Het lijkt inmiddels een heus volksfeest te worden als de popronde in Leiden strandt. Elk jaar gaan er steeds meer muziekliefhebbers de straat op om van kroeg naar kroeg naar poppodium naar kroeg te struinen. Ook dit jaar was de popronde een groot succes in Leiden.
Hunting The Robot is allang geen beginnende band meer, zo waren ze al te zien op De Wereld Draait Door, te horen op 3FM en touren ze nu met de Popronde het hele land door. Qua uiterlijk zou je denken dat Hunting The Robot vuige funk uit de jaren 50 speelt, maar dat blijkt niet het geval zodra het viertal begint te spelen in Dranklokaal de WW. Hun muziek doet eerder denken aan bands als Kings of Leon en Snow Patrol. Het knalt, het is strak, het is aanstekelijk, maar hier en daar ook wel erg gelikt. Hunting The Robot speelt vanavond als een van de eerste bands en knalt er gelijk hard in. De frontman Elvin Usidame stuitert vanaf de eerste noot door de bomvolle Dranklokaal de WW. Energiek is dan ook wel een goede manier om deze band te beschrijven. Hunting The Robot weet goed het publiek te bespelen en ze hebben een goed gevoel voor dynamiek waardoor hun liedjes niet snel saai worden. Toch lijken de nummers wel veel op elkaar waardoor de gehele set wel een beetje eentonig wordt. De band speelt met veel overtuiging en het is duidelijk dat ze er plezier in hebben. Het is dan ook erg gezellig in Dranklokaal de WW, en daar is de band blij mee. “Gister stonden we in de Heineken Music Hall, maar dit is toch veel gezelliger” roept de band halverwege de set. Het publiek is het ermee eens en danst vrolijk mee tot het eind. Hunting The Robot is een goed begin van de popronde in Leiden en zet gelijk de toon voor de rest van de avond.
Tijd om verder te gaan. Twee stegen verderop speelt het trio Let’s Go Eskimo in café Storm. Wat gelijk opvalt aan deze band is de primitieve kit van de drummer. Een tom met een theedoek erover, een crash, hi-hatt, snare en basdrum is alles wat deze drummer nodig heeft om retestrakke set te spelen. Let’s Go Eskimo doet zijn naam eer aan. Het is aftikken en gaan. Elk nummer is lekker kort maar krachtig. Dit trio speelt stevige punkrock met het niet zeuren maar spelen mentaliteit. Tegen het eind van het optreden kijkt de zanger/gitarist op de klok en ziet dat ze nog vijf minuten hebben en vermeldt aan de goedgevulde kroeg dat ze dan nog zeker drie nummers kunnen spelen. Aftikken en gaan tot de tijd op is. Topband!
“Wij spelen covers van muziek dat nog gemaakt moet worden, we maken filmmuziek van films die er nog niet zijn. We spelen instrumentale muziek en we zijn geïnspireerd door muziek uit de jaren 60. Wij zijn The Bunny Bonanza’s.” Zo begint deze zeskoppige surf/rock ‘n roll band uit Arnhem en iedereen weet gelijk waar ze aan toe zijn. We zijn inmiddels beland in de kleine rock ‘n roll kroeg Hunky Dory. Met The Bunny Bonanza’s klopt het plaatje in de Hunky Dory helemaal. Deze surfband neemt je mee naar Californië in de jaren 60 met vetkuiven, oude gitaren dansbare liedjes. Gewapend met een xylofoon, conga’s, een accordeon en vibrerende gitaarpartijen weet deze band de mensen aan het dansen te krijgen. De frontman verzorgt tegelijkertijd de lichtshow met een dimmer op het plafond. Als ze de themesong spelen uit een James Bond film gaat het echt helemaal los. Ook ‘Have love, will travel’ van The Sonics wordt prima vertolkt en het is inmiddels echt een feestje. Het publiek mag zichzelf voorzien van buttons die aan de deuren van de wc’s hangen. De muziekliefhebbers in de Hunky Dory gaan opgewonden en tevreden met een button op zak verder naar de volgende band.
Terug naar Dranklokaal de WW waar inmiddels Los Jalapeños het podium heeft overgenomen. Dit energieke trio maakt snelle rock met hier en daar wat rockabilly invloeden. Sommige liedjes duren niet langer dan een anderhalve minuut en de show gaat dan ook lekker vlot. Dranklokaal de WW is nog steeds vol met muziekliefhebbers en de goede sfeer blijft gewaarborgd. Los Jalapeños is een strakke band en vooral de samenwerking tussen de bassiste en de drummer zorgt voor een swingend geheel. De zanger/gitarist scheurt er lekker overheen, zowel met zang als met zijn gitaar. Helaas voelt de bassiste zich vanavond niet lekker en ondanks dat ze het nog lang heeft volgehouden is ze toch genoodzaakt om midden in een nummer te stoppen en weg te lopen. Ze kan niet meer verder en Los Jalapeños moet er helaas mee stoppen. Een energieke rockshow met een anticlimax, hopen dat ze nog een keer naar Leiden komen om het af te maken.