Zeeheldenfestival 2013; donderdag 11 juli

Tweede dag Zeeheldenfestival biedt keur aan karikaturen

Tess van der Zwet | Foto's: Karin Bruinenberg en Ron van Varik ,

Het is prima weer op de tweede dag van het Zeeheldenfestival. Voor Nederlandse begrippen, althans, want een beetje extra zon zou geen kwaad kunnen. De aanwezige Zeehelden interesseert het allerminst. Een programma als een kleurenpalet, een broodje kipkerrie (of een pannenkoek) en een goed gesprek en de dag kan niet meer stuk.

We vallen deze avond net na het avondeten binnen tijdens de Blues Hunters. Sterke, instrumentale passages worden afgewisseld met redelijk solide zang. Alles past perfect in het kader 'catchy bluesrock met een eigenzinnige rand fusion' en publiek is zichtbaar tevreden: de stoelen voor het podium zijn allemaal bezet en achter de bezoekers met vermoeide benen staat ook genoeg publiek. Een prima uitzicht voor deze Haagse bluesbazen.

Maxime Capellot's Gypsy Jazz Ensemble start zodra de laatste bluesakkoordjes uit de speakers van het grote podium zijn weggestorven. Muziek om het gras bij op te zoeken om ontspannen op neer te zakken óf gebiologeerd naar de razendsnelle vingers van Capellot te kijken. De interactie mag dan wel minimaal zijn, waardoor het gezelschap zichzelf af en toe degradeerd tot 'achtergrondband', maar goed is het zeker. Hoofden wiegen en voeten tappen mee op de maat. Prima sfeer hier op het Prins Hendrikplein.

Dat Ierse folk en punk bloody goed samen gaan, hebben bands als The Pogues en Flogging Molly al ruimschoots bewezen, maar waarom zou je het wiel opnieuw uit willen vinden als het gewoonweg goed aanslaat? The Royal Spuds zetten op het grote podium direct de toon: meebleren mag, meeklappen moet. En het kan ook niet anders, want de vrolijke aanstekelijkheid is dwingend. Maar uh... lijken de nummers niet enorm veel op elkaar? Of ligt het aan het bier?

Het aantal loslopende, rennende, waterballonnen gooiende kinderen wordt steeds minder, de lucht kouder en de beentjes wat moeier. Het moment van mensen kijken is aangebroken en de bonte verzameling van karikaturen is inmiddels compleet: wat een heerlijke bende mensen. 'Gezelligheid' is een veel te kneuzig woord om de sfeer mee aan te geven, maar het lijkt er verdomd veel op. We zeggen het nog maar eens: het Zeeheldenfestival is leuk, juist omdat het zo ongedwongen en pretentieloos is. Op het kleine podium doet hiphopformatie Brandwerk zijn best om de buurt bij de les te houden. Het valt niet mee, want waar gezelligheid heerst, moet gepraat worden. Brandwerk overtuigt helaas niet genoeg om gekeuvel aan banden te leggen. Ach, helaas?

De geschiedenis leert dat de Spanjaarden ook geen beroerde zeelui waren. En zo staat deze avond als afsluiter een Spaans/Argentijnse band op het podium, waar we allemaal blij van worden: Negritos. Stoere man met bandana. Flauwvallende vrouwen. Vrouw op xylofoon. Bier drinkende mannen. De Spaanse flamencopoprock van deze band blijkt een waardige afsluiter van dag twee. Ook al was het weer niet ideaal. Dat boeit dan ook geen klap tijdens het Zeeheldenfestival. Weer of geen weer, de gemiddelde Haagse zeeheld kan zich er niet druk om maken.