In zijn tienerjaren was Jesse de frontman van Starcatcher, nu vertaalt de zanger zijn gedachten naar tekst bij indiefolkduo Meyendel. De afspraak vond plaats in stadspark De Verademing, waar Jesse om de hoek woont en veel inspiratie uithaalt. Tussen de voorbij skeelerende kinderen, wandelende vrienden en uitkijkend op de voetbalvelden, sprak Jesse vanaf een bankje over zijn liefde voor vuilnisbakhondjes, kapsalons om 4 uur 's nachts en biedt de zanger ook nog veertien jaar na dato zijn excuses aan.

Naam
Jesse Paul Evers

Geboortedatum en -plaats
Ik ben een kerstkind. Ik ben op eerste kerstdag 1992 geboren in het Bronovoziekenhuis. Ik vond het altijd wel leuk om jarig te zijn met kerst. Ik was altijd in de vakantie jarig en er was altijd feestelijkheid. Ik heb nooit vrienden op mijn verjaardag, maar ik geef dan een kerstdiner tussen kerst en oud en nieuw als feest. 

Heb je huisdieren?
Nee. Ik ben wel een sucker voor asbakhondjes. Als ik op straat ben stop ik altijd om elk ongedefinieerd hondje gedag te zeggen. Ik heb er nu geen plek, maar ik zou die onvoorwaardelijkheid van een dier wel willen hebben. Als ik er over tien jaar nog steeds zin in heb, neem ik wel een hondje. Vroeger had ik overigens wel een tropisch aquarium, maar dat was heel lastig onderhouden. Alle vissen gingen dood, de laatste heb ik door de wc moeten spoelen.

Doe je aan sport?
Ik wandel echt superveel. Dat geeft me peace of mind. Het leven is super druk, super veel indrukken en prestatiedruk. Wandelen is voor mij een soort remedie daartegen. Ik wandel heel vaak naar mijn werk of naar de studio. Dat zijn vaak wandelingen van ruim een uur, maar ik vind dat zo veel meer relaxed dan op de fiets zitten. Op de fiets ben je echt functioneel van de ene plek naar de andere plek op weg, wandelend kan je veel meer dingen in je opnemen. 

Daarnaast geniet ik heel erg van Monkey Business. Dat is iets dat twee trainers uit Den Haag doen. Dat is een soort mix tussen jiu jitsu, martial arts, yoga en spelletjes. We doen dat in De Verademing op maandagochtend. Ik ben heel vaak aan het lachen als ik dat doe. Dan spelen we bijvoorbeeld twister. Dat is heel goed voor je buikspieren en billen, maar omdat je een spelletje speelt is het idee van de pijn minder aanwezig, ik ben vooral gemotiveerd om het te halen.

Wat is je beste gewoonte?
Ik ben wel enthousiast volgens mij. Ik geloof wel dat het gezellig is om bij mij in de buurt te zijn. Ik ben ook best omgevingsbewust, dus ik kan mensen op hun gemak stellen. Ik vind het belangrijk dat iedereen veilig zichzelf kan zijn. Ik kon vroeger ook heel boos worden als mensen gepest werden.

Wat is je slechtste gewoonte?
Die is waarschijnlijk gekoppeld aan mijn beste gewoonte. Ik kan onbedoeld onbetrouwbaar zijn. Dan ga ik zo op in een moment dat ik mijn afspraken niet nakom of een dubbele afspraak maak. Tot drie jaar geleden had ik geen agenda, dat was echt verschrikkelijk voor mijn vrienden. Misschien is onbetrouwbaar een te hard woord trouwens, ik denk dat ik vooral lastig bereikbaar ben. 

Voor welke actie schaam je je het meest?
Schaamte is eigenlijk helemaal geen emotie, als ik mijn studies erbij mag halen. Schaamte is een normatief idee, iets dat je anders doet dan dat de maatschappij wil en dat je je daarvoor schaamt. Of nouja, misschien kan je je ook wel schamen omdat je iemand gekwetst hebt, wat je niet wilde. Ik probeer altijd als ik me schaam te bedenken of het voortkomt uit angst dat anderen mij niet leuk vinden of iets anders.

Wel schaam ik mij voor een moment in het bijzonder. Het is heel lang geleden, maar toen ik in Starcatcher speelde werden wij als band geholpen door Julie Hauber. Zij was iets ouder en wilde ons helpen in de Haagse scene. Wij wonnen in 2009 de Haagse Popprijs voor aanstormend talent en ik ging het podium op om de prijs in ontvangst te nemen en mensen te bedanken. Ik ben toen Julie vergeten te bedanken, dus bij dezen: Julie, veertien jaar later, dankjewel!

Wat laat je het liefst bezorgen?
Roti van Kromo. De vegetarische met tempeh. Dat bestel ik elke zondag.

© Stephan Kaffa

Wat is het eerste dat je doet als je opstaat?
Ik heb een routine voor ik ga slapen en als ik wakker word. Voor ik ga slapen hang ik altijd even uit mijn raam. Dat doe ik al vanaf dat ik nog bij mijn ouders woonde. Mijn kamer was op zolder in het Regentessekwartier en ik had een felix-raam. Daar hing ik uit en dan zei ik even de dag gedag. 

Als ik wakker word groet ik de dag. Ik rek me dan uit als een kat en gooi ik mijn schouders los. Dan gooi ik mijn gordijnen open en neem ik een slok water.

Wat is je favoriete plek in Den Haag?
De Verademing, daar woon ik aan. Ik heb zelf geen buiten, dus dit is mijn tuin. Ik kan heel erg genieten van alle levens die hier langslopen. Het is ook heel weids, je hebt hier zo veel horizon. Dat heb je niet vaak in een stad. Verder kom ik het liefst in Meijendel om te wandelen. Maar wat ik misschien het allerleukste vind in Den Haag zijn de dinsdagmiddagen in juni of september. Als het nog geen zomer is, of de zomer net voorbij is, maar het onverwacht lekker weer is. Dan zit je op kantoor en op vier uur lijkt het alsof iedereen zegt: fuck it, ik stop met mijn verantwoordelijkheden, ik pak mijn fiets en fiets naar Zuid. Ik fiets dan vaak alleen naar strandtent Zuid, want je komt toch iemand tegen. Voor je het weet is het één uur 's nachts, zijn er overal kampvuurtjes en denk je: kut, ik moet morgen vanalles doen. Die vrijheid, dat is zo'n geheim van een stad dat niemand kent, tot je er woont.

Wat zou je willen veranderen aan Den Haag?
Ik weet niet of het echt aan Den Haag ligt. Ik was laatst bij een sessie in Pakhuis De Zwijger, dat ging over de verdwaalatlas, een prachtig boek waarin kinderen mogen verdwalen. De filosofie erachter was een soort kritiek op ons schoolsysteem. De Cito-toets is een ponskaartje met multiple choice vragen. De normaalverdeling is daarin leidend, dus als bijna iedereen een vraag goed heeft, wordt de vraag eruit gehaald. Dat zijn meestal uitzonderingen op de regel. Eigenlijk toetst de Cito dus hoe goed je de regels kent en vooral of je de uitzonderingen erop kent. Dat meet natuurlijk helemaal niet of je taalvaardig, vindingrijk of iets dergelijks bent. Ik heb een huisgenootje die zegt dat ze niet kan speechen. Terwijl als zij ergens gaat spreken, is het altijd superpuur en mooi. Wat ik dus zou willen veranderen is dat we blijven innoveren. Ook in de cultuursector, ik weet dat we van oudsher een bandjesstad zijn, maar er gebeurt zoveel interessants op het gebied van elektronische muziek. Als de subsidies op de juiste plekken komen, gaan uiteindelijk de kinderen zichzelf beter kunnen uiten, ook op creatief vlak.

Wat is je stamkroeg?
Café Emma, dat voelt als mijn deurmat. Ik vind de Paas, De Hoppzak en Sint Joris en de Draeck ook magisch. Ik hoop dat die kroegen blijven bestaan.

Wat is het beste Haagse initiatief?
Ik ben heel blij dat Club Laak weer opent. De keren dat ik daar ben geweest ademde dat echt. Ze zoeken ook de overlap tussen kunst en muziek, heel tof. Daarbij wil ik ook Hummingbird noemen. Lucy Zuiderwijk van Hummingbird zoekt ook de grens op, muziek op bijzondere plekjes en speciale evenementen. Van de zomer speelde ik in een wijngaard in Laak, tussen de wijnranken. 

Wat is voor jou de Haagse band van het moment?
Son Mieux. Camiel is mijn oudste maat, ik ken hem al sinds ik elf ben. We zijn zelfs heel even samen hoofdredacteur geweest van onze schoolkrant. Ik weet wat hij allemaal heeft moeten doen en laten om te komen waar hij nu is. De dedication en het geloof die hij er in heeft gestoken. Nu heeft hij eindelijk die hit geschreven. Ik ben super trots op hem en ik vind dat hij gewoon supermooie muziek maakt.

Wat vind je overschat in de Haagse scene?
De vraag heeft natuurlijk te maken met ego, maar mijn antwoord eigenlijk ook. Als kunstenaar ben je een maker, als je dat gaat performen zit daar een stukje ego bij. Dat is allemaal ok, maar ik vind het overschat dat mensen het om hun ego willen laten gaan in plaats van om de kunst. Ik heb hier wel een voorbeeld bij: Ik was een jaar of zestien en ik was bij de Haagse popprijzen in PAARD aan het kijken en de band Seven speelde. Ik stond daar met onder andere Camiel te kijken naar de show. Seb (de zanger van Seven, red.) wilde een stukje publieksparticipatie, maar wij stonden op de trap aan de zijkant een beetje te kletsen. Dat vond Seb niet zo leuk, hij rende van het podium af en begon mij uit te foeteren. Dat het arrogant gedrag was dat ik niet meeklapte en dat soort dingen. Ik kende Seb ook verder niet, dus ik was helemaal overdonderd want ik was ook echt heel jong. 

Hij sloeg dus helemaal de plank mis. Performen is iets super bescheidens. Je probeert je kunst over te brengen, maar het gaat niet om jou. Toen er laatst door een show van mij werd heengekletst, vond ik het natuurlijk wel jammer, maar het gaat niet om mij. 

Wat vind je onderschat in de Haagse scene?
Ik heb het idee dat deze vraag gesteld is vanuit de bandjeswereld. Wat ik onderschat vind, is de elektronische scene. Er is daar vanalles gaande. Je hebt die boys van Plaza en van Laak. Als je bij platenzaak 33/45 komt, komen daar zo veel jonge gasten die allemaal muziek maken. Maar eigenlijk zijn die gasten zijn allemaal lekker bezig, dus ik weet niet of ze onderschat zijn.

© Stephan Kaffa

Met wie zou je een dag willen ruilen?
Oh man, als ik een dag zou kunnen zingen als Aretha Franklin. Dat liedje van haar 'Call Me' is elke keer kippenvel. Haar timing is onnavolgbaar, ik probeer dan mee te zingen en ik zit er iedere keer naast omdat ze op zulke gekke plekken inzet. Het is zo bevlogen en vrij gezongen. Ik ken niemand die ik een betere zanger of zangeres vind. Als ik die stembanden zou kunnen hebben voor een dag, man. Ik kan alleen een beetje vibrato, zij heeft alles; warmte, diepte, hoogte, vrijheid.

Waar kun je ’s nachts wakker van liggen?
Ik ben dus dertig en ik heb sinds een jaar borstkrampen. Ik word er wakker van, 's nachts schieten er pijnscheuten door mijn borst en rug. De eerste keer heb ik de huisarts huilend opgebeld: "Ik denk dat ik doodga." De huisarts reageerde heel erg niet onder de indruk: "Ga maar naar de fysio." Ik bleek stijve ribben te hebben, dat komt door stress, ouder worden en veel in een bureaustoel zitten. Ik vind het ergens wel vermakelijk dat ik het heb, want het staat een beetje symbool voor de levens die wij nu leven. Nu doe ik yoga om mijn borst wat vrijheid te geven.

Daarnaast vind ik in vriendschappen en relaties verbinding iets prachtigs. Je komt jezelf heel erg tegen. Ik kan het ook heel spannend vinden op het moment dat je merkt dat een vriendschap stokt. Dat komt meestal wel naar voren als ik mijn hoofd op een kussen leg. Dat kan je om een uur 's nachts niet echt opvragen. Dus dat moet dan gecommuniceerd worden, maar wel later. Daar lig ik dan soms wel wakker van.

Welk nummer mag er gedraaid worden op je begrafenis?
Ik pak even mijn telefoon erbij, niet dat ik een lijst heb genaamd: 'Jesse's begravenis', stel je voor. Maar ik heb wel een top honderd lijstje, daar moet het er wel een van zijn. Ik heb er denk ik drie. 'Where Will I Be' van Emmylou Harris, geproduceerd door Daniel Lanois. Dat is zo'n bad waar je in kunt vallen. Daarnaast is het ook een mooie vraag als je dood gaat.

Ik dacht ook aan het nummer 'Otis' van The Durutti Column, dat is gitaarmuziek maar dan met een sample van Otis Redding en een stukje 'Behind The Wall' van Tracy Chapman. Dat is zo haunting. Tot slot noem ik 'Love Is All' van The Tallest Man On Earth. Ik vind daar de titel heel mooi van. Ook al zingt hij later: "My heart has learnt to kill." 

Waar luister je de laatste dagen naar?
Het nummer 'La Money' van Lous And The Yakuza, dat is een Belgisch-Congolese act en zij is echt een ster. Ik zag haar een tijdje terug in De Melkweg en ik was echt starstruck, ik had nog nooit een popster van zo dichtbij gezien. Eigenlijk is ze dat ook nog niet, want ze is nog niet wereldberoemd, maar ze is echt way too cool. Harde lyrics over racisme en dergelijke, daarnaast is ze een fashion-icoon. Ik luister ook veel naar een heel coole remix van 'Wuthering Heights' van Kate Bush, door Cécile McLorin Salvant. Die is heel warm en jazzy, echt heel mooi.

Wat is je grootste guilty pleasure?
Kapsalon in mijn eentje bij El Basha. Na de show die ik laatst in PAARD deed in het voorprogramma van IMBOS, ben ik in mijn eentje bij El Basha gaan zitten. Ik had een wit pak aan. Het is bijna tragisch om in een wit pak bij El Basha kapsalon te gaan eten. Ik vind het nachtleven zo fascinerend, de kaders vallen een beetje weg en er gebeuren mooie dingen. Ik zit dan in mijn eentje te eten en kijk om me heen, ik voel me er dan heel erg thuis. Het is ook echt een guilty pleasure, ik eet dan ook vlees wat ik eigenlijk probeer om niet te doen. 

© Stephan Kaffa

Hoeveel tattoos en/of piercings heb je?
Ik heb één tatoeage op mijn bovenbeen, het logo van Meyendel. Verder heb ik twee gouden ringetjes in hetzelfde oor.

Wat is de eerste plaat die je ooit kocht of kreeg?
Ik heb voor mijn broers verjaardag ooit het tweede singletje van Jody Bernal gekocht. Niet 'Que Si, Que No', maar een ander nummer nog ('Oh Bambolero', red.). Dat leek mij een goed idee, maar ik zag de teleurstelling op zijn gezicht. De eerste plaat die echt indruk op mij maakte was The Rise And Fall Of Ziggy Stardust And The Spiders From Mars van David Bowie. Die luisterde ik op vinyl bij mijn ouders. Ik weet nog toen ik de plaat opzette en 'Five Years' begon, dat dat nummer heel veel indruk maakte. 

Welke band moet voor altijd zwijgen?
Er is een monster dat me nu te binnen schiet, helaas heeft hij wel nog goede nummers gemaakt, maar ik denk dat R. Kelly wel zijn bek moet houden. Het is wel echt bizar dat we dat niet zagen aankomen trouwens. Wat hij allemaal gedaan heeft, echt een monster. Het allerergste is eigenlijk die hele scene die dat in stand heeft gehouden. Er zijn gewoon mensen die daarop geld hebben verdiend.

Wat is je voornaamste bron van inspiratie?
Wandelen door de stad. Ik schrijf vaak een liedje bij iets kleins en alledaags dat mij verwonderd. Ik heb bijvoorbeeld een nummer over De Verademing, dat voortkomt uit een gesprek met een vrouwelijk huisgenootje. We hadden het er over dat ik zonder problemen in de nacht door de stad kan lopen en mij veilig voel, en dat zij daar alleen kan lopen omdat ik erbij ben. Ik vind het heel interessant om daar over na te denken.

Verwacht je over 10 jaar nog in Den Haag te wonen?
Ja dat kan, ik zit hier heerlijk op mijn plek. Het is een rijke stad qua natuur, zee en horizon. Daarnaast ben ik zo in Amsterdam, als ik het een keertje bont wil maken en je zit ook vrij snel in Antwerpen. Maar ik heb geen idee waar ik over tien jaar ben, of dat Berlijn is of Zandvoort, het is allemaal goed.

Doorgeefvraag van Casper Spijkerman: Wat zijn jouw grootste uitdagingen in het creatieve proces van het schrijven van muziek?
Ik denk dat het, net als bij alle makers, zelfafwijzing is. Volgens mij is het heel herkenbaar dat je ergens mee bezig bent en dat je tijdens het bezig zijn al jezelf afkraakt. Dat is juist wat je niet moet doen, als je iets wilt maken. Je moet dat loslaten en dan komt er juist iets door alle fouten en willekeur heen.  

Wat zou je aan de volgende gast willen vragen?
Ik geef je drie random woorden en maak je daar maar een verhaal mee. De woorden zijn: Schaar, tandenborstel en lijn.

© Stephan Kaffa