Het Paardcafé is vanavond de locatie voor de hiphopliefhebber. Stichting Aight verzorgt hier het programma met de I Love Hiphop Jamsession aan het begin van de avond en Rewind: Aight Boombap Night tot de late uurtjes. Aan het begin van de avond is er nog weinig aanloop in het café, waarbij waarschijnlijk ook het slechte weer debet aan heeft. Waarschijnlijk dat daarom de sessie ook een uur later begint. De sessie wordt geleid door mc Master Surreal met een aantal bekende muzikanten als sessieband; Koen Herfst (Armin van Buuren, I Chaos) op drums, Jeff Aries (Kern Koppen) op bas, Robin Veldman (Splendid, Playground Zer0) op toetsen en DJ Friss (Playground Zer0) achter de draaitafels. Ook hiphopartiest Mehdi is onderdeel van de vaste bezetting.
Hiphop en rock op achtste dag Haagse Pop Week
I Love Hiphop, Bazart Presents en meer
Het is alweer de achtste dag van de Haagse Pop Week 2014 en het eind komt dus al langzaam in zicht. Op deze vrijdag 24 oktober stond het programma onder andere in het teken van twee Bazart Presents avonden in De Vinger en HPC Café en I Love Hiphop in het Paardcafé. Als klap op de vuurpijl presenteerde Monomyth het nieuwe album aan het Haagse publiek in De SuperMarkt.
Aan het begin van de sessie is zanger Gilberto een van de eersten die het aandurft het podium op te stappen. Vocaal gooit hij alles op tafel in een groovende versie van Blackstreets ‘No diggity’. Een ander leuk moment tijdens de sessie is het volgende. Twee meiden zitten vooraan op een barkruk waarbij de een de andere steeds aanspoort om het podium op te gaan want “ze kan echt heel goed zingen”. Met weinig succes, want zingen doet ze niet. Wel laat ze ontvallen dat haar vriendin, Renée, wel kan bassen en voor we het weten wordt ze een basgitaar omgehangen. Tot zichtbare verbazing bij de sessieband doet ze dat nog heel verdienstelijk ook. Erg leuk. (RvdH)
Vrijdag 24 oktober presenteerde Monomyth ‘Further’ in de SuperMarkt. Dit tweede album werd al in diverse steden goed ontvangen en vindt vanavond een plekje in de Haagse Pop Week. Een buitenbeentje voor de lokale popscene, want de liefhebber van dit muziekgenre waande zich vanavond even op Roadburn Festival. Wat begint als een soundcheck gaat soepel over in het eerste nummer, ‘Vile vortices’, van de twee uur durende setlist. ‘Vanderwaalskrachten’ en ‘The groom lake engine’ volgen voordat het eerste nummer van de nieuwe plaat, ‘Ark-M’, wordt ingezet. Het is ook voor de bandleden vrij uniek om hun volledige oeuvre te kunnen spelen, “het is als een twee uur durende trip”. Het goede geluid in de zaal draagt bij aan deze erotische massage van de hersenen.
Elk riff apart oogt misschien simpel, maar de onderlinge afstemming, strakke herhalingen en combinatie met fijngevoelige stukken maken het tot een orgie van psychedelische spacerock. De sfeer is die van een rokerige hotelkamer met een enkel wit licht en de smaak van goedkope whisky. Na ‘Spheres’, ‘Huygens’, ‘Collision’ en het nog niet op plaat verschenen ‘Surface’ denk je de climax bereikt te hebben, maar dan beukt ‘6EQUJ5’ erin als een hard, ritmisch naspel. ‘Loch Ness’ maakt het oeuvre compleet, maar laat een bevredigd publiek achter met een verlangen naar meer. (NL)
Gesproken over feminisme, heb je ooit wel eens gehoord van Babes in the Hole? Deze drie stoere wijven spelen vanavond in Café De Vinger - zoals de naam al zegt - covers van Hole en Babes in Toyland. “Al deze nummers gaan over boze vrouwen met een hart vol… kots! En dan nu een nummer over een sprookje, maar dan de vulgaire versie”, zegt zangeres Renate halverwege de set. De ruige muziek dendert door je lichaam. Als je naar deze meiden gaat, mag je wensen dat je oordoppen bij je hebt. De zaal is voor negenennegentig procent gevuld met bierdrinkende mannen die allemaal de charmes van de beter uitziende versie van Courtney Love niet kunnen weerstaan. “Jo moet altijd zo hard schreeuwen bij dit nummer”, grapt Renate terwijl zij zelf haar mond nog het wijdst opentrekt. Babes in the Hole doet meer aan schreeuwen dan zingen maar het enthousiasme van de drie valt te waarderen. (TB)
In de lege gangen van het HPC klinkt een wel heel dreunend geluid uit de deur van het café, waar The Pussy Lovers van start mag gaan vanavond. De band heeft vijf talentvolle muzikanten en brengt de sfeer er wel degelijk in met hun geniale glamrock. De muzikanten spelen bekende covers van verschillende helden zoals onder andere Golden Earring, Mötley Crüe, Queens of the Stone Age en Greenday. Zelfs het nummer ´Oops! I did it again´ van Britney Spears wordt aan een stoere bewerking onderworpen. Door het spelen van bekende nummers kan het hele publiek bijna alles meezingen (lees: schreeuwen) en gaat iedereen los. Behalve over de muziek mag er ook wat gezegd worden over de aankleding van de band. Drummer Jochem Jautze draagt een rare bandana die de hele tijd over zijn ogen lijkt te zakken en bijna alle bandleden zijn te zien in een dunne - nogal onthullende - blinkende legging. De troon wordt echter gespannen door de zanger, Rikkert van Holsteijn, die in tegenstelling tot zijn collega’s géén gitaar voor z’n legging heeft hangen en ook een bijzonder fraaie bontjas draagt die hij een paar jaar geleden van z’n moeder had geleend voor alsnog ‘onbekende redenen’. Het is te hopen dat z’n moeder de foto’s niet te zien krijgt. Het doel van de band is om vanavond Den Haag wakker te schudden en in die taak zijn de heren meer dan geslaagd. (BD)
Als je de bandnaam Tarzan’s my Daddy leest en er komen twee onschuldig ogende hipstermeiden het podium oplopen, dan verwacht je geen stevige rockmuziek. “We’re no pussies!”, schreeuwen de twee al bij het eerste nummer door hun microfoon. De kaarten zijn geschud. Dit zijn vrouwen met ballen en vooral drumster Nienke Kollias speelt met een overtuiging waar je bijna bang van wordt. Gitarist Suzanne Jalink doet er iets langer over om op te warmen. In de tussentijd hebben al wat meer vrouwen zich gevoegd bij het publiek in Café De Vinger. En dan spelen Kollias en Jalink ineens een cover van het geweldig mooie nummer ‘Teardrops’ van Massive Attack. Ook al is (was) Jeff Buckley de enige in de wereld die covers mag maken, deze gitaarversie van het spetterende nummer is toch zo gek nog niet. “Dit wordt ons laatste nummer”, zegt Jalink, vergetende dat ze veel te vroeg zijn begonnen en nog een kwartier door mogen spelen. Met kracht knallen de twee nog even vijftien minuten door. (TB)
Terwijl er naar drie verschillende sporten gekeken kan worden in O’Casesy’s Irish Pub, kun je je ogen ook richten op Three High Fives dat om 22.45 uur het podium betreedt. De makkelijk luisterbare nummers van de driekoppige band kunnen stuk voor stuk gebruikt worden als soundtrack van een film. De bas staat zo hard dat er na een kwartiertje spelen al spullen van de planken trillen. Een potje valt op de gitaar van zangeres Laura Nijhuis maar ze gaat onverstoord door met het nummer. Later wordt de schade opgenomen: een raar klinkende E-snaar. Snel probeert ze het te herstellen maar zonder succes. “Ik zet er even snel een nieuwe op, misschien weet Mike nog wel een leuke mop.” Maar dan wordt er toch een kleine pauze van vijf minuten inlast. Als de gitaar eenmaal gered is, laten de drie zich niet uit het veld slaan door het voorval en gaan met hetzelfde enthousiasme door. “Wie kent hier The Kinks? Weer alleen mijn vader?!” Het publiek werkt niet echt mee. Tegen middernacht zijn er alleen nog maar halve oogjes te vinden door de vele liters bier die het lichaam in zijn gepompt. Breinen met verloren hersencellen die niet meer weten hoe je meezingt als een charmante zangeres dat vraagt. (TB)
Allang geen onbekende mee in de Haagse muziekscene is de tweede en laatste band die op het podium van het HPC Café mag rocken. Rosie bestaat al langer dan het HPC zelf en die ervaring is duidelijk te horen. In 2009 besloot de band verder te gaan met Hans Philipsen na de onverwachte dood van zanger Arjen Thielsch. De band heeft bijzonder veel weg van AC/DC en speelt - eerlijk is eerlijk - net zo goed. Deze gasten zijn duidelijk ervaren in het bouwen van een dik feestje en trekken werkelijk alles uit de kast om het publiek het beste concert van de avond (of week?) te verzorgen. Gitarist Arjen Petri rent regelmatig het publiek in met zijn gitaar en beukt tegen iedereen aan en Philipsen klimt op de schouders van een toeschouwer terwijl hij gewoon lekker strak doorzingt. Dat het publiek even enthousiast is als de band zelf, blijkt uit het hevige dansen en stevige headbangen op de muziek. De manier waarop Rosie het hele HPC Café he-le-maal los krijgt, verdient op z’n minst een groots applaus. Het is een spektakel om te mogen aanschouwen. (BD)
De Bazart Presents avond in De Vinger wordt afgesloten door de gloednieuwe formatie Future Hearts. En niet zomaar een nieuw bandje, hier staat een bak Haagse pophistorie op het podium. Frezno Falls, The Polar Exploration Ship, Venus Flytrap, No Joke, I Drive A UFO, Droppings, Miniature Horses, Kinkster en Qrio; het is slechts een greep uit de bands waar een of meer bandleden van Future Hearts in te zien zijn (geweest). Met zoveel ervaring in één band kan er óf iets heel moois ontstaan, óf het kan helemaal mis gaan. Voor Future Hearts geldt gelukkig het eerste. Fijne rocksongs met een kop en een staart maar wel met een niet-alledaagse invulling. Wel is het jammer dat het geluid in De Vinger niet echt meewerkt en veel van de nuance te horen op de live EP van de band verloren gaat in de brij van geluid. Ook komt de stem van frontman Leo Gstrein met moeite boven de muziek uit. De band verdient beter dan dit. Na acht nummers zit het er alweer op, meer repertoire is er niet, maar op aandringen van de op dat moment binnenkomende HPC-directeur Rob Vondracek gaan er nog een paar nummers in de herhaling. (RvdH)