Yves Tumor maakt experimentele elektronische muziek van de bovenste plank. Vorig jaar werd zijn plaat ‘Safe in the Hands of Love’ door vele critici ontzettend lovend ontvangen. Zijn muziek is lo-fi, het is soul maar het klinkt soms eigenlijk ook wel weer als altrock a la Blur, en het kan pompen zoals de ‘deconstructed club’ van SOPHIE dat ook doet. Een perfecte naam voor het affiche van Rewire, dus. Toch stelt het optreden teleur.

Yves Tumor betreedt een leeg podium in de volgestampte grote zaal van het paard. Hij, z’n micstand en de ledverlichting achter hem. Dat is alles. Zijn set begint met technische problemen. De verkeerde track start in, lijkt het. Hij loopt aan de zijkant van het podium af, om heel snel weer terug te keren. Deze keer wordt wel de goede track ingestart. Niet afkomstig van de laatste plaat, en er gaat ook geen zucht van herkenning door de zaal, maar het publiek is warm, blijkt direct. Een valse start, maar er is direct momentum voor Yves om op voort te bouwen.

Dat doet hij niet. “Hold up!” zegt hij na zijn eerste liedje. “I’m a bitch about the lights.” Hij vraagt of de lichtman de felle lichten die zijn gelaat beschijnen kan uitzetten, omdat dit geen ‘theatershow’ is. Het publiek kan er om lachen, maar is vooral klaar voor de volgende op de setlist.

Dat is er wel eentje van zijn vorig jaar verschenen plaat: ‘Licking an Orchid’. Het publiek danst gretig, doet die handjes in de lucht: wat wil je nog meer?

Hype is lastig om mee om te gaan. Yves Tumor kreeg lovende kritieken van The Guardian, Pitchfork en Resident Advisor. Zijn muziek wordt geprezen voor zijn blend aan genres maar ook voor de emotionele lading die zijn werk kent. Dat schept verwachtingen. Waar zijn muziek een ingewikkelde mengelmoes is, is z’n show recht voor z’n raap. Yves doet liedjes. Overtuigend, dat zeker. ‘Baby, please come home’ klinkt niet als een plichtmatig gezongen regeltje uit een zoetsappig liefdesliedje, maar een zin die uit het hart komt, omdat de zang net als op de plaat tegen het valse aan zit. Het voelt authentiek.

Een fan die vooraan al een aantal nummers de teksten naar het podium toeschreeuwt, krijgt tijdens “Noid” de microfoon toegestopt. In plaats van de tekst te zingen schreeuwt hij een dronkemansschreeuw het Paard door. Yves trekt de microfoon terug en zingt zelf verder. Tijdens een instrumentale intermezzo ontdoet Yves zich van zijn rechterhandschoen en gooit hem fiers richting de man die zijn liedje zojuist vakkundig verpestte. Het is een vermakelijk tafereel, maar eigenlijk het meest enerverende dat er op het podium te zien is vanavond; Yves Tumor is het onderwerp, behalve hem en zijn liedjes is er niets te zien en horen. Zijn interactie met het publiek voelt ongemakkelijk. De enige keer dat hij de spijker op zijn kop slaat, is wanneer hij ‘Amsterdam is deaaaaaaad’ roept tussen twee tracks in. Daar wordt in Den Haag met liefde voor geklapt. Ook voor de rest van zijn show; het publiek neemt na drie kwartier met luid applaus afscheid. Verdiend, maar gevoelsmatig had er meer ingezeten.

© Stephan Kaffa

Yves Tumor @ Rewire 2019