Sniester19: Dag twee - LIVE Sniester19: Dag twee - LIVE

Het Magazijn [20:53] Een paar verdiepingen lager in de kelderruimte van het Magazijn treffen we een heel ander soort weirdo: Dyzack. Zouden hoedjes het thema van de avond worden? Erik Hofland lijkt zijn indrukwekkende set-up zelf in elkaar te hebben geknutseld als een ware Dr. Frankenstein en zijn muzikale monster. Zijn muziek is het beste te beschrijven als een soort Mediterraanse spacecountrydraaiorgelrock. De zaal raakt even uit trance als de machine van Dyzack hapert. Hij herpakt zich op charmante wijze: “Gaat het nog goed? Dan ga ik verder.” Dat doet hij gelukkig want de zaal is nog lang niet klaar met zijn hypnotiserende one-manshow.

Weirdo-gehalte: laag

De Gekke Geit [23:00] Eerst krijgen we te horen dat het vol is, maar na aandringen mogen we toch naar binnen voor Mr. Skolnick. Voor onze fotograaf is het te laat: die moet buiten blijven. Dat worden telefoonfoto's. 

Gekke Geit [23:13] Eenmaal binnen voegen we ons bij de blije mensenmassa in De Gekke Geit. We vallen binnen in een heus orgelfeestje. Helaas, weer geen hoedje, maar wel zo'n vreselijk 70's blousje. Mr. Skolnick barst van de energie. Met zijn antieke orgel en drumcomputer brengt deze man een ode aan easy listeningmuziek uit de jaren '70 en '80. Dit doet hij terwijl hij zo nu en dan door de hoorn van een ouderwetse telefoon schreeuwt. Weird? Zeker. En nog weirder als hij het publiek vraagt om de tango te dansen; 'Tango and Tenga, Theo en Thea'. Gek genoeg stroomt de zaal leeg, en weer vol. Degenen die overblijven, zijn stuk voor stuk zelf weirdos.

Weirdo-gehalte: hoog

Paardcafé [00.25] Jo goes Hunting had opstartproblemen, maar de band lijkt niet van slag. We krijgen een toch wel redelijk weirde mix van funky indierock voorgeschoteld van verder redelijk doorsnee hipster dudes en dudettes. 

"Er zijn nog mensen over, fucking vet" zegt frontman Jimmi Jo Hueting als hij het laatste nummer inzet. Door de eclectische hiphopbeats en veelvuldig gebruik van sampling werd de muziek alleen maar raarder. Meer dan de helft van de aanwezigen trok dat niet, en naaide 'm er na het tweede nummer massaal uit. Dat terwijl het vijftal je altijd bij de les houdt met hun interessante mix van muziekstijlen.

Weirdo-gehalte: medium

Zwarte Ruiter [19:36] PEUK, dat klinkt vuig genoeg voor #teambeuken. Wij weten dondersgoed dat een sigaret onlosmakend verbonden is met rock ‘n roll. Ah, ducktape op de basgitaar. Wij zitten goed.

Zwarte Ruiter [19:45] bij de inlossing van de eerste song worden we verblijd met een portie feedback. Zo begin je een optreden! De grauwe zang van Nele complementeert de recht door zee gitaarmuur van het stel, dat verder bestaat uit Dave Schroyen (Millionaire) en Jacky Willems. De vaart zit er goed in en de drie scoren niet alleen met keihard rammen, er is namelijk sprake van een bijzondere dynamiek. Zelfs als de band een tandje zachter spelen is het fel, intens en meeslepend. Niet verwonderlijk dus dat de Zwarte Ruiter langzaamaan volloopt.

Grote Markt [20:16] 'Pinguïn Radio wildcard band'. Rare naam voor een band. Maar Pinguïn Radio is wel van de gitaren. Toch? Eens kijken. 

Rootz [20:34] De band heet dus Reino. En we horen synths. Maar ook feedback dus dat is goed. En dan. Discorock? Electropop? Stevige indie? Two Door Cinema Club op steroïden? In ieder geval is het dansbaar en vrolijk en – ook niet onbelangrijk – weten de heren de weg op hun instrumenten (dit is een sneer naar Joost). En weet je, die gitaarsolo's rocken best. We rekenen het goed. Het trio wisselt poppy zang, springerige baslijntjes en zware riffs af en kan daarmee op goedkeuring van #teamflinkstevig rekenen.

PAARD [21:37] #teamherrie heeft even niets te doen en staat bij Merol. Het is toch een fenomeen.

Rootz [22:16] Wij van #teamhard zijn niet vies van psychedelische rock. Luister maar naar Hendrix. Het is dan ook niet verwonderlijk dat we aansloten in de Rootz om wat van Supersonic Blues. De band lost in wat je vooraf bij de bandnaam zou verwachten; een stevige portie psychedelisch rock. De ronkende bas en stevige drums van Gianni en Lennart voeden het gitaarspel van Tim. En dat is de formule. Een voorliefde voor rechttoe rechtaan psychedelische blues is vereist.

Paardcafe [22:30] Baskar? Daar speelt de drummer van Birth of Joy toch in? Bob? Dat moet dan bijna wel in het straatje van #teamhetstevigerwerk passen. Bij binnenkomst komt de groove ons al tegemoet. En een lekker orgeltje. Baskar speelt lang uitgerekte instrumentale stukken. Het is alsof we bij een psychedelische jamsessie met hele goede muzikanten zitten. De groove – wat een vervelend woord – is nooit ver weg en daar overheen soleren bandleden dat het een lieve lust is. Misschien geen herrie, maar zeker de moeite waard.

Zwarte Ruiter [23:26] A Giant Dog heeft een aerobicsinstructrice uit de jaren 80 als zangeres. Maar dan wel een rockende. Ze heet Sabrina Ellis. Er staat een band omheen die vakkundig het podium, de zaal en de aanwezige trommelvliezen sloopt maar Ellis steelt de show met haar onnavolgbare bewegingen. Compromisloze garage met een vleugje hardrock. Vraagje: waarom steekt de zanger/gitarist constant zijn tong uit? En waarom krijgt die gast met dat Foo Fighters shirt meerdere shout outs? Geen idee, maar leuk is het hier wel.

De Gekke Geit [23:31] Als Mr. Skolnick een Prodigy medley inzet is #teamelektronischbeuken tevreden.

The Rootz [23:55] Het leven van een recensent bestaat uit hard werken. Van de Ruiter moeten we in één keer door naar Rootz voor OBN III's. Het eerste wat opvalt: de band stond net ook vooraan bij A Giant Dog. Ze touren trouwens ook samen. De zanger zingt dat hij een fiets is en lijkt op een boze Iggy Pop. Het grootste gedeelte van de show bevindt hij zich in de zaal waar hij nietsvermoedende toeschouwers de stuipen op het lijf jaagt of vrolijk mee mosht. Chaos. Hoe het klinkt? Als The Stooges. Punk. Weet je wat? Fuck it. #teamtyfuslawaai duikt de pit in. Later mensen.

PAARD [20:12] De zondag van Sniester staat in het teken van de kids, maar op de zaterdag lijkt het ook een kinderfeest als Joost de avond opent in het paard. Nog voordat albino Joost het podium betreedt staan de eerste fans al vooraan. Hij is hier om hiphop terug te brengen meldt hij, zijn invloed is groot want de jonge meisjes zingen elk woord mee. Maar genoeg over de fans, het gaat om de muziek.

Eerst was de vraag in hoeverre de muziek van Joost serieus genomen moest worden, die vraag is vervangen door of Joost een goede rapper is. Het antwoord op de eerste vraag is ja, het antwoord op de tweede is nee. Maar zoals hij het zelf zegt: “Je hoeft niet alles te kunnen in 2019.” Het blijkt maar weer, Joost heeft alles op orde dus dan is de mening van drie puristen niks waard.

The Grey Space [20:30] GIAN begint later. Komt niet door sterallures of wat ook maar uw recensent en fotograaf zijn de enige aanwezigen. Kunnen we in de tussentijd mooi uitleggen waarom Gian in de voornamenroute is opgenomen. GIAN is immers toch geen voornaam? Fout, ondergetekende heeft een klasgenoot die zo heet. Nu weer wat meer inhoud: GIAN is een van de heetste urbanacts uit Den Haag/Rotterdam. Een beetje Rae Sremmurd, Joey Bada$$, Xxxtentacion en dat dan in een kunstzinnige cocktail. Want GIAN is geen act, het is een movement. Genreoverstijgend, het individu wordt weggevaagd, GIAN is een state of mind.