Het was een Amsterdams feestje in de kleine zaal van het Paard afgelopen vrijdag 7 oktober. Naast de Amsterdamse Dazzled Kid, trad ook de nieuwste puberrocksensatie uit 020, Palio Superspeed Donkey, aan. Dazzled Kid bestempelde tijdens de show een uitwedstrijd tegen Den Haag als een lastige aan, maar de ontvangst door het Haagse publiek was warm.
Ze werden al eens bestempeld als Hollandse Nieuwe en niemand minder dan Mathijs van Nieuwkerk riep ze onlangs tijdens De Wereld Draait Door uit tot 3FM Serious Talent. Als er een prijs was voor de stoerste bandnaam, dan wonnen ze die vast ook. De Amsterdamse jongens van Palio Superspeed Donkey mochten vrijdag openen voor Dazzled Kid. Ondanks hun jonge leeftijd (ze zijn amper 15 jaar oud), klinkt de band verrassend volwassen. Hun mengeling van indiepunk, britpop en garagerock doet niet onder voor de sound van menig ouder muzikant. Alleen aan hun podiumpresentatie valt hun leeftijd en gebrek aan podiumervaring af te lezen. Zanger Sam staat aandoenlijk onbeholpen op het podium wanneer hij tijdens één van de nummers zijn vertrouwde gitaar even loslaat en de band functioneert nog niet helemaal als een eenheid, maar desondanks een prima optreden wat onder toeziend oog van Dazzled Kid met luid applaus wordt beantwoord.
Dan mag Dazzled Kid aan de bak. Voor hem is het publiek tenslotte in groten getale naar de kleine zaal van het Paard gekomen. Tjeerd Bomhof maakte eerder naam als zanger van indierockband Voicst. Begin dit jaar bracht hij onder de naam Dazzled Kid het alom enthousiast ontvangen soloalbum ‘Fire Needs Air’ uit. De kleine zaal van het Paard is misschien een verrassende locatie voor iemand die inmiddels zo’n reputatie heeft opgebouwd, maar tegelijkertijd is het de perfecte plek voor een intiem en sfeervol optreden. Met het rustige ‘Unbearable lightness’ lijkt het een ingetogen avondje vol luisterliedjes te horen, maar Bomhof blijkt meer voor het publiek in petto te hebben. Het ene na het andere perfecte popliedje passeert de revue. ‘Everlasting holiday’ en de akoestische Loudon Wainwright cover ‘Motel Blues’ (volgens Dazzled Kid ‘één van de mooiste liedjes ooit’) zijn de hoogtepunten van de eerste helft van de show.
Dan wordt het tempo wat opgeschroefd en betrekt de zanger het publiek nog meer bij het optreden. Hitje ‘Yes, no, maybe’ wordt aangegrepen als kans om de omnichord te promoten. Dit wonderlijke instrument gefabriceerd door de firma (insert reclamedeuntje) Suzuki zou door iedere ‘muzikale debiel’ bespeeld moeten kunnen worden. Dat dat inderdaad het geval is bewijst Robert uit Warmond. Ondersteund door de samenzang van Bomhof en het publiek tovert hij op wonderbaarlijke wijze door een paar bewegingen de gewenste tonen tevoorschijn.
Dazzled Kid laat zich tijdens deze tour omringen door een mengelmoesje van muzikanten. Deze lijken uitgezocht op muzikale verdiensten en niet vanwege het feit dat ze zo leuk bij elkaar passen. De één staat stoer op de achtergrond te bassen terwijl de ander van achter zijn toetsen de avond van zijn leven lijkt te hebben. Opvallendste bandlid is bandoneonspeler Marc Constandse. Poserend met zijn instrumenten voor de fotografen steelt hij regelmatig de show van de wat schuchtere Bomhof. Het laatste nummer, het prachtige ‘Stronger’ wordt opgedragen aan de moeder en dochter van Constandse die zich in het publiek bevinden. Met deze emotionele minuten komt een heel fijn concert tot een fijn einde. Of Bomhof nu wel of niet doorgaat met Voicst, het is te hopen dat hij ook in de rol van Dazzled Kid blijft kruipen.