Wie dacht deze zondag lekker rustig uit te brakken in de zonnige Leidse Hout komt van een koude kermis thuis. Los Jalapeños heeft de eer de 33e editie van Werfpop te openen en blaast met het eerste nummer meteen het veld omver. De toon is gezet; de snoeiharde gitaren, een heerlijk diep basgeluid en snelle drumriffs laten goed horen wat het drietal in huis heeft. De omschrijving ‘psychotisch’ klopt ook wel, want de band zit redelijk in een eigen trip. Zanger Colin Hoogendijk is in zijn enthousiasme jammer genoeg af en toe wat slecht te verstaan en de setlijst kan wel wat meer variatie gebruiken. De set klinkt af en toe wat vlak. Toch wordt er wel strak en met overtuiging gespeeld en het trekt het wakker geworden publiek wél naar de Mainstage. Voor een pit is het nog wat te vroeg, maar het publiek oogt zeker overtuigd en is goed warmgedraaid. Een geslaagde opener van de dag. (LH)
Werfpop 2013; de middag
Met John Coffey, Fresku, The Kik, Atlantic Attraction en meer
De 33e editie van Werfpop kan de boeken in als een succesvolle en vooral zonnige editie. Op zondag 14 juli stond de Leidse Hout, waar het festival voor de elfde keer plaats vond, al vroeg vol met publiek voor optredens van onder andere John Coffey, Fresku, The Kik, Atlantic Attraction en Los Jalapeños.
Veelbelovende, catchy songs denderen het festivalterrein over. Het is nog vroeg in de middag, maar Re:Freshed Orchestra weet al de nodige aandacht te trekken. Voorzichtig komen tal van nieuwsgierige durfals tevoorschijn en nemen plaats in het gras bij het LVC>deNobel podium. Op het podium is het, met de vijftien musici van het eigenzinnige orkest, een volle boel. “Moet ik jullie komen halen?,” daagt de zangeres, die zich Esperanzah “Pink Oculus” Denswil noemt, haar publiek uit naar voren te komen. Ze heeft een punt: het is haast zonde de uitermate dansbare muziek van veraf en zittend te beluisteren. Zowel de muziek als de oproep slaan even aan, al is het effect niet blijvend. Een eigen versie van ‘Hard knock life’ - voor vrijwel iedereen herkenbaar, van de musical Annie óf het bewerkte nummer van Jay-Z - maakt nog een swingende vibe los en werkt bijzonder aanstekelijk. De wisselende bezetting qua vocalen is vervolgens even indrukwekkend als chaotisch. Gemakkelijk stapt de achtergrondzangeres naar voren en neemt ze de leiding, terwijl haar voorganger geruisloos naar de achtergrond verdwijnt. Ook twee mannelijke vocalen mengen zich in het wisselspel. De onrust op het podium neemt toe, terwijl de nummers wat onsamenhangender en eentoniger worden. Het enthousiasme van de band wordt zonder meer gedragen in het publiek, dat echter nog niet voldoende uit de voeten lijkt te kunnen om zorgeloos te bewegen op de muziek. Het orkest weet de gretige toehoorders onvoldoende houvast te geven om de artiesten de swingende dansmassa te geven die ze zo hadden verdiend. Dat het concept de interesse heeft gewekt, staat echter buiten kijf. (MvL)
Waar Re:Freshed Orchestra na een swingende start een wat kabbelend einde kent, doet Atlantic Attraction het precies andersom. De vier heren van Atlantic Attraction spelen in Leiden een thuiswedstrijd. Ze kijken stoer het publiek in, waar het drie jaar geleden allemaal begon. “Het was drie jaar geleden dat wij bedachten een bandje te beginnen, en dat was op dit festival”, legt frontman Kevin uit. Ondanks de stoere blikken en de feestelijke aangelegenheid, missen de eerste nummers van het optreden wat pit. De gezapige muziek lijkt het publiek nog niet warm te krijgen voor een feestje. De eerste indruk wordt echter niet blijvend: langzaam maar zeker komt de vaart in het optreden. Atlantic Attraction blijkt nog enkele troeven in handen te hebben. Zo verrast de gitarist door de toetsen voor zijn rekening te nemen. De grootste invloed op het optreden heeft echter een bijzonder experiment. “We gaan even iets nieuws proberen,” zegt de frontman hier zelf over. “Twee bassen. Dat hebben we zelf ook nog nooit geprobeerd,” legt hij uit. Het experiment pakt goed uit voor de opbouw van de show. De volgende nummers zijn bijzonder krachtig en knallen van het podium af. Af en toe slaat het hier zelfs wat in door en lijkt de subtiliteit volledig verdwenen. Wanneer de heren hun experiment wat uitkristalliseren, kunnen ze zich echter verzekeren van een succesvolle opbouw van hun show. (MvL)
Werfpop is een festival van uitersten. In de ene hoek van het veld worden kindertjes geschminkt, tien meter ernaast schreeuwen een groepje besnorde mannen headbangend hun fans toe. Een band waarbij de gitarist de lucht in spuugt en het in zijn eigen mond weer opvangt. Dat is John Coffey. Een groepje rockers uit Utrecht dat keiharde hardrock/rock ‘n‘ roll produceert. Vandaag staat de band op het LVC>deNobel podium en een flinke groep fans heeft zich verzameld om met dit warme weer een potje flink los te gaan. De band trakteert iedereen waar ze voor is gekomen. Flinke hardrock met veel perfect verstaanbaar geschreeuw, interessant gitaarspel, strakke drums en heerlijke energie. Alles klopt, er worden geen invallen gemist en alle teksten worden ondersteund door het uitzinnige publiek wat zich regelmatig verzamelt in een pit. De band maakt gebruik van het enthousiasme en verdeelt het publiek in twee groepen die op een teken van de zanger elkaar worden geacht te ‘omhelzen’ (oftewel: een moshpit 2.0). Een geweldige stoot van energie komt los en het publiek weet het: dit was een van de beste shows van de dag. (LH)
Ze hebben nog maar net een platencontract bij het Nederlandse label Bambeats, maar de Friese achtkoppige Broken Brass Ensemble heeft het voor elkaar gekregen om maar liefst drie keer op Werfpop te spelen. Het podium: midden op het festivalterrein. Na Los Jalapeños, Atlantic Attraction en John Coffey zijn het deze jonge honden die het publiek steeds een half uur mogen vermaken. En vermaken doen ze. Het is de ultieme samenwerking tussen zeven blazers en een slagwerker waarbij er geen ‘ik ben beter dan jij’ te spotten is. Met volle overtuigingskracht knallen ze nummer van Beyonce's 'Crazy in love' tot Macklemore's 'Thrift Shop' (waarbij ze de “this is fucking awesome” luidkeels meezingen) uit hun instrumenten. Het merendeel van de nummers is echter natuurlijk van hen zelf, wat een combinatie is van funk, blues en balkan. Drie keer geven de heren en spetterend optreden. Dansend blazen ze iedereen omver. 'Trompetteren' is nog nooit zo cool geweest. (TB)
“Voetjes van de vloer voor Patchanka,” luidt de aankondiging van de Deense mestizo-band die tegen het eind van de middag de Mainstage onveilig mag maken. En het gebeurt: tijdens het optreden van Patchanka blijkt het haast onmogelijk om stil te blijven staan. Aanstekelijke ritmes veranderen het festivalterrein in een vrolijke massa. De luchtige, opzwepende klanken accentueren de zomer. In combinatie met de hoge temperaturen en het zonnetje is het plaatje compleet: Patchanka is het laatste ingrediënt voor een dagje op en top vakantiegevoel. “It’s fiësta time,” omschrijft de band het zelf. Ook op het podium zelf is het feest met de snelle muziek met invloeden vanuit alle windstreken. Hoewel ‘ska’ en ‘Spaans’ gemakkelijke associaties zijn, laat Patchanka als het optreden vordert zien nog meer in huis te hebben dan dat: zo wordt het publiek getrakteerd op een portie muziek uit het Midden-Oosten. Met Manu Chao als groot voorbeeld kan het haast niet anders dan dat Patchanka ook over de boodschap heeft nagedacht: dat is echter iets voor een later moment. Op Werfpop sleept Patchanka je vooral gedachteloos mee op de ritmes, en naar verre oorden. (MvL)
Om 16.00 uur ‘s middags is het podium van Fresku. Voor de duidelijkheid, het kleine podium wel te verstaan. Hoewel de Eindhovense rapper tot de beste van Nederland behoort, moest hij plaatsmaken op het hoofdpodium en naar de andere kant van het veld verkassen. Alleen zijn eigen twijfels konden hem weerhouden van de glorie die hij onderhand heeft vergaard. Van diezelfde twijfels is nu dan ook niks meer terug te vinden. Sterker nog, Fresku laat met zijn optreden zien wie de baas van het podium is. Een grote ronde bierbuik wordt met zelfverzekerdheid aan de toeschouwers getoond - autoriteit noemt hij het. Het werkt kenmerkend voor de rapper: de humor vind je terug in zowel het optreden als zijn nummers, en die buik is niet snel uit het geheugen van het publiek gewist. Een strakke flow, grappige en serieuze teksten en een neusje voor een feest; de toehoorders hebben gekregen wat je van Fresku mag verwachten. Hits van zijn album ‘Maskerade’ worden afgewisseld met de oude, en zelfs het nummer ‘Twijfel’ komt aan de beurt. Geheel in stijl - met een feesthoed op - wordt het optreden afgesloten. (TdK)
Er hoeft niet meer gezegd te worden dat The Kik oogt als een beatband uit de jaren zestig, dat kan iedereen wel zien. Dat ze uit Rotterdam komen, kunnen de toeschouwers ook wel horen. Dat deze mannen een optreden naar een heel ander level kunnen brengen dan men gewend is, was echter niet verwacht. Na het bekende repertoire wordt tijd gemaakt voor iets anders. “Dit wordt misschien wel het meest gênante moment van de popgeschiedenis”, grapt zanger Dave von Raven. De toetsenist begint te spelen, de melodie klinkt bekend, en zanger Von Raven kon wel eens gelijk krijgen: het is ‘De vogeltjesdans’. Met nog een tweede nummer uit dezelfde categorie, wordt het optreden voor even op carnavalsniveau gebracht. Na deze ‘onderbreking’ spelen de mannen weer het bekende. Een strakke beat wordt verzorgd waar de zanger netjes zijn tekst op loslaat. Het geheel zit goed in elkaar en de band heeft een lekkere sound. Fijn optreden. (TdK)