muziek, laat ik die pot met emoties open. Daar kan ik dan uit putten, van blije emoties tot zwaardere en minder blije emoties. Daar haal ik mijn inspiratie uit voor teksten en gitaarpartijen. Voor Two End Faces halen we ook veel inspiratie uit Timber Timbre, dat is een act die we laatst in Paradiso hebben gezien.

Verwacht je over tien jaar nog in Den Haag te wonen?
Ik denk het wel, man. Ik ben hier geboren en getogen en ik zit hier op mijn plek.

Kan je iets vertellen over jullie nieuwe singles?
Zeker! De nieuwe singles zijn heel anders dan de twee singles die al uit zijn. Er zit ook een paar jaar groei tussen. Het singer-songwritergehalte is er helemaal uit en de muziek is minder ingetogen. De synthesizer heeft een veel grotere rol dan voorheen. Het dromerige, mysterieuze en melancholische, zoals onze muziek vaak beschreven wordt, blijft. Tegelijkertijd klinken de nieuwe singles veel groter, ruimtelijker en meer gelaagd. We hopen de eerste single begin volgend jaar uit te brengen, dan een kleine tour in Nederland en Duitsland te doen en daarna de tweede single uit te brengen.

De doorgeefvraag van Mariseya: wat zou jij doen om Den Haag een muzikalere stad te maken?
De Quiet Room Sessions organiseren. We hebben nu een zomerbreak, maar in het najaar hopen we nog drie mooie sessies te doen. Hou ons in de gaten voor de updates.

Wat zou je aan de volgende gast willen vragen?
Wat is je eerste muzikale herinnering?

© Maxime de Bruin